Πριν από μερικά χρόνια ο Φιντέλ Κάστρο σε μία από τις πολύωρες ομιλίες τους στην «Πλάσα ντε λα Ρεβουλουσιόν» είχε πει πως «…η επανάσταση θα συνεχιστεί όποιος και αν πεθάνει» προφανώς αναφερόμενος στον εαυτό του. Το ζήτημα είναι τι μορφή θα πάρει αυτή η επανάσταση με βάση τη δομή που έχει αυτή τη στιγμή  η οικονομία της Κούβας και το ρόλο που παίζει ο στρατός.

Μεξικό, Πρωτοχρονιά του 1994. Τουρίστες συγκεντρώνονται στην πλατεία του Σαν Κριστόμπαλ στην επαρχία Τσιάπας στο Νότιο Μεξικό. Ένοπλοι ιθαγενείς έχουν καταλάβει την πόλη και το Δημαρχείο.
-«Θα μας αφήσετε να φύγουμε»;
-«Γιατί θέλετε να φύγετε» απαντά ο μασκοφόρος με την ευδιάκριτη λευκή επιδερμίδα. «Απολαύστε την πόλη»

«Είναι καθαρή περίπτωση λογοκρισίας. Εκδικείται το κανάλι μόνο και μόνο επειδή του ασκεί κριτική. Καταλαβαίνεις τώρα τι τραβάμε;» Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, η Μαρία Εουχένια, δημοσιογράφος στον τηλεοπτικό σταθμό RCTV ωρύεται για την απόφαση της κυβέρνησης Τσάβες να μην ανανεώσει την άδεια λειτουργίας του καναλιού.
-Και για το ότι στο πραξικόπημα το 2002 το κανάλι στήριξε τους πραξικοπηματίες τι γνώμη έχεις;

«Με τον Γκαμπίτο έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας. Μπορεί σαν παιδί να μην τον είχα συχνά κοντά μου, για την οικογένεια όμως ήταν πάντα η πιο όμορφη στιγμή όταν συζητούσαμε τις εμπειρίες που μας διηγούταν από την Μπογκοτά όπου ζούσε». Ο Χάιμε Γκαρσία Μάρκες μιλάει με πάθος για τον μεγαλύτερο κατά 13 χρόνια αδερφό του Γκαμπριέλ και χαρακτηρίζει τον εαυτό του «Γκαμπιτέρο», σε ελεύθερη μετάφραση  φανατικό θαυμαστή του.

Αγαπάει την Ελλάδα, λατρεύει τους κλασικούς θέλει να κάνει τα ισπανικά δεύτερη ξένη γλώσσα στη χώρα μας και θεωρεί το αίτημα για επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα λογικό και δίκαιο.

Για τους περισσότερους πολίτες του αναπτυγμένου κόσμου το καθαρό νερό θεωρείται κάτι δεδομένο. Δεν έχουμε παρά να ανοίξουμε απλώς τη βρύση και να καταναλώσουμε όσο θέλουμε και όποτε το θέλουμε. Για τον υπόλοιπο κόσμο όμως δεν είναι τόσο απλό. Περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στον πλανήτη δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Οι λιγότερο τυχεροί μπορεί να περπατούν ακόμη και μέρες για να βρούν λίγο και αν δεν τα καταφέρουν –κάτι που πλέον συμβαίνει όλο και πιο συχνά ως αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής και της μόλυνσης των ποταμών- τότε καταφεύγουν στη βία.

Πρωινό στο Πουέρτο Μαλντονάδο. Το τροπικό ψιλόβροχο, «γκαρούα» στη γλώσσα των ντόπιων, σκάει στα νερά του Μάδρε ντελ Ντιός σηκώνοντας πάχνη πάνω από την επιφάνεια του ποταμού και κάνοντας την ατμόσφαιρα μαγευτική. Από τα ανατολικά έρχονται μαούνες φορτωμένες με κορμούς δέντρων.

Σε πρόσφατο άρθρο του, ο Economist διαπίστωνε με μεγάλη του έκπληξη ότι… συμφωνεί με τον «δικτάτορα» -κατά δήλωση του περιοδικού- Φιντέλ Κάστρο για την «ανθυγιεινή» παραγωγή αιθανόλης. Και όχι χωρίς λόγο… Η ιδέα της μετατροπής των τροφίμων σε εναλλακτικό καύσιμο κίνησης έχει ήδη σχεδόν διπλασιάσει την τιμή του καλαμποκιού στις ΗΠΑ, που παρακολουθεί τους ρυθμούς αύξησης της χρήσης γης για τον σκοπό αυτό.

Το 1971, ο Αμερικανός πρόεδρος  Ρίτσαρντ Νίξον συμβούλευε τον νεαρό τότε Ντόναλντ Ράμσφελντ: «…Ξέχνα τη Λατινική Αμερική… Ο κόσμος δεν δίνει δεκάρα για το τι γίνεται εκεί». Ο Ράμσφελντ για το καλό της καριέρας του πήρε σοβαρά τη συμβουλή του προϊσταμένου του και τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Αν όμως  η στιχομυθία αυτή επαναλαμβανόταν σήμερα η συμβουλή του Νίξον θα ήταν εντελώς διαφορετική.