Εδώ και δύο μήνες περίπου, η πρωτεύουσα της επαρχία Γκουτζαράτ της Ινδίας, Γκαντιναγκάρ, έχει γίνει το δεύτερο μετά το Δελχί, κέντρο των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα. Πολιτικοί, επιχειρηματίες, διπλωμάτες από την Ινδία και όλο τον κόσμο έρχονται για να συναντήσουν το άνθρωπο που τον επόμενο Μάιο ίσως είναι πρωθυπουργός της μεγαλύτερης δημοκρατίας στον κόσμο.
Ο Ναρέντρα Μόντι, υπουργός εδώ και μια δεκαετία στο Γκουτζαράτ πήρε πριν από δύο μήνες το χρίσμα του υποψηφίου για το εθνικιστικό ινδουιστικό κόμμα (BJP) και έχει ήδη τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του με μια προεκλογική εκστρατεία θυμίζει προεκλογικές εκστρατείες στις ΗΠΑ.
Ο Ναβέντρα Μόντι σε μερικές ημέρες θα έχει τη δυνατότητα να κηρύξει και επίσημα την έναρξη τις προεκλογικής του εκστρατείας στις περιφερειακές εκλογές που θα γίνουν σε πέντε επαρχίες και να μετρήσει τις δυνάμεις του πριν τις εθνικές εκλογές.
Ο εκκεντρικός αλλά σίγουρα χαρισματικός Μόντι θεωρείται επιτυχημένος πολίτικός γιατί κατάφερε να αναπτύξει στην επαρχία του ένα οικονομικό μοντέλο με ισχυρή βιομηχανία και αγροτική παραγωγή το οποίο οι υποστηρικτές του ισχυρίζονται ότι θα πρέπει να υιοθετηθεί απ όλη τη χώρα.
Ο Μόντι θα έχει κατά πάσα πιθανότητα απέναντί του τον Ραχούλ Γκάντι γιό της Σόνια Γκάντι προέδρου του κυβερνώντος κόμματος του Κογκρέσου και δισέγγονου του Παντίτ Νεχρού πρώτου πρωθυπουργού της ανεξάρτητης Ινδίας.

Ο νέος ηγέτης του BJP έχει εντελώς διαφορετικό μπακράουντ. Μεγάλωσε στο Αχμενταμάντ και ως νέος έβγαζε τα προς το ζην ως πωλητής τσαγιού στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης. Στη συνέχεια μπήκε σε μια εθνικιστική οργάνωση φανατικών ινδουιστών και από εκεί και μετά η πολιτική του καριέρα απογειώθηκε. Σήμερα στις συγκεντρώσεις του μαζεύει χιλιάδες κόσμο και χλευάζει τον Ραχούλ Γκάντι αποκαλώντας τον «πρίγκιπα» και «παιδί της μαμάς» που αναρριχήθηκε στην πολιτική μόνο λόγο ονόματος.
Στην ουσία όμως της υπόθεσης και πέρα από το σόου που γίνεται στα προεκλογικά μπαλκόνια ο Μόντι χτυπά την κυβέρνηση με πολιτικά επιχειρήματα και ειδικότερα σε ότι αφορά τα ζητήματα της οικονομίας. Μετά από σχεδόν δέκα χρόνια κυβερνήσεων με επικεφαλής το κόμμα του Κογκρέσου ο ρυθμός ανάπτυξης της ινδικής οικονομίας έχει πέσει σχεδόν στο μισό, στο 5%.

Τα ανώτατα στελέχη του κόμματος του Κογκρέσου σε κατ ιδίαν συζητήσεις εκφράζουν τον προβληματισμό τους για τον Μόντι, για τον τρόπο που οργανώνει τεράστιες συγκεντρώσεις χρησιμοποιώντας ολογράμματα και λέιζερ και τον θεωρούν διχαστική φιγούρα που αν έρθει στην εξουσία θα αναβιώσει τα θρησκευτικά πάθη. Ο Σιταράμ Γιεχούρι μέλος του Κομουνιστικού Κόμματος της Ινδίας είπε πρόσφατα για τον Μόντι ότι η επιρροή του στους Ινδούς είναι ανάλογη της επιρροής που είχε ο Χίτλερ στους νέους. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι τον κατηγορούν ότι φέρει ευθύνη για την σφαγή εκατοντάδων μουσουλμάνων στο Γκουτζαράτ το 2002 από φανατικούς ινδουιστές.
Όσο για το οικονομικό θαύμα που πέτυχε στο Γκουτζαράτ, προσελκύοντας επενδυτές στο κοινωνικό κράτος η επαρχία του βρίσκεται σε χειρότερα επίπεδα σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα.

Σε αντίθεση με τον Μόντι, ο 43χρονος Ραχούλ Γκάντι μέχρι σήμερα δεν έχει δείξει ούτε την ενεργητικότητα ούτε τα πολιτικά χαρίσματα του αντιπάλου του ο οποίος έχει πάρει με το μέρος του και τους επιχειρηματίες. Ο πληθωρισμός, η γραφειοκρατία, οι καθυστερήσεις στο άνοιγμα τις αγοράς ενέργειας, η πρόσφατη πτώση της ρουπίας, το κλείσιμο με δικαστική απόφαση ορυχείων και η αναδρομική φορολόγηση των κερδών κεφαλαίου έχουν κάνει τους επενδυτές να προτιμούν τον Μόντι αν και θεωρούν ότι το αντι-μουσουλμανικό προφίλ του τον καθιστά ριψοκίνδυνη επιλογή.
¨Όραμα του Μόντι, όπως λέει ο ίδιος είναι να δώσει βάρος στην ανάπτυξη και να κάνει τη χώρα να μοιάζει με τη Σιγκαπούρη ή τη Νότια Κορέα. Σε μία χώρα ωστόσο που εκατομμύρια ζουν με λιγότερο από δύο δολάρια τη μέρα, εκατομμύρια ψηφίζουν με τη λογική της κάστας, τη θρησκεία και το τοπικό συμφέρον, το "όραμα" του Μόντι αν δεν είναι απλά ευσεβείς πόθοι, είναι ωμός λαϊκισμός.

Η μεγαλύτερη δημοκρατία;
Η Ινδία χαρακτηρίζεται ως η μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο. Στην πραγματικότητα ωστόσο προκειται για ένα σύνολο δημοκρατικών που μάχονται μεταξύ τους για περισσότερη εξουσία και χρήμα. Ακόμη και αν ένα κόμμα πάρει την απόλυτη πλειοψηφία στην Κάτω Βουλή των 545 εδρών, θα πρέπει να μπορει να ικανοποιεί τις 28 εκλεγμένες περιφερειακές κυβερνήσεις. (Τελευταία φορά που είχε ένα κόμμα απόλυτη πλειοψηφία στην Ινδία ήταν το 1989)
Κάποιες από αυτές τις επαρχίες είναι τεράστιες (το Ουτάρ Πραντές για παράδειγμα έχει περισσότερο πληθυσμό από την Βραζιλία) και τα συμφέροντα ανάλογα.
Επιπλέον υπάρχουν δεκάδες κόμματα (κάθε χρόνο εμφανίζεται και από ένα τουλάχιστον) που διεκδικούν μερίδιο στην πίτα της εξουσίας. Κατ΄ αυτή την έννοια η αυτοδυναμία είναι μάλλον άπιαστο όνειρο. Σύμφωνα με τα προγνωστικά, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, το Κογκρέσο και το BJP δεν θα καταφέρουν μαζί να ξεπεράσουν τις 300 έδρες