Τα πρόσφατα γεγονότα στην Καλαβρία της Ιταλίας με την εξέγερση των Αφρικανών μεταναστών αναδεικνύουν για μία ακόμη φορά το πρόβλημα της μετανάστευσης που αντιμετωπίζει κυρίως ο ευρωπαϊκός νότος και το οποίο σε συνθήκες οικονομικής κρίσης γίνεται εντονότερο. Η Ιταλία, έγινε για μία ακόμη φορά στόχος επικριτικών σχολίων για τις πρακτικές που ακολουθεί αναφορικά με τους μετανάστες και δέχθηκε κατηγορίες για ρατσισμό και μισαλλοδοξία, κατηγορίες όμως που μετατρέπουν σε ιδεολογικό, ένα πραγματικό πρόβλημα. Η Ευρώπη ήδη ασφυκτιά κάτω από εκατομμύρια μεταναστών, οι οποίοι, και  έχουν δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή και αναγνωρίζουμε ότι γίνονται  αντικείμενο εκμετάλλευσης, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι χώρες που τους φιλοξενούν δεν αντέχουν πλέον το κοινωνικό και οικονομικό βάρος.

Η Ιταλία έχει εδώ και καιρό ποινικοποιήσει την παράνομη μετανάστευση και έχει κάνει ευκολότερες τις διαδικασίες απέλασης. Δεν είναι όμως η μόνη. Η σκληρή γραμμή Μπερλουσκόνι τείνει να γίνει τάση, άσχετα αν ο Ιταλός πρωθυπουργός είναι ο μόνος που πυροβολείται πανταχόθεν.
Η Ισπανία για παράδειγμα έχει αυξήσει το χρόνο κράτησης λαθρομεταναστών για να διευκολύνεται η απέλασή τους. Η Γαλλία όχι μόνο ενίσχυσε την Frontex (Eυρωπαϊκός Oργανισμός για τη διαχείριση της επιχειρησιακής συνεργασίας στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ) αλλά  προχώρησε ένα βήμα παραπέρα μιλώντας για την ανάγκη να ανοίξει ο διάλογος για την εθνική ταυτότητα. Στη Βρετανία ο υποψήφιος για την πρωθυπουργία Ντέιβιντ Κάμερον δεσμεύτηκε να θέσει αριθμητικό όριο στους μετανάστες που θα φιλοξενεί στο μέλλον η χώρα του.
Αυτό που ίσως έχει σημασία να καταδείξουμε είναι ότι και οι ευρωπαίοι πολίτες, επικροτούν σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό απ ότι παλιότερα αυτές τις πολιτικές. Ο νόμος του κ. Μπερλουσκόνι αποτελούσε προεκλογική του δέσμευση και με αυτή εκλέχθηκε. Με παρόμοιες απόψεις ο κ. Κάμερον θα είναι σε μερικούς μήνες, εκτός απροόπτου, πρωθυπουργός της Βρετανίας.

Δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο 13-1-2010