Είχα αναφερθεί σε κάποιο κείμενό μου παλαιότερα, σε μια συζήτηση που είχα με τον Χιλιανό συγγραφέα Λουίς Σεπούλβεδα, σχετικά με το πολιτικό μοντέλο που επικράτησε τα τελευταία χρόνια στη Λατινική Αμερική. Ο Σεπούλβεδα μου είχε πει πως το συγκεκριμένο μοντέλο που εφαρμόστηκε στη Βενεζουέλα, στη Βραζιλία, στη Βολιβία και αλλού, κρίνεται ως πετυχημένο, καθώς "κατάφερε να δημιουργήσει εναλλακτικές πολιτικές που βελτίωσαν κατά πολύ το βιοτικό επίπεδο αυτών των λαών.

Θυμάμαι πριν από χρόνια, όταν συζητούσες την προοπτική ενός ταξιδιού στην Κούβα, το χαρακτηριστικό κλισέ που άκουγες ήταν: "να προλάβεις να πας πριν αλλάξει η πολιτική κατάσταση", ή, "να πας πριν πεθάνει ο Φιντέλ". Οι περισσότεροι, που δεν γνώριζαν το νησί, πιθανότατα φαντάζονταν μια χώρα με ατέλειωτες φιέστες, σάλσα μουσική, χρώμα δεκαετίας '50 με παλιά αυτοκίνητα στους δρόμους και ξεβαμμένες τις προσόψεις των σπιτιών, παρθένες παραλίες και εξωτικά κορμιά και ότι όλα αυτά θα χάνονταν όταν ο κομαντάντε θα περνούσε στη αιωνιότητα.

Η πρώτη αίσθηση που έχεις όταν πατάς το πόδι σου στο Εκουαδόρ, είναι πονοκέφαλος.
Ο λόγος είναι το υψόμετρο -2.500 μέτρα- στο οποίο βρέθηκες ξαφνικά χωρίς σταδιακή προσαρμογή. Δεν είναι κάτι σοβαρό, αλλά το πιθανότερο είναι να σε ακολουθεί για αρκετές ημέρες, αν αρνηθείς να δοκιμάσεις κάποια από τα ματζούνια της περιοχής που έχουν ως βάση τα φύλλα της κόκας.