Η δημοσιογραφία πάντα διατηρούσε μια δύσκολη σχέση με την πραγματικότητα. Το παραμύθι της αντικειμενικότητας έμπαινε και θα μπαίνει πάντα ανάμεσά τους. Αν η πληροφορία που μεταδίδεται είχε φωνή, θα έλεγε ότι πάντα προσπαθεί να ανταποκρίνεται απόλυτα στα πραγματικά γεγονότα. Εμεί οι δημοσιογράφοι όμως ξέρουμε πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατο.

«Σορότσε» στα Ισπανικά είναι η ασθένεια του υψόμετρου. Στις  Άνδεις αυτό είναι  κάτι σύνηθες και γι αυτό οι ντόπιοι μασούν φύλλα κόκας για να ξεπεράσουν τα συμπτώματα, πράγμα που έχει αποδειχθεί πολύ αποτελεσματικό.

Το καράβι πιάνει στην Πάρο και γεμάτος χαρά και ανυπομονησία μετά από τέσσερις ώρες ταξίδι βάζω μπρος την μηχανή και βγαίνω στο λιμάνι έχοντας στο μυαλό παραλίες, ψαρούκλες , αραλίκι και χιλιόμετρα στα πολλά και πανέμορφα χωριά. Δυστυχώς όμως η μίζα με πρόδωσε.

Στην καρδιά του Αιγαίου, η Νάξος είναι ένας τόπος με μεγάλη ιστορία και ένας προορισμός που θα ικανοποιήσει τις προσδοκίες κάθε επισκέπτη. Η Χώρα εντυπωσιακή, οι παραλίες πολλές και πανέμορφες, η ενδοχώρα μαγευτική και οι γεύσεις...ανεπανάληπτες.

Η Μαγιόρκα ζει με τις αντιθέσεις της. Έτσι όπως ενθουσιάζει τον επισκέπτη με τον κοσμοπολίτικο αέρα της, έτσι ακριβώς τον αποπλανά με τα ειδυλλιακά τοπία της και τα γραφικά χωριά της

Όχι, δεν πήγα στη Floridita, το μπαράκι που σύχναζε ο Χέμινγουεϊ, για να πιω το mojito μου παρέα με τα ασυγκράτητα ξανθά όντα που φοράνε βερμούδες και κουβαλούν όπου και αν πηγαίνουν τη φωτογραφική τους μηχανή. Πήγα στην Casa de la Cultura, όπου στην εσωτερική αυλή ενός παλιού αρχοντικού χάθηκα μέσα σε πολύχρωμους ανθρώπους,

Βενεζουέλα. Ένας τόπος προικισμένος με απερίγραπτη φυσική ομορφιά, κατάλευκες παραλίες,  οροπέδια, ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της Αμαζονίας και τον κομαντάντε Τσάβες που με τις κοινωνικές ανατροπές του κατόρθωσε να ταυτίσει το όνομά του με το όνομα της χώρας του.

Η σημερινή Ταϊλάνδη είναι ο παράδεισος του ταξιδιώτη. Από τους πιο “ψαγμένους”, που αναζητούν τα ίχνη ενός θαυμαστού πολιτισμού, εκείνους που ψάχνουν την πεμπτουσία των διακοπών και της απόλυτης χαλάρωσης σε συνδυασμό με shopping και μπόλικη γκλαμουριά, και δυστυχώς μέχρι και αυτούς που με τα περίεργα γούστα τους δίνουν όνομα και επίθετο στην εγκληματική εκμετάλλευση ανθρώπων, αναπαράγοντας τη βία της φτώχιας…

Το να διασχίσει κανείς τα σύνορα του Μεξικού με τη Γουατεμάλα μπορεί να είναι μια «καφκική εμπειρία», τουλάχιστον για όσους έχουν συνηθίσει στην τυπικότητα και την τάξη δυτικών χωρών.

Ήταν αναπόφευκτο: Το  ψιλόβροχο της Αβάνας και η έντονη μυρωδιά χαμένων δεκαετιών μου έφεραν στο μυαλό εικόνες από τα φοιτητικά μου χρόνια. Εικόνες που δεν είχαν να κάνουν με το περιβάλλον της επαρχιακής πόλης που ζούσα, αλλά με την αναγνώριση συναισθημάτων, καθαρών αντιλήψεων και δυστυχώς όλων εκείνων των στοιχείων που προδίκαζαν από μακριά το μέλλον του κάθε ανθρώπου της γενιάς και της κοινωνικής μου τάξης.