Η πρόσφατη επίθεση σε συναγωγή στην Ιερουσαλήμ από δύο Παλαιστίνιους, που είχε σαν αποτέλεσμα να σκοτωθούν τέσσερις πιστοί, ένας αστυνομικός και στη συνέχεια οι δύο δράστες, είναι το τελευταίο επεισόδιο μιας σταθερής κλιμάκωσης της κρίσης στο παλαιστινιακό ζήτημα που αυτή τη φορά δεν έχει ως επίκεντρο τη Γάζα, όπως έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, αλλά την Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη.

Αποτελεί σχεδόν αξίωμα στη μαρξιστική θεωρία και πρακτική ότι, αν η άρχουσα τάξη απειληθεί να χάσει τις κατακτήσεις τις σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, τότε είναι έτοιμη να κάνει συμβιβασμούς, υποχωρήσεις και εκχωρήσεις. Το παραπάνω είναι το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα κάπου ότι η Άνα Πατρίθια Μποτίν, πρόεδρος της μεγαλύτερης τράπεζας της Ισπανίας, Santander, είπε κάπου ότι «το Podemos...

Τελικά το φαινόμενο της φοροδιαφυγής δεν είναι ελληνικό προνόμιο. Αποδεικνύεται μετά και τις τελευταίες αποκαλύψεις, ότι άλλοι έχουν τα σκήπτρα, απλά το κάνουν με πιο «επιστημονικό τρόπο» θα λέγαμε.
Ο λόγος φυσικά για το Λουξεμβούργο που τα τελευταία χρόνια στις συνειδήσεις των περισσοτέρων έχει ταυτιστεί...

Τρία χρόνια μετά την πτώση του Καντάφι στη Λιβύη και ένα ερώτημα που πλανιέται, ακόμη και στα σοβαρά αμερικανικά έντυπα, είναι «γιατί το ΝΑΤΟ παρενέβη το 2011 για την ανατροπή του καθεστώτος;»
Αν υπήρχε κάποιο σχέδιο για την επόμενη μέρα σε πολιτικό επίπεδο ή ακόμη και σε στρατιωτικό, η νατοϊκή επέμβαση θα ήταν κατανοητή. (Το αν ήταν δικαιολογημένη είναι θέμα άλλης συζήτησης και η προσωπική μου άποψη είναι «όχι»)