Το δικτυακό περιοδικο παπάκι, στην προσπάθειά του να προσφέρει στους αναγνώστες του μια πλούσια και ενδιαφέρουσα ύλη εγκαινιάζει αυτό το μήνα μια μόνιμη στήλη με τίτλο «Η Αθήνα σε 35 mm»
Σκοπός της είναι η προβολή των άγνωστων περιοχών της πρωτεύουσας και των υπολοίπων Δήμων της Αττικής (υποβαθμισμένων ή ιδιαίτερου ενδιαφέροντος) μέσα από φωτορεπορτάζ και σχόλια.
Εστιάζοντας στα πρόσωπα και σε ότι αυτά εκφράζουν μέσα στο αλλοπρόσαλο περιβάλλον της μεγαλούπολης, θα προσπαθήσουμε να φωτογραφίσουμε όχι μόνο τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, όπως αυτή αποτυπώνεται στα πρόσωπα της «διπλανής πόρτας» αλλά και τις κατά περίπτωση αιτίες.
Σχέδιο υπερβολικά φιλόδοξο; Ίσως, αλλά μόνο έτσι μπορεί να έχει λόγο ύπαρξης αυτή η στήλη. Γιατί η καλή φωτογραφία είναι αυτή που εκτός από το γεγονός αποτυπώνει και τις αιτίες που το γεννούν.
Και αρχίζουμε με την Ομόνοια
Φτώχεια , η άλλη παγκοσμιοποίηση
Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος ,συμπυκνωμένες σε ένα καρέ.
Μόνο η λέξη φτώχεια δεν χρειάζεται μετάφραση.
Η εγκατάλειψη και η μοναξιά, σε αντιδιαστολή , με το παραμορφωμένο είδωλο ενός κόσμου όπως αυτό αποτυπώνεται στο τραπεζικό σύστημα.
Μπρος και πίσω από το τζάμι η πραγματικότητα είναι η ίδια .Παραμορφωμένη και αληθινή. Και μόνο η δυστυχισμένη γυναίκα χαλάει την αισθητική των λίγων περαστικών.
Οδός Λυκούργου, μεσημέρι, παραμονές των προηγούμενων Χριστουγέννων, και «όλoς» ο κόσμος ευδαιμονεί.
Ακόμα και τη στιγμή που κάποιοι άνθρωποι αναζητούν λίγη ησυχία στο βρώμικο πεζούλι μίας πεντακάθαρης τράπεζας.
Εμπρός λοιπόν για νέες συγχωνεύσεις…..
Εδώ δεν κόβουμε αποδείξεις…
Οι μικροπωλητές είναι συνηθισμένο θέαμα στα πέριξ της Ομόνοιας.
Για να μπορέσει κάποιος να στήσει ένα πρόχειρο πάγκο και να πουλήσει την πραμάτεια του, θα πρέπει πρώτα να έχει πάρει άδεια από το Δήμο και φυσικά να έχει πληρώσει το σχετικό τίμημα, το ύψος του οποίου εξαρτάτε από τη θέση του αυτοσχέδιου μικρομάγαζου.
Πολλά ακούγονται κατά καιρούς για τους τρόπους που χορηγούνται οι άδειες και τα κριτήρια βάση των οποίων διανέμονται.
Πολλοί επίσης είναι αυτοί που αγνοούν το σχετικό νόμο και απλώνουν τα εμπορεύματά τους σε άδειες γωνιές, αρκεί η συγκεκριμένη θέση να μην είναι πιασμένη από κάποιον που διαθέτει δημοτική άδεια.
Κάποιες άδειες είναι ισόβιες ενώ κάποιες άλλες διανέμονται και αναδιανέμονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Βέβαια η πλειοψηφία είναι παράνομοι και παρ’ όλα τα πρόστιμα με τα οποία κατά καιρούς τους φορτώνει ο Δήμος, αυτοί εξακολουθούν να ασκούν το επάγγελμά τους.
Ο μικρός πάγκος είναι φτιαγμένος ώστε να μαζεύεται γρήγορα ενώ οι αισθήσεις είναι σε εγρήγορση ώστε να αντιληφθούν τον υποψήφιο πελάτη αλλά και κάθε δυσάρεστο επισκέπτη. Εκτός κι αν είναι Σάββατο, οπότε ο κρατικός μηχανισμός αναπαύεται και έτσι η ανάγνωση μιας εφημερίδας μπορεί να γίνει ξέγνοιαστα .
Έστω και αν γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ζωή τους κινείται στα όρια του…. «αντεργκράουντ»….
Εδώ παπάς…..
Καλόγερους, καλόγριες και παπάδες να πουλούν διάφορα εκκλησιαστικού περιεχομένου αντικείμενα συνήθως συναντά κανείς στα πανηγύρια και τις θρησκευτικές γιορτές.
Εικόνες ,λιβάνι ,φυλαχτά, κομποσκοίνια και βίοι Αγίων η παραδοσιακή πραμάτεια τους.
Τώρα τελευταία άρχισαν να πουλούν και CD. Και όπως μαθαίνουμε οι δουλειές (θεού θέλοντος και αρχιμανδρίτου επιτρέποντος) πάνε καλά
Για όλους υπάρχει χώρος, και πελατεία στην Ομόνοια…..
Από την Ρωσία με αγάπη…
Κατά κανόνα κάθε δρόμος κάτω από την οδό Αθηνάς φιλοξενεί ομοεθνείς εμπόρους.
Στην οδό Μενάνδρου ανοίγουν μαγαζιά Ινδοί και Πακιστανοί, ενώ στην οδός Γερανίου οι Αφρικανοί.
Οι οδοί Λεωνίδου και Δεληγιώργη είναι η περιοχή των μεταναστών από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης αλλά και ομογενών οι οποίοι άρχισαν να έρχονται πριν είκοσι χρόνια από τις Παρευξείνιες χώρες.
Το μεγάλο τους πλεονέκτημα ήταν η γνώση της ελληνικής γλώσσας αλλά και το ότι ήρθαν σε μια εποχή που το κύμα της μετανάστευσης δεν είχε καν αρχίσει και έτσι έγιναν πιο εύκολα αποδεκτοί από την ελληνική κοινωνία.
Τα μαγαζιά τους είναι μικρά εμπορικά, ψιλικατζίδικα, και γουναράδικα.
Το εμπόριο της γούνας ειδικά, είναι μια δουλειά που την ξέρουν καλά, αφού οι περισσότεροι την έκαναν και στις χώρες από τις οποίες ήρθαν.
Εξάλλου οι δεσμοί με την πρώην πατρίδα τους, εξασφαλίζουν εμπόρευμα καλής ποιότητας και σε χαμηλό κόστος. Φυσικά δεν λείπουν και τα ταξιδιωτικά γραφεία, οργανωμένα από του ίδιους, με ειδίκευση στις ανατολικές χώρες.
Δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό Papaki το 2001