Δύο περιπτώσεις επικοινωνιακής διαχείρισης τόσο διαφορετικές μεταξύ τους αλλά τόσο ίδιες ως προς το στόχο. Η πρώτη αφορά την υπόθεση του Έβρου και των 38 μεταναστών που παγιδεύτηκαν σε μια νησίδα, που θεωρείται ελληνικό έδαφος. Μετά από τρεις μέρες που το θέμα σερνόταν στα μέσα ενημέρωσης, κυρίως στα κοινωνικά δίκτυα ο υπουργός μετανάστευσης αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι οι μετανάστες ήταν σε ελληνικό έδαφος και ότι ένα παιδί πέθανε από δάγκωμα εντόμου. Μια μερίδα του επικοινωνιακού επιτελείου προσπάθησε να κουκουλώσει το θέμα.
Οι απόψεις στο blog μου είναι προσωπικές και
δεν εκφράζουν απαραίτητα αυτές των εργοδοτών μου.
Αφού δεν μπορεί να ανατρέψει την πραγματικότητα το διευθυντήριο του Μαξίμου τουλάχιστον ας χαϊδέψει λίγο το ακροδεξιό ακροατήριο. Μάλλον αντιλαμβάνεται ότι προς τα εκεί να πρέπει να απευθυνθεί για να αντλήσει ψήφους καθώς το σενάριο προσέγγισης με το ΠΑΣΟΚ απομακρύνεται ή τουλάχιστον γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο. Απόψεις σαν κι αυτές αντηχούν μέσα σε ψηφιακά δωμάτια στα social media και οι συμμετέχοντες έχουν ελάχιστη ή καθόλου επαφή με το τι γίνεται παραέξω. Θεωρούν πολύ απλά ότι για να τα λέει έτσι ο αρθρογράφος έτσι θα είναι. Αφού και οι υπόλοιπες πληροφορίες που περνούν από την timeline τους είναι αντίστοιχου περιεχομένου. Ας είναι…
Το συγκεκριμένο γεγονός εξέθεσε πολλούς δημοσιολόγους και δημοσιογράφους που υιοθέτησαν αυτή τη λογική. Οι έξυπνοι φιλοκυβερνητικοί δημοσιολόγοι και δημοσιογράφοι προτίμησαν να σιωπήσουν για να μην εκτεθούν.
Είναι χαρακτηριστικό όμως ότι εδώ είδαμε μια προσπάθεια να χαρακτηριστούν fake news πληροφορίες που επαληθεύθηκαν, με χρήση fake news. O τραμπισμός στο μεγαλείο του. Η επόμενη περίοδος μέχρι τις εκλογές θα δώσει τροφή για πολλές ακαδημαϊκές εργασίες, papers και διδακτορικά.
Η δεύτερη περίπτωση αφορά της υποκλοπές και το πως το μιντακό σύστημα προσπαθεί να διασώσει το πολιτικό συστημα. Όχι τόσο τον Μητσοτάκη αλλά το σύστημα του.
Ας μην βιαστούν κάποιοι να θεωρήσουν ότι η συγκεκριμένη εφημερίδα (το Βήμα) δια του διευθυντή της «τελειώνει» τον πρωθυπουργό και το συγκεκριμένο σύστημα εξουσίας, ( αν και ενδιαφέρεται περισσότερο για το σύστημα εξουσίας και λιγότερο για τα πρόσωπα που έτσι κι αλλιώς είναι αναλώσιμα. )
«Ναι» έγινε λάθος μας λέει ο αρθρογράφος αλλά δεν φταίει ο Μητσοτάκης αλλά αυτοί οι έβαλε σε θέσεις κλειδιά και τον «πρόδωσαν». Υπάρχει βέβαια η πολιτική ευθύνη αλλά είχε καλές προθέσεις, τι να κάνουμε τώρα;
Το επιτελικό κράτος δεν λειτούργησε αλλά δεν φταίει το επιτελικό κράτος ρε παιδιά… Φταίει ότι ήταν μεγάλο το εύρος των αρμοδιοτήτων και δεν έγινε σωστή κατανομή τους. Τι να κάνει και ο γραμματέας; Συνεθλίβη κάτω από έναν όγκο αρμοδιοτήτων και τα έκανε σαλάτα…. Άσε που οι τόσες αρμοδιότητες τον μετέτρεψαν σε άτυπο κέντρο διακυβέρνησης.
Σαν να είναι η παρούσα κρίση και το σκάνδαλο που βλέπουμε να διαδραματίζεται μπροστά μας αποτέλεσμα μια κακής επιλογής προσώπου ή κακού υπολογισμού στο πως κατανεμήθηκαν οι αρμοδιότητες στο πλαίσιο του επιτελικού κράτους. Σαν να μη φταίει το επιτελικό κράτος. Σαν να μην υπάρχει δομικό πρόβλημα σε αυτό τερατώδες συγκεντρωτικό σύστημα, το οποίο προφανώς κατά τον αρθρογράφο με καλύτερη διαχείριση θα μπορούσε να κάνει θαύματα. Το πρόβλημα ήταν η «υπερδραστηριότητα» του συγκεκριμένου ανθρώπου….
Ο Μητσοτάκης ναι έχει πληγεί στο επίπεδο της αξιοπιστίας, μας λέει η ναυαρχίδα του συντηρητικού τύπου στη Ελλάδα. Αλλά προς Θεού, μην διαταραχθεί το πολιτικό status και όλα θα κριθούν από την αντίδραση των πολιτικών δυνάμεων. Πως εννοεί την αντίδραση άραγε;
Published in
Δημοσιογραφία
Tagged under