Ένα φάντασμα από σκουριασμένα σίδερα παραμένει όρθιο στην άκρη του Μποπάλ. Στην καρδιά της Ινδίας, η πόλη που έγινε συνώνυμο του χειρότερου βιομηχανικού δυστυχήματος στην ιστορία μετρά ακόμη της πληγές της ανθρώπινης απληστίας.
Κάθε φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα αυτές τις κιτρινισμένες πολιτείες να κόβει βόλτες γεμάτος περιέργεια, σκέφτομαι ότι θα ήθελα πολύ να βρεθώ στα ίδια μέρη μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια. Πώς να είναι άραγε τότε η Ινδία; Η τεράστια οικονομική της ανάπτυξη θα έχει άλλαξεί τίποτα στα slums; -όπως μάθαμε τελευταία να λέμε τις παραγκουπόλεις.
Οι λέξεις που χρησιμοποιούνται συνήθως για να περιγράψουν τον Ράταν Τάτα είναι «ντροπαλός και μοναχικός». Ο 72χρονος Ινδός επιχειρηματίας, οδηγεί μόνος του κάθε πρωί το αυτοκίνητό του για το γραφείο του και αποφεύγει τους δημοσιογράφους.
Το τρένο από το Νέο Δελχί πλησιάζει αργά στο Βαρανάσι. Ο σταθμός απέχει μερικές εκατοντάδες μέτρα αλλά ο ελεγκτής δεν μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό να ανοίξει τις πόρτες. Το σκοτάδι διακόπτει μια ασπροφορεμένη γυναικεία φιγούρα, και η έντονη μυρωδιά στον αέρα. Τόσο έντονη που μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι…
My writings on this page have been published (or intended for publication) in newspapers, magazines and various websites. They do not always reflect my personal views but I find them interesting.
Opinions on my blog are personal and do not necessarily reflect those of my employers.