Η σημερινή Ταϊλάνδη είναι ο παράδεισος του ταξιδιώτη. Από τους πιο “ψαγμένους”, που αναζητούν τα ίχνη ενός θαυμαστού πολιτισμού, εκείνους που ψάχνουν την πεμπτουσία των διακοπών και της απόλυτης χαλάρωσης σε συνδυασμό με shopping και μπόλικη γκλαμουριά, και δυστυχώς μέχρι και αυτούς που με τα περίεργα γούστα τους δίνουν όνομα και επίθετο στην εγκληματική εκμετάλλευση ανθρώπων, αναπαράγοντας τη βία της φτώχιας…

Το να διασχίσει κανείς τα σύνορα του Μεξικού με τη Γουατεμάλα μπορεί να είναι μια «καφκική εμπειρία», τουλάχιστον για όσους έχουν συνηθίσει στην τυπικότητα και την τάξη δυτικών χωρών.

Ήταν αναπόφευκτο: Το  ψιλόβροχο της Αβάνας και η έντονη μυρωδιά χαμένων δεκαετιών μου έφεραν στο μυαλό εικόνες από τα φοιτητικά μου χρόνια. Εικόνες που δεν είχαν να κάνουν με το περιβάλλον της επαρχιακής πόλης που ζούσα, αλλά με την αναγνώριση συναισθημάτων, καθαρών αντιλήψεων και δυστυχώς όλων εκείνων των στοιχείων που προδίκαζαν από μακριά το μέλλον του κάθε ανθρώπου της γενιάς και της κοινωνικής μου τάξης.

Έχουμε ακούσει πολλές φορές για τη θεραπευτική ιδιότητα του νερού, για υδροθεραπείες, για περιπτώσεις ίασης διαφόρων ασθενειών, περιπτώσεις που σίγουρα δεν αγγίζουν το χώρο της μεταφυσικής αλλά της επιστημονικής γνώσης όπως είναι καταγεγραμμένη μέχρι σήμερα. Δεν είναι λίγες όμως οι περιπτώσεις που η «σχέση» με το νερό ανταποκρίνεται σε εσωτερικές αναζητήσεις και ανάγκες των ανθρώπων.

Η Mireille ήξερε την Μπριζ πολύ καλά. Χρόνια τώρα ζει μόνιμα στο Λος Άντζελες αλλά κάθε φορά που  πηγαίνει στο Βέλγιο να δει τους γονείς της κάνει μια στάση για ένα καφέ και μια βόλτα στα δρομάκια και τις πλατείες της.

Το λεωφορείο από την Πουέμπλα έφτασε στην Οαχάκα βραδάκι, περασμένες οχτώ. Οι δρόμοι εξακολουθούσαν να είναι γεμάτοι κόσμο που έκανε τα τελευταία ψώνια του και μικροπωλητές να διαλαλούν  την πραμάτεια τους.

Για πολλούς ταξιδιώτες μια επίσκεψη στις Συρακούσες είναι η εκπλήρωση μιας «εσωτερικής ανάγκης». Για εμάς ήταν μια αποκάλυψη και μια συναισθηματικά φορτισμένη, επιστροφή στις ρίζες.

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές εξελισσόταν στην Κοπεγχάγη η Παγκόσμια Διάσκεψη για την κλιματική αλλαγή. Σε ένα σκηνικό εμπλουτισμένο με κατηγορίες για παραποίηση στοιχείων, κερδοσκοπία και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, πλούσιες και αναπτυσσόμενες χώρες συγκρούονταν για το πώς θα γίνει αυτή η περίφημη μείωση των εκπομπών αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, όπως και για το κόστος που θα προκύψει.

Στις δύσκολες ώρες που περνά τη ελληνική οικονομία, και που όπως δείχνουν τα πράγματα θα γίνουν ακόμη δυσκολότερες στο άμεσο μέλλον, το παρόν editorial θα φαινόταν λογικό να σχολιάζει την οικονομική κρίση και τα μέχρι τώρα πεπραγμένα της ελληνικής κυβέρνησης. Έχουμε γράψει αρκετά και θα συνεχίσουμε να γράφουμε, αφού πλέον αυτό θα είναι το κυρίαρχο θέμα για πολύ καιρό ακόμη. Στο παρόν τεύχος δεν λείπει άλλωστε η σχετική αρθογραφία.

Η αυστηρή επιτήρηση υπό την οποία έχει μπει η χώρα μας από την Ευρωπαϊκή  Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο,  είναι ομολογουμένως μια δυσάρεστη κατάσταση. Γιατί οι "σωτήρες μας"  θα απαιτήσουν περισσότερες θυσίες και γιατί δεν ξέρουμε ακόμη τι ακριβώς είναι αυτή η "τεχνική υποστήριξη" που θα παράσχει το ΔΝΤ.