«Σορότσε» στα Ισπανικά είναι η ασθένεια του υψόμετρου. Στις Άνδεις αυτό είναι κάτι σύνηθες και γι αυτό οι ντόπιοι μασούν φύλλα κόκας για να ξεπεράσουν τα συμπτώματα, πράγμα που έχει αποδειχθεί πολύ αποτελεσματικό.
Το Κούσκο, πάλαι ποτέ πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Ίνκας βρίσκεται στα 3.330 μέτρα. Μπορεί να μην νιώσετε τα συμπτώματα του Σορότσε αλλά σίγουρα θα νιώσετε κάτι από την αίγλη άλλων εποχών και την μυστηριακή ατμόσφαιρα του «Ομφαλού της Γης» , όπως αποκαλούν οι Περουβιανοί το Κούσκο.
Η πόλη από μόνη της είναι ένα μνημείο, και ένας τόπος οπού γράφτηκαν μερικές από τις πιο λαμπρές αλλά και πιο τραγικές στιγμές της ιστορίας της Νοτίου Αμερικής. Είναι παράλληλα όμως και η πρώτη στάση στην πορεία μας μέσα από την Ιερή Κοιλάδα των Ίνκας μέχρι το Μάτσου Πίτσου, την χαμένη πόλη των Ινκας, τον «Παρθενώνα της Αμερικανικής Ηπείρου».
Υπάρχουν τρείς τρόποι για να φτασουμε στο Μάτσου Πίτσου. Με τρένο κατά μήκος του ποταμού Ουρουμπάμπα, με λεωφορεία από χωριό σε χωριό και πέρνντας τρένο για το τελευτάιο κομμάτι της διαδρομής, και ο τρίτος περπατώντας τρείς με τέσσερις μέρες μέσα από τα βουνά στο μονοπάτι των Ινκας.
Το τρενό είναι ο πιο σύντομος τρόπος για να φτάσει κανείς στο Μάτσου Πίτσου αλλά ενδύκνειται μόνο γι αυτούς που έχουν λίγο χρόνο στη διαθέσή τους.
Το ιδανικό είναι να κάνει κανείς το μονοπάτι και στην επιστροφή να περάσει μέσα από τα χωριά για να νιώσει την ατμόσφαιρα και να δει εικόνες μοναδικές. Μην παραλείψετε το Ογιαταϊτάμπο με την εκπληκτική του Ακρόπολη. Τα σπίτια εχουν χτίστει πάνω στα ερείπια της αρχαίας πόλης και αν καθήσετε για φαγητό ή ξεκούραση, ζητήστε να σας δείξουν που βρίσκετε η ταβέρνα του χιλιάνου. Καθίστε μαζί του να σας πει ιστορίες και να σας δώσει οδηγίες που κανένας ταξιδιωτικός οδηγός δεν γράφει. Μην ξεχάσετε να πάτε στο Πίσακ. Και μάλιστα να κανονίσετε να βρεθείτε εκεί Κυριακή. Ολη η πόλη είναι μια μεγάλη υπαίθρια αγορά που κρατά το παραδοσιακό της χρώμα, και βρίσκει κανείς μοναδικά κομάτια ινδιάνικης χειροτεχνίας.
Το μονοπάτι των Ινκας.
Το μονοπάτι των Ινκας είναι το πιο γνωστό μέρος της Αμερικανικής Ηπείρου γι αυτούς που αγαπούν την πεζοπορεία. Η θέα μέσα από τα βουνά στην κοιλάδα, οι χιονισμένες βουνοκορφές, τα μνημεία που βλέπει κανέις σ΄όλη τη διάρκεια της διαδρομής είναι μια εμπειρία μοναδική. Ξεκινάμε από το Κούσκο έχοντας εφοδιαστεί με τα απαραίτητα, δηλαδή, σλίπινγκ μπαγκ, σκηνή, τρόφιμα, νερό, ένα μικρό φαρμακείο και φυσικά μια σακούλα απορριμάτων για τα σκουπίδια μας. Όλες οι προμήθειες γίνονται από το Κούσκο. Επίσης από ταξιδιωτικά γραφεία μπορεί να πάρει κανείς πληροφορίες, χάρτες, ή να πάρει και βαστάζους αν νομίζει ότι δεν θα τα καταφέρει με το κουβάλημα. Στην διαδρομή βλέπει κανείς πολλούς τουρίστες (αμερικανούς ως επι το πλείστον) με τους βαστάζους τους…..
Η απόσταση είναι συνολικά 33 χιλιόμετρα αν ξεκινήσει κανείς από το 88ο χιλιόμετρο της σιδηροδρομικής γραμμής, ενώ λίγο παραπάνω αν ξεκινήσει από ένα μικρό χωριό λίγα χιλιόμετρα νωρίτερα, την Τσίλκα. Η Τσίλκα είναι προσβάσιμη με τρένο αλλά και με αυτοκίνητο. Το μόνο που αλλάζει για όσους επιλέξουν αυτή τη διαδρομή είναι τα πρώτα πέντε, έξι χιλίομετρα.
Η είσοδος στο μοναπάτι κοστίζει περίπου είκοσι δολάρια και περιλαμβάνει και την είσοδο στο Μάτσου Πίτσου.
Το μονοπάτι έχει σημεία όπου το υψόμετρο ξεπερνά τα 4.500 μέτρα γι αυτό αν υπάρχει υποψία «Σορότσε» μη διστάσετε να πιείτε ένα «μάτε» από κόκα. Ζητήστε αφόβα από κάποιον ντόπιο αν και οι περισσότεροι τουρίστες που θα συναντήσετε στη διαδρομή θα έχουν μαζί τους. Η διανυκτέρευση γίνεται σε συγκεκριμένα σημεία κατά μήκος της διαδρομής που θα τα δείτε στο χάρτη σας.
Το θέαμα έιναι εκπληκτικό. Θα περάσετε πό την Οουαϊγιαμπάμπα ένα χωριό στα 2.700 μέτρα θα δείτε την χιονισμένη κορυφή Βερόνικα στα 5.700 μέτρα θα διασχίσετε ποτάμια, θα δείτε αμέριμνα λάμα και αλπάκα να βόσκουν στα αρχαία ερείπια, θα γνωρίσετε κι άλλους τρελλούς σαν κι έσας με τους οποιούς θα μοιραστείτε αυτή την ομορφιά και ένα μπουκάλι κρασί το βράδυ, και στο τέλος θα φτάσετε στο Μάτσου Πίτσου. Φροντίστε να είστε εκέι μόνο, τα ξημερώματα, για να είστε μόνοι σας χωρίς τις ορδές των τουριστών. Και στο πρώτο αντίκρυσμα της πόλης θα νιώσετε μια ζαλάδα. Δεν θα είναι «Σορότσε», απλά θα είναι το συναίσθημα να είσαι τόσο κοντά στον ουρανό.
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Fadomas τον Μάρτιο του 2006