Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Γενάρη, χτύπησε τα πιο ευαίσθητα νεύρα της ευρωπαϊκής συντηρητικής πολιτικής ηγεσίας. Μια νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα δήλωσε εξ αρχής – και εξακολουθεί να δηλώνει αν και σε πιο ήπιο ύφος- ότι θα βάλει εμπόδια στην ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική της λιτότητας, και το πιο επικίνδυνο –για τους πολιτικούς της αντιπάλους - είναι ότι έχει θαυμαστές και συνοδοιπόρους στην Ευρώπη. Η περίπτωση του Podemos, του αποκαλούμενου και «Ισπανικού ΣΥΡΙΖΑ», είναι χαρακτηριστική. Το κόμμα που ξεπήδησε με την καθοδήγηση του Πάμπλο Ιγκλέσιας μέσα από το κίνημα των πλατειών, εμφανίστηκε ως η εναλλακτική πρόταση απέναντι στα δύο μεγάλα ισπανικά κόμματα που χρεώνονται τα τελευταία χρόνια τη λιτότητα, την τραπεζική κρίση, την ανεργία και τα πάμπολλα σκάνδαλα διαφθοράς.

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε μάλιστα ώθηση στο Podemos, που σε κάποιες δημοσκοπήσεις λίγο μετά τις ελληνικές εκλογές εμφανιζόταν πρώτο ή δεύτερο με μικρή διαφορά, κόμμα. Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ είχε μολύνει και την Ισπανία, τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης και αρκετοί στις Βρυξέλλες είχαν αρχίσει να ιδρώνουν κάτω από τα ακριβά κουστούμια τους. «Με ένα Τσίπρα μπορούμε κουτσά στραβά να τα βγάλουμε πέρα. Αν μας προκύψει και δεύτερος και μάλιστα σε μία τόσο μεγάλη χώρα τι θα κάνουμε;» σίγουρα θα σκέφτηκαν πολλοί.
Το συντηρητικό πολιτικό σύστημα της Ευρώπης και κυρίως της Ισπανίας κατάλαβε ότι η κατάσταση γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνη και τα χρονικά περιθώρια ήταν ιδιαίτερα στενά καθώς το αργότερο στις 20 Δεκεμβρίου οι Ισπανοί θα κληθούν στις κάλπες για να εκλέξουν την επόμενη κυβέρνηση. Η κυβέρνηση Ραχόι βέβαια είχε δει νωρίτερα «τον κίνδυνο» να έρχεται και προσπάθησε να αντιδράσει, όπως επίσης και οι Σοσιαλιστές που συνέχισαν να πλαγιοκοπούν το Podemos εμφανιζόμενοι ως η σοβαρή εναλλακτική πρόταση, κάτι σαν την "Αριστερά της ευθύνης".

Βέβαια οι Σοσιαλιστές είχαν ένα μεγάλο πλεονέκτημα αν θέλει κανείς να τους συγκρίνει με το ΠΑΣΟΚ ως αδερφό κόμμα στην Ελλάδα το οποίο αντίθετα καταποντίστηκε. Αυτό το πλεονέκτημα το χρωστούν στον Χοσέ Θαπατέρο, τον πρώην πρωθυπουργό που φρόντισε να κάνει πρόωρες εκλογές παραδίδοντας στην ουσία την εξουσία στον Ραχόι, μαζί με την καυτή πατάτα της λιτότητας, του τραπεζικού χρέους και της ανεργίας που από το 12% στην έναρξη της κρίσης έφτασε κοντά στο 25%. Ο Θαπατέρο είδε την καταιγίδα να έρχεται και κατάλαβε ότι για να έχει το κόμμα του αξιώσεις να έρθει γρήγορα ξανά στην εξουσία, θα έπρεπε να χάσει τις εκλογές με όσο το δυνατό μικρότερη διαφορά. Και αυτό έκανε.

Nα γυρίσουμε όμως στο Podemos. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης των δύο μεγάλων κομμάτων και η προετοιμασία του Ραχόι τους τελευταίους μήνες φαίνεται ότι έχουν φέρει το ποθητό αποτέλεσμα, να αφήσουν δηλαδή το Podemos στην τρίτη θέση που μπορεί να μην είναι ότι καλύτερο, για την επόμενη Βουλή, δεν είναι όμως και η συντέλεια του κόσμου. Η καθίζηση που έχει υποστεί το Podemmos –αν μπορεί να θεωρήσει κανείς καθίζηση το ποσοστό 15% για ένα κόμμα που πριν τέσσερα χρόνια δεν υπήρχε – οφείλεται από τη μια στη λυσσαλέα επίθεση που υπέστη από την ισπανική δεξιά και τους σοσιαλιστές οι οποίοι επιστράτευσαν ακόμη και τον Φελίπε Γκονζάλεθ στην προσπάθεια να μην χάσουν ψήφους από τ' αριστερά τους και κατά δεύτερο στην μικρή ανάκαμψη της ισπανικής οικονομίας που κατάφερε ο Ραχόι, η οποία μπορεί να μην φαίνεται προς το παρόν στις τσέπες των Ισπανών δημιουργεί όμως την ελπίδα, ή την ψευδαίσθηση, ανάλογα πως το βλέπει κανείς, ότι η κατάσταση αλλάζει και ότι δεν υπάρχει λόγος να μπει κανείς σε περιπέτειες με τον κύριο Ιγκλέσιας και την παρέα του. Αν μάλιστα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα αποτύχει προστίθεται ένας ακόμη καλός λόγος για τη σωτηρία του δικομματισμού.

Οι εκλογές που έγιναν στις 22 Μαρτίου στην Ανδαλουσία έδωσαν μια ιδέα για το τι θα επακολουθήσει. Οι Σοσιαλιστές πήραν το 35%, το κόμμα του Ραχόι το 26,7% και το Podemos το 14,8%. Η κάλπη έδειξε αυτό που περιγράψαμε παραπάνω και επιπλέον ένα στοιχείο. Ότι, τα σκάνδαλα διαφθοράς με τα οποία βαρύνονται τα δύο μεγάλα κόμματα δεν μέτρησαν στην απόφαση των ψηφοφόρων που προτίμησαν τη «σιγουριά». Την ίδια στιγμή στην η κυβέρνηση Ραχόι έχει καταφέρει να βάλει τη χώρα σε ανάπτυξη (1,4% το 2014), τα ελλείμματα μειώνονται (όχι όσο θα ήθελαν οι Βρυξέλλες αλλά μειώνονται), η χρηματοδότηση των τραπεζών με φθηνό χρήμα συνεχίζεται διατηρώντας σε ψηλά επίπεδα την κατανάλωση, και η ανεργία μειώνεται. Τον Μάρτιο η χώρα δημιούργησε 160.579 νέα θέσεις εργασίας, που αποτελεί ρεκόρ από το 2001.
Με την αύξηση αυτή, το πρώτο τρίμηνο του έτους κλείνει με αύξηση των εγγεγραμμένων στα μητρώα κοινωνικής ασφάλισης για πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης. Επίσης για πρώτη φορά το υπουργείο οικονομικών εξέδωσε σήμερα, έντοκα γραμμάτια με αρνητικό επιτόκιο.

Βέβαια δεν είναι όλα ρόδινα αρκεί να αναφέρουμε τις εκατοντάδες εξώσεις, το χρέος που φέτος θα φτάσει στο 100% του ΑΕΠ, το εθνικιστικό κίνημα στην Καταλονία κτλ. Ο μέσος Ισπανός ωστόσο προς το παρόν δεν δείχνει διαθετημένος να αφήσει την τύχη του στα χέρια του Ιγλέσιας. Αν μάλιστα δεν υπάρξουν έκτακτα γεγονότα ο χρόνος μέχρι τις εκλογές δείχνει να κυλάει προς όφελος του Ραχόι και των Σοσιαλιστών. Ακόμη και αν το Podemos καταφέρει να πάρει την τρίτη θέση με ποσοστό που θα το καθιστά ρυθμιστή των εξελίξεων, πάντα υπάρχει και η εναλλακτική του «μεγάλου συνασπισμού». Το έχουμε δει το «έργο», ουκ ολίγες φορές.