Displaying items by tag: Κούβα

Από το πρωί του Σαββάτου διάβαζα στα κοινωνικά δίκτυα νεκρολογίες, συνθήματα, αφορισμούς, ύμνους, κατάρες κι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, με αφορμή το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο.

Θυμάμαι πριν από χρόνια, όταν συζητούσες την προοπτική ενός ταξιδιού στην Κούβα, το χαρακτηριστικό κλισέ που άκουγες ήταν: "να προλάβεις να πας πριν αλλάξει η πολιτική κατάσταση", ή, "να πας πριν πεθάνει ο Φιντέλ". Οι περισσότεροι, που δεν γνώριζαν το νησί, πιθανότατα φαντάζονταν μια χώρα με ατέλειωτες φιέστες, σάλσα μουσική, χρώμα δεκαετίας '50 με παλιά αυτοκίνητα στους δρόμους και ξεβαμμένες τις προσόψεις των σπιτιών, παρθένες παραλίες και εξωτικά κορμιά και ότι όλα αυτά θα χάνονταν όταν ο κομαντάντε θα περνούσε στη αιωνιότητα.

Υπάρχει μια χαρακτηριστική φράση, γνωστή μεταξύ των ταξιδιωτών ή υποψήφιων ταξιδιωτών, προς την Κούβα: «Να πάω στην Κούβα πριν πεθάνει ο Κάστρο»... Προφανώς και οι ταξιδιώτες δεν ενδιαφέρονται για το αν πεθάνει ο Κάστρο αλλά για το να προλάβουν να ζήσουν την εμπειρία του υπαρκτού σοσιαλισμού με τροπικό χρώμα, υπό τους ρυθμούς μουσικής σάλσα.

Η κουβανική επανάσταση κλείνει φέτος 55 χρόνια, όσα και το «αντι-Κάστρο» κίνημα στο Μαϊάμι. Η «μικρή Αβάνα» των ΗΠΑ – όπως αποκαλούν στο Μαϊάμι - ήταν όλα αυτά τα χρόνια το κέντρο των αντικαθεστωτικών Κουβανών οι οποίοι μάλιστα έχουν αποκτήσει τεράστια πολιτική δύναμη σε σημείο που μπορούν να βγάλούν ακόμη και...

Οι περισσότεροι Κουβανοί δεν έχουν πληρώσει ποτέ στη ζωή τους φόρους. Για τουλάχιστον μισό αιώνα, το σοσιαλιστικό πατερναλιστικό καθεστώς του Φιντέλ Κάστρο, και εσχάτως του αδερφού του Ραούλ, φρόντιζε να ανακυκλώνει τα πλεονάσματα του – και παλαιότερα την οικονομική βοήθεια που έπαιρνε από τη Σοβιετική Ένωση- και να παρέχει στους πολίτες δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες, και είδη πρώτης ανάγκης.

Από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου μέχρι σήμερα, ποτέ ο κόσμος δεν βρέθηκε τόσο κοντά στον πυρηνικό όλεθρο όσο τον Οκτώβριο του 1962 κατά τη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων στην Κούβα. Η σύρραξη που αποτράπηκε μετά από 13 ημέρες σκληρών διαπραγματεύσεων και αμοιβαίων υποχωρήσεων από τους Τζον Κένεντι και Νικίτα Χρουστσόφ, θα μπορούσε να είχε κοστίσει τη ζωή σε τουλάχιστον 200 εκατομμύρια ανθρώπους και να είχε ανυπολόγιστες συνέπειες για τον πλανήτη.

Το τελευταίο διάστημα στο διεθνή Τύπο γίνεται έντονη αναφορά για το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα. Αφορμή στάθηκε ο θάνατος του «πολιτικού» κρατούμενου Ορλάντο Σαπάτα, ύστερα από δυόμισι μηνών απεργία πείνας.

Οι παραδοσιακοί κομμουνιστές,  ακροβατούσαν πάντοτε  –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπως μας δίδαξε η ιστορία- πάνω στο δίλλημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση».  Οι σύγχρονοι κομουνιστές, αρχής γενομένης από τους Κινέζους, κατάλαβαν ότι σήμερα πλέον η επανάσταση δεν μπορεί να είναι βιώσιμη, χωρίς μεταρρύθμιση.

Ένα αστείο που συνήθιζαν να λένε οι Κουβανοί στη σοβιετική ακόμη εποχή ήταν το εξής: «Προσποιούμαστε ότι δουλεύουμε και αυτοί προσποιούνται ότι μας πληρώνουν». Εδώ και αρκετά χρόνια, χιλιάδες Κουβανοί σταμάτησαν να προσποιούνται ότι δουλεύουν και τώρα η κυβέρνηση της χώρας αποφάσισε να σταματήσει να προσποιείται ότι τους πληρώνει.

Έχουν περάσει μόλις πέντε εβδομάδες από την ημέρα που ο Ραούλ Κάστρο εξελέγη, και τυπικά, πρόεδρος της Κούβας και η νέα ηγεσία του «κομουνιστικού παράδεισου» της Καραϊβικής έχει δείξει ήδη τις προθέσεις τις.