Displaying items by tag: Δημοσιογραφία

Μια σύντομη σκέψη για τα τελευταία (προσπαθώ να τα βάλω σε μια σειρά λίγο πιο αναλυτικά και θα τα αναρτήσω). Αφού έσπασε στο απόστημα στον αθλητισμό και στο χώρο του θεάτρου αρχίζει να σπάει και ένα άλλο απόστημα, στο δημοσιογραφικό χώρο αυτή τη φορά, με αφορμή ένα τεράστιο πολιτικό (γιατί είναι και πολιτικό πέρα από ποινικό ) θέμα.

Αφορμή γι αυτό το άρθρο στάθηκε ένα παλαιότερο κείμενο του Θάνου Λίποβατς από το βιβλίο του «η ψυχοπαθολογία του πολιτικού» (εκδόσεις Οδυσσέας, 1990). Στο απόσπασμα του για την κοινή γνώμη και τη μάζα ο Λίποβατς κάνει μια αναφορά στο έργο του Γκ. Ταρντέ λέγοντας ότι «το κοινό αντανακλά την ικανότητα των εμπνευστών του, ενώ οι μάζες εκφράζουν περισσότερο τις ασυνείδητες φαντασιώσεις και τα άγχη της κουλτούρας στην οποία ανήκουν».

Σχέσεις πολιτικής εξουσίας και δημοσιογραφίας. Μια ανάρμοστη σχέση που κάποιες φορές οδηγεί κάποιους δημοσιογράφους στα ψηλά σκαλιά της εξουσίας και κάποιες άλλες στην πλήρη ανυποληψία. (όχι ότι στα ψηλά σκαλιά της εξουσίας έχει απαραίτητα υπόληψη)

Η βία , ο εκφοβισμός και οι δολοφονίες δημοσιογράφων στην Ευρώπη είναι κάτι που δεν μας απασχολεί συχνά. Προτιμούμε να ασχολούμαστε με τη βία που αντιμετωπίζουν οι δημοσιογράφοι σε άλλες περιοχές του πλανήτη και συχνά να εντάσσουμε την κριτική μας σε ένα ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο ανάλογα με του που ανήκει ιδεολογικά ο καθένας μας.

Η Μαρούχα Τόρες είναι η ”αγαπημένη μου πένα" στην ισπανική δημοσιογραφία. Τα ζωντανά ρεπορτάζ της παλιότερα και τα χρονογραφήματά της στην El Pais τα τελευταία χρόνια ήταν για μένα υπόδειγμα ύφους, μου έδιναν ιδέες, τα απολάμβανα, τα έκλεβα κατά κόρον. Όταν πριν από αρκετούς μήνες ήρθε στην Αθήνα πήγα να της πάρω συνέντευξη.

«Παρασκευή, Αγγελική, Επαμεινώνδα, ζητούμε συγγνώμη. Συγγνώμη για τη σιωπή μας, για την ανοχή μας, για την αδιαφορία μας, για τον ωχαδερφισμό μας, για την ψήφο μας. Φταίμε κι εμείς που χάσατε τη ζωή σας σήμερα. Όλοι μας.»

Η δημοσιογραφία πάντα διατηρούσε μια δύσκολη σχέση με την πραγματικότητα. Το παραμύθι της αντικειμενικότητας έμπαινε και θα μπαίνει πάντα ανάμεσά τους. Αν η πληροφορία που μεταδίδεται είχε φωνή, θα έλεγε ότι πάντα προσπαθεί να ανταποκρίνεται απόλυτα στα πραγματικά γεγονότα. Εμεί οι δημοσιογράφοι όμως ξέρουμε πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατο.