Μια βραζιλιάνικη παροιμία λέει: "η αλεπού που κοιμάται δεν βρίσκει κρέας"...
Οι κυβερνήσεις τις Βραζιλίας την τελευταία δεκαετία έκαναν την παραπάνω παροιμία σύνθημα της πολιτικής τους καταφέρνοντας να οδηγήσουν τη χώρα μέσα στην ελίτ των αναπτυσσόμενων χωρών κάνοντας την τελικά μια από τις ισχυρότερες οικονομίες του κόσμου.

Τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας με αφορμή την έναρξη των διαδικασιών για την επανακρατικοποίηση της πετρελαϊκής εταιρίας της Αργεντινής YPF επιβεβαιώνει την απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει στο σχεδιασμό της οικονομίας έξω από τις διεθνείς οικονομικές νόρμες, αδιαφορώντας εν μέρει για το αν θα αποχαρακτηρισθεί από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, επιλέγοντας λύσεις που λειτούργησαν θετικά σε άλλες γειτονικές χώρες.

Οι περισσότεροι λάτρεις των ταξιδιών σε περίπτωση που ερωτηθούν αν θα ήθελαν να επισκεφτούν την Κούβα θα πουν: «Ναι θα ήθελα πολύ και μάλιστα πριν αλλάξει το καθεστώς»… Προφανώς γιατί η Κούβα και το «καθεστώς» στο μυαλό τους ταυτίζονται ή καλύτερα γιατί το καθεστώς αποτελεί μέρος της γοητείας του νησιού.
Το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι επίδοξοι επισκέπτες είναι να βιαστούν γιατί το «καθεστώς» ναι μεν παραμένει ακλόνητο αλλά ο «τροπικός σοσιαλισμός» -δηλαδή η γοητεία που λέγαμε – μετατρέπεται σε «τροπικό κρατικό καπιταλισμό».

Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο δεύτερος  έμεινε στην ιστορία για πολλούς λόγους αλλά κυρίως για το ρόλο που έπαιξε στην πτώση του κομουνισμού. Ο Κάρολ Βοϊτίλα τα κατέφερε πολύ καλά στην Πολωνία του Γιαρουζέλσκι και του Βαλέσα, και επέδειξε σιδηρά πυγμή στις χώρες της Λατινικής Αμερικής τη δεκαετία του 80 όπου είχε αρχίσει να δυναμώνει το κίνημα της «Θεολογίας της απελευθέρωσης», ένα κίνημα καθολικών ιερέων που πίστευε ότι η διδασκαλία του Ιησού Χριστού, σχετίζεται, και με την «απελευθέρωση» από τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές ανισότητες.

Η Ευρώπη δεν είναι ήπειρος για μεταλλαγμένα. Η απόρριψη τους από τους Ευρωπαίους πολίτες και τους πολιτικούς δεν αφήνει πολλά περιθώρια στις εταιρίες μεταλλαγμένων να κάνουν μπίζνες στη γηραιά ήπειρο. Η πρόσφατη απόφαση κολοσσών της αγοράς να μεταφέρουν τα ερευνητικά τους προγράμματα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού αποτελεί εν πρώτοις νίκη των οικολογικών οργανώσεων και ενώσεων καταναλωτών που αγωνίζονται χρόνια τώρα κατά των μεταλλαγμένων.

Αν όλος αυτός οι οικονομικός παραλογισμός που ζει η Ευρπώη ήταν ένα παραμύθι η Ισλανδία θα ήταν η Σταχτοπούτα του.
Η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας αναβαθμίστηκε.
Ο ΟΟΣΑ προβλέπει οικονομική ανάπτυξη το 2012, 2,4% έναντι 1,6% στις χώρες του οργανισμού.
Η ανεργία έπεσε από το 7% το 2010 στο 6,1% το 2011 και προβλέπεται να πέσει στο 5,3% φέτος.

Με βαρέλι χωρίς πάτο μοιάζει η πολιτική των μνημονίων στην ευρωζώνη ενώ ορατή είναι πλέον η αμηχανία των αγορών για την πορεία της οικονομίας στην Ισπανία. Τις τελευταίες ημέρες αυξάνονται διαρκώς τα δημοσιεύματα στον διεθνή τύπο που τοποθετούν την Ισπανία στην εξώπορτα του ΔΝΤ για να συμπληρωθεί το καρέ  των PIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία) που θα έχουν μπει σε τροχιά μνημονίου.

Οι πέντε μεγαλύτερες αναδυόμενες οικονομίες του πλανήτη κάνουν όλο και περισσότερο αισθητή την παρουσία τους σε μια χρονική στιγμή που η Ευρώπη ακροβατεί στο όριο της ύφεσης και οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον η οικονομική υπερδύναμη άλλων εποχών.  Οι BRICS (από τα αρχικά των χωρών Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότιος Αφρική) έκαναν πρόσφατα στη Σύνοδο των BRICS που πραγματοποιήθηκε στο Νέο Δελχι το πρώτο βήμα για την απεξάρτηση τους από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ συμφωνώντας να προχωρήσουν στη δημιουργία της δική τους επενδυτικής τράπεζας, κάτι τι οποίο αν συμβεί, πολλοί φοβούνται ότι θα αποδυναμώσει την Παγκόσμια Τράπεζα στη προσπάθειά της κινητοποίησης αρκετών πόρων για τις αναπτυσσόμενες οικονομίες.

Εικόνες όπως αυτές την προηγούμενη εβδομάδα με εκατοντάδες ανθρώπους να συνωστίζονται στο Σύνταγμα για λίγα κρεμμύδια και λίγα καρότα, ήταν άγνωστες για τις γενιές μετά τη μεταπολίτευση. Αντίστοιχες ουρές συναντά κανείς καθημερινά έξω από τα γραφεία ευρέσεως εργασίας της Ισπανίας , ενώ αν κάποιος θέλει να δει πιο σκληρές εικόνες φτώχειας δεν έχει παρά να κάνει μια βόλτα στα συσσίτια των απόρων, στους χώρους διανυκτέρευσης αστέγων ή στα υπαίθρια ιατρεία των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.

Στις 12 Οκτωβρίου του 1928 στην πόλη Σιέναγα της Κολομβίας χιλιάδες εργάτες  των φυτειών μπανάνας βγαίνουν στους δρόμους ζητώντας καλύτερα μεροκάματα και συνθήκες εργασίας. Λίγες μέρες μετά η απεργία θα καταλήξει σε σφαγή από τον στρατό ο οποίος σύμφωνα με τον τότε ηγέτη του φιλελεύθερου κόμματος Χόρχε Ελιέσερ Γκαϊτάν έδρασε κατόπιν εντολών της United Fruit Company, εταιρίας κολοσσού που έλεγχε τη παραγωγή φρούτων στη Λατινική Αμερική.