Σε ποιο οικονομικό σύστημα είναι πιο δύσκολο να υπερασπιστείς τα δικαιώματα των εργατών; Στον καπιταλισμό ή στον κομουνισμό;
«Μα φυσικά στον καπιταλισμό»… Μια απάντηση που έχει μεγάλη αξία αν σκεφτεί κανείς ότι προέρχεται από τους ίδιους εργάτες που γκρέμισαν τον κομουνισμό.

-Πες μου τι είδους ηλεκτρονικά θες να αγοράσεις να σου πω σε ποιόν δρόμο θα πας.
-Εννοείς σε ποιο μαγαζί….
-Σε ποιόν δρόμο είπαμε. Είσαι στην Ταϊβάν. Στην καρδιά της τεχνολογίας, στη χώρα με ένα από τα πιο διάσημα τεχνολογικά πάρκα στον κόσμο, που μέχρι και η Microsoft επιλέγει για να παρουσιάσει τα επιτεύγματά της, και που εδώ, ότι έχει να κάνει με ηλεκτρονικά γκάτζετ βρίσκεται σε τέτοια αφθονία που είναι καλύτερα να κρατάς χάρτη. Κι αν δεν βρεις αυτό που θες –που αποκλείεται- κάτω από την πλατεία του σιδηροδρομικού σταθμού υπάρχει μια τεράστια υπόγεια αγορά με ότι μπορείς να φανταστείς.

Η εικόνες που μετέδωσαν τα τηλεοπτικά δίκτυα τις τελευταίες ημέρες από το Θιβέτ, σίγουρα δεν είναι αυτές που η σύγχρονη Κίνα θα ήθελε να δείξει στον κόσμο, πέντε μήνες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για τον πρόεδρο της χώρας κ. Χου Ζιντάο, οι ταραχές στους δρόμους της Λάσα θα πρέπει να του δημιούργησαν μια αίσθηση deja vu, καθώς την τελευταία φορά που το Θιβέτ έζησε ανάλογες ταραχές ήταν το 1989, όταν ο κ. Χου ήταν γενικός γραμματέας του κομουνιστικού κόμματος της επαρχίας.

«Δεν ξέρω αν οι Έλληνες έχουν πιο πολύ κουράγιο αλλά εδώ στην Ισπανία είναι δύσκολο να δούμε τέτοιας έκτασης επεισόδια». Ο κ. Άνγελ Μπόσκεδ είναι πρώην γραμματέας διεθνών σχέσεων του ισπανικού αναρχικού συνδικάτου CGT, και όπως πολλοί άλλοι σύντροφοί του παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και έκπληξη τα γεγονότα στην Ελλάδα.

Τα τελευταία γεγονότα στον Καύκασο αποδεικνύουν ότι είναι προτιμότερο το ερώτημα να παραμείνει ρητορικό. Η κατάπαυση του πυρός βρίσκει για μια ακόμη φορά την Ευρώπη διχασμένη, τις ΗΠΑ να προσπαθούν να εκμεταλλευθούν το προσωρινό χάος βλέποντας –περιέργως πως- ακόμη και γρήγορη λύση στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων και τέλος τη Ρωσία να κεφαλαιοποιεί τη νίκη της στο πεδίο της μάχης, μένοντας όμως με το πολιτικό κόστος.

Η φήμη του είχε φτάσει στ΄ αυτιά μου πολύ πριν τον συναντήσω. «Είναι ένας Κύπριος στη Ναμίμπια που κάνει φοβερά πράγματα. Αξίζει να τον γνωρίσεις» μου είχε πει πριν από καιρό μια φίλη.

Απόγευμα Σαββάτου στην Ταϊπέι που βράζει από τη ζέστη. Η χειρότερη ώρα για να είσαι στο δρόμο, ειδικά όταν κατευθύνεσαι προς το εμπορικό κέντρο της πόλης.
Το 101 μας κλείνει το μάτι σε κάθε διασταύρωση από την οποία μπορεί να είναι ορατό, αλλά το ταξί αρνείται να προχωρήσει, αγκομαχώντας από τις μονότονες αλλαγές πρώτης – δευτέρας.

Το ξυπνητήρι που για έξι και πλέον χρόνια είχε μαζί της η Ίνγκριντ Μπετανκούρ και την ξυπνούσε κάθε βράδυ την ίδια ώρα για να ακούει στο ραδιόφωνο «Τη φωνή των απαχθέντων», ξύπνησε την περασμένη Τετάρτη ολόκληρη την Κολομβία.

Από τότε που τα καρτέλ της κοκαΐνης μετακόμισαν από την Κολομβία στο Μεξικό, η χώρα ζει μια έξαρση της εγκληματικότητας άνευ προηγουμένου. Τα δελτία ειδήσεων είναι καθημερινά γεμάτα από μακάβριες ειδήσεις για αποκεφαλισμένα πτώματα, βασανισμούς και περίεργες εκτελέσεις, ενώ οι πόλεις στα βόρεια σύνορα με τις ΗΠΑ στρατοκρατούνται.

Ο μεγάλος Αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες έλεγε ότι δεν υπάρχει αυτό που λέμε λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία. Το μόνο που ένιωθε να τον συνδέει με τις γειτονικές χώρες ήταν η ισπανική γλώσσα. Θεωρούσε μάλιστα την έννοια της Λατινικής Αμερικής «κάπως αφηρημένη».