Τα κείμενά μου σε αυτή την σελίδα δημοσιεύθηκαν (ή προορίζονταν για δημοσίευση) σε
εφημερίδες, περιοδικά και διάφορες ιστοσελίδες. Δεν αντανακλούν πάντα
τις προσωπικές μου απόψεις αλλά θεωρώ ότι έχουν ενδιαφέρον.
Απόψεις (116)
Ιταλία: Τέλος στις αυταπάτες αλλά για ποιον;
Όπως λέει ο καθηγητής στη Σορβόνη, Ντιντιέ Γεωργακάκης , κάπου στο βιβλίο του “το πεδίο του Ευρωκρατισμού”, μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ δεν μπορείς να κάνεις πολιτική όπως θες...
Οι Financial Times έγραφαν πριν μερικές μέρες για την εισβολή των βαρβάρων στην Ιταλία αλλά θα πρέπει να υπενθυμίζουμε ότι οι “βάρβαροι” δεν έκαναν καμία εισβολή. Τους προσκάλεσαν στη Ρώμη δεκαεπτά εκατομμύρια ψηφοφόροι.
Το σταυροδρόμι του Λιβάνου
Μια παροιμία λέει ότι “από αυτό που φοβάσαι δεν γλιτώνεις” και στην περίπτωση του Λιβάνου για κάποιους ισχύει απόλυτα. Όσες προσπάθειες έγιναν να αποδυναμωθεί η Χεζμπολάχ, απ ότι έδειξαν οι κάλπες, έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα. Παρά τις αντιδράσεις για τη συμμετοχή στον πόλεμο της Συρίας φαίνεται τελικά ότι εκλογικά, αυτό λειτούργησε υπέρ της.
Η «ηδονοβλεψία» της φτώχειας και κρίση ταυτότητας
Χύθηκε αρκετό μελάνι τις προηγούμενες ημέρες για την Ελλάδα της κρίσης ως τουριστική ατραξιόν, για καλοζωισμένους τουρίστες από τη Βρετανία. Η διαφήμιση του Guardian για poverty tour στην Ελλάδα της κρίσης, βάζοντας μάλιστα και την ανταποκρίτριά του σε ρόλο μέντορα στα περί φτώχειας και ανέχειας, ξεσήκωσε θύελλες στα social media από διάφορους που κατακεραύνωναν την μετατροπή της ελληνικής καθημερινότητας σε reality show.
Ποιος φοβάται την προανακριτική για τη Novartis;
Θυμάμαι συνεδριάσεις της Βουλής πριν το 1980, μικρό παιδί, με τον πατέρα μου να παρακολουθεί σε μια μαυρόασπρη τηλεόραση Uranya τιτανομαχίες, με Καραμανλή, Παπανδρέου, Ηλιού κτλ. Από τότε έχω παρακολουθήσει συνεδριάσεις αμέτρητες φορές, για επαγγελματικούς λόγους και για προσωπικό ενδιαφέρον, που μετά από τόσα χρόνια είναι πλέον το ίδιο και το αυτό.
Εργασιακές συνθήκες και brain drain
Αφορμή για το παρόν κείμενο στάθηκε μια πρόσφατη κουβέντα με φίλο, επαγγελματία σε κλάδο που αν και έχει πληγεί αρκετά από την κρίση, δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης. Ο φίλος έχει δύο παιδιά και συζητώντας για την επικαιρότητα και την οικονομική κατάσταση, μου λέει κάποια στιγμή:
Λίγη μακεδονική ιστορία πριν τις λαοσυνάξεις
Παραμονές του συλλαλητηρίου στην Αθήνα για το φλέγον ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, καλό είναι να υπενθυμίζουμε μερικά ιστορικά γεγονότα, που πέρα από την καλύτερη πληροφόρηση, μπορούν να φανούν λιγότερο ή περισσότερο χρήσιμα για να καταλάβουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο βρίσκει έδαφος ο εθνικισμός και ο αλυτρωτισμός.
Μόνο με ευρεία συμφωνία, λύση στο «Μακεδονικό»
Εδώ και εικοσιπέντε χρόνια, το ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας έχει εξελιχθεί σε ένα καρκίνωμα για την εξωτερική πολιτική μας, και μια “εκνευριστική” εκκρεμότητα για το ΝΑΤΟ (τις ΗΠΑ δηλαδή) και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
«Κανείς δεν παίζει με το κεραμίδι» του λαού
Αν εξαιρέσεις κάποια στραβοπατήματα η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να σταθεροποιηθεί, να διαχειριστεί σοβαρά πολιτικά ζητήματα και να αντιμετωπίσει με σχετική επιτυχία της τρικλοποδιές της αντιπολίτευσης. Ακόμη και στην περίπτωση της πώλησης όπλων στη Σαουδική Αραβία, “βγήκε από πάνω”, όπως λέει ο λαός μας και παρά το όσα λέει η ΝΔ ότι θα επαναφέρει το θέμα, το πιθανότερο είναι ότι σε λίγο καιρό δεν θα μιλάει κανείς γι αυτό.
Το στοίχημα της Φώφης
Ας είμαστε ειλικρινείς. Οι εκλογές στην αποκαλούμενη Κεντροαριστερά έγιναν μια “ενδο-πασοκική” υπόθεση. Η κυρία Γεννηματά έχοντας τον μηχανισμό με το μέρος της επικράτησε του κ. Ανδρουλάκη και πήρε μια καθαρή εντολή να ηγηθεί του νέου φορέα. Ανανέωσε ουσιαστικά την εντολή που είχε να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ και κατάφερε να ενσωματώσει τα υπόλοιπα κόμματα και φορείς πέριξ της σοσιαλδημοκρατίας, στον νέο φορέα.
Fake news; Ας κάνουμε πρώτα την αυτοκριτική μας
Πλέον το έχουμε συνηθίσει. Σε κάθε μονομαχία πολιτικών στη Βουλή θα ακούσουμε και μερικές εκατέρωθεν κατηγορίες για παραπληροφόρηση, fake news, “βορθοκάναλα”, κτλ. Όχι ότι δεν ισχύει (σε μεγάλο βαθμό), αλλά είναι λίγο σουρεαλιστικό να το ακούς από τον πολιτικό κόσμο που για χρόνια (ένα μεγάλο κομμάτι του) ανέχθηκε, και “διαπλέχθηκε” με την εξουσία των ΜΜΕ.