Θυμήθηκα μια σχετικά πρόσφατη συζήτησή που είχαμε κάνει με τον Χιλιανό συγγραφέα Λουίς Σεπούλβεδα, για την κρίση στην Ευρώπη και το οικονομικό μοντέλο που εφαρμόζει την τελευταία δεκαετία η πλειοψηφία των χωρών της Νοτίου Αμερικής. Για τον Σεπούλβδα το μοντέλο αυτό κρίνεται απόλυτα επιτυχημένο, γιατί κατάφερε να δημιουργήσει εναλλακτικές πολιτικές που βελτίωσαν κατά πολύ το βιοτικό επίπεδο αυτών των λαών.

Όταν ο Έβο Μοράλες πήρε για πρώτη φορά την εξουσία στη Βολιβία, η Δύση πίστεψε ότι σύντομα θα είχε να αντιμετωπίσει έναν ακόμη «Ούγκο Τσάβες». Δεν είχε άδικο. Ο χαρισματικός πρώην καλλιεργητής κόκας και συνδικαλιστής, ξεκίνησε τις εθνικοποιήσεις, την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και πήρε μια σειρά μέτρα από αυτά που προκαλούν αλλεργία στους γραφειοκράτες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Υποψία σκανδάλου ρίχνει τη σκιά του πάνω από της Wall Street με αφορμή τη δημόσια εγγραφή του Facebook. Αν επαληθευθούν οι καταγγελίες για χειραγώγηση τιμής με επιλεκτική χρήση εσωτερικής πληροφόρησης  από του αναδόχους της εγγραφής, θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα για τον Nasdaq (δείκτη εταιριών υψηλής τεχνολογίας) από την ίδρυσή του. 

Το γεμάτο πιστόλι που διακαώς ζητούσε ο υπουργός οικονομικών  κ. Παπακωνσταντίνου για να κάνει τον  «μπαμπούλα» στους κερδοσκόπους, έχει πλέον την κάνη του γυρισμένη όχι μόνο εναντίων των ελλήνων πολιτών αλλά και της ίδιας της κυβέρνησης. Η προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπως έχει δείξει η ιστορία, συνεπάγεται την οικονομική αφαίμαξη της χώρας που θα βρεθεί στο δρόμο του αλλά και την ομηρία της κυβέρνησης, σε βαθμό που ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία. Το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ουγγαρία είναι ένα καλό παράδειγμα, για το πώς οι πολίτες τιμωρούν όσους υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών τους.

Πόσες ευρωπαϊκές χώρες θα χρειαστούν τελικά την βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου; αναρωτιόταν πριν από μερικές ημέρες σε άρθρο του το γνωστό οικονομικό περιοδικό Business Week. Μετά την Ανατολική Ευρώπη, ο οργανισμός που έχει ταυτιστεί με μερικές από τις πιο σκληρές πολιτικές δημοσιονομικής πειθαρχίας μπαίνει στην Ευρωζώνη από την πίσω πόρτα, σαν τοποτηρητής της ελληνικής εξόδου από την κρίση.

«Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται σαν ν' ασχολούνται ν' ανατρέψουν τους εαυτούς τους...

Οι νέοι "χωρίς φωνή, απέκτησαν φωνή". Το ισπανικό «κίνημα της πλατείας» αποτελεί κάτι πρωτόγνωρο για τη χώρα και ανεξάρτητα από την έκβασή του έχει ήδη κλονίσει τον πολιτικό κόσμο και έχει αφήσει το σημάδι του στη συλλογική συνείδηση των Ισπανών. Είναι η πρώτη φορά που ένα «κίνημα από τα κάτω» καταφέρνει να οργανωθεί χωρίς τη βοήθεια των παραδοσιακών διαύλων επικοινωνίας και χωρίς να έχει κάλυψη από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης.

Μια πρώην αντάρτισσα είναι από το Σάββατο  η πιο ισχυρή γυναίκα στον κόσμο. Ισχυρότερη από την Αμερικανίδα υπουργό εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον και από την Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ.
Η Ντίλμα Ρουσέφ είναι η πρώτη γυναίκα πρόεδρος που αποκτά η Βραζιλία και ανεβαίνει στο ανώτατο αξίωμα με ένα βασικό στόχο. Να συνεχίσει το έργο του προκατόχου της και πολιτικού της μέντορα Λούλα Ντα Σίλβα, και να εξαλείψει τη φτώχεια από χώρα της.

Όσοι έχουν δει την ταινία «Η ζωή είναι ωραία» θα θυμούνται την ανεπανάληπτη ερμηνεία του Ρομπέρτο Μπενίνι που του χάρισε το Όσκαρ καλύτερου πρώτου αντρικού ρόλου. Λίγοι πάντως γνωρίζουν ότι ο πρωταγωνιστικός ρόλος ήταν βασισμένος στην αληθινή ιστορία του Ρουμπίνο Ρομέο Σαλμόνι, που επέζησε του κολαστηρίου του Άουσβιτς και κατέγραψε την εμπειρία του .

Ξεκινώντας να πω ότι δεν έχω περάσει ποτέ διόδια χωρίς να πληρώσω.  Το κίνημα «δεν πληρώνω» που κερδίζει συνεχώς συμπαθούντες, ενεργούς αλλά και σιωπηλούς αποτελεί κάτι πρωτοφανές για τη σύγχρονη Ελλάδα. Σχεδόν αμέσως μετά τις πρώτα ανοίγματα των διοδίων από ομάδες πολιτών ξεκίνησε μια επίθεση απαξίωσης του, από  κυβερνητικούς και μη, χαρακτηρίζοντας αυτούς τους πολίτες παραβατικούς, τζαμπαζήδες και  πολλά άλλα, ενώ το υπουργείο έσπευσε να συμπεριλάβει σχετική τροπολογία στο νομοσχέδιο για τις συγκοινωνίες.