Τα πρόσφατα γεγονότα στην Καλαβρία της Ιταλίας με την εξέγερση των Αφρικανών μεταναστών αναδεικνύουν για μία ακόμη φορά το πρόβλημα της μετανάστευσης που αντιμετωπίζει κυρίως ο ευρωπαϊκός νότος και το οποίο σε συνθήκες οικονομικής κρίσης γίνεται εντονότερο.

Το αν η «Πορτοκαλί Επανάσταση» του 2004 στην Ουκρανία ήταν πραγματική επανάσταση θα το δείξει η ιστορία και σίγουρα πολλά  από τα μυστικά της θα περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να αποκαλυφθούν. Το σίγουρο είναι ότι ξεθώριασε πολύ γρήγορα και οι πρωτεργάτες της ηττήθηκαν από τον άνθρωπο που είχαν «αποκεφαλίσει» πριν από έξι χρόνια.

Η Ευρώπη έχει μπει πλέον και επίσημα στον χειμώνα της λιτότητας. Η κρίση του ευρώ έχει οδηγήσει τις περισσότερες κυβερνήσεις της δυτικής Ευρώπης στη λήψη ή την πρόθεση ανάληψης σκληρών μέτρων που πλήττουν τα μεσαία και μικρά εισοδήματα γκρεμίζουν το κοινωνικό κράτος και δημιουργούν τις προϋποθέσεις σοβαρής κοινωνικής κρίσης.

«Παρασκευή, Αγγελική, Επαμεινώνδα, ζητούμε συγγνώμη. Συγγνώμη για τη σιωπή μας, για την ανοχή μας, για την αδιαφορία μας, για τον ωχαδερφισμό μας, για την ψήφο μας. Φταίμε κι εμείς που χάσατε τη ζωή σας σήμερα. Όλοι μας.»

Ο Έλληνας υπουργός οικονομικών χθες πήρε μια βαθειά ανάσα. Το πρόβλημα της οικονομίας δεν λύνεται βέβαια με μια πετυχημένη έκδοση ομολόγων, και μετά το πακέτο μέτρων λιτότητας –για το οποίο μάλλον θα υπάρξει και δεύτερος γύρος-  η χώρας μας θα βρεθεί αντιμέτωπη με την ύφεση, η οποία μένει να δούμε πόσο βαθειά θα είναι.

Η Ισπανία του κ. Θαπατέρο αναδεικνύεται στον επόμενο αδύναμο κρίκο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το έλλειμμά του προϋπολογισμού της, αντίστοιχο με αυτό της χώρας μας,  υποχρεώνει την Ισπανική κυβέρνηση να πάρει σκληρά μέτρα ξεκινώντας από τις δημόσιες δαπάνες και οσονούπω στην αγορά εργασίας και στο ασφαλιστικό, με πιθανή αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 έτη.

Η πολύνεκρη επέμβαση στη νηοπομπή με την ανθρωπιστική βοήθεια προς τη Γάζα, αποδεικνύει ότι το Ισραήλ δεν διδάχθηκε τίποτα, ούτε από την επιχείρηση «Καυτό μολύβι» πριν ενάμιση χρόνο στη Γάζα, ούτε από το φιάσκο του πολέμου στο Λίβανο το 2006.

Το 1956 ο πρόεδρος της Βραζιλίας Γιουσελίνο Κούμπιτσεκ θα διακήρυττε δημοσίως, «Είμαι ένας καντάνγκο» (στα πορτογαλικά σημαίνει μετανάστης εργάτης). Η δήλωση δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Λίγους μήνες νωρίτερα, είχε δημιουργήσει σάλο με την απόφασή του να μεταφέρει την πρωτεύουσα από το Ρίο ντε Τζανέιρο στην ενδοχώρα και σε περιοχή που μέχρι τότε ήταν δάσος.

Οι παραδοσιακοί κομμουνιστές,  ακροβατούσαν πάντοτε  –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπως μας δίδαξε η ιστορία- πάνω στο δίλλημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση».  Οι σύγχρονοι κομουνιστές, αρχής γενομένης από τους Κινέζους, κατάλαβαν ότι σήμερα πλέον η επανάσταση δεν μπορεί να είναι βιώσιμη, χωρίς μεταρρύθμιση.

Ένα αστείο που συνήθιζαν να λένε οι Κουβανοί στη σοβιετική ακόμη εποχή ήταν το εξής: «Προσποιούμαστε ότι δουλεύουμε και αυτοί προσποιούνται ότι μας πληρώνουν». Εδώ και αρκετά χρόνια, χιλιάδες Κουβανοί σταμάτησαν να προσποιούνται ότι δουλεύουν και τώρα η κυβέρνηση της χώρας αποφάσισε να σταματήσει να προσποιείται ότι τους πληρώνει.