Displaying items by tag: Κάστρο

Από το πρωί του Σαββάτου διάβαζα στα κοινωνικά δίκτυα νεκρολογίες, συνθήματα, αφορισμούς, ύμνους, κατάρες κι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, με αφορμή το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο.

Θυμάμαι πριν από χρόνια, όταν συζητούσες την προοπτική ενός ταξιδιού στην Κούβα, το χαρακτηριστικό κλισέ που άκουγες ήταν: "να προλάβεις να πας πριν αλλάξει η πολιτική κατάσταση", ή, "να πας πριν πεθάνει ο Φιντέλ". Οι περισσότεροι, που δεν γνώριζαν το νησί, πιθανότατα φαντάζονταν μια χώρα με ατέλειωτες φιέστες, σάλσα μουσική, χρώμα δεκαετίας '50 με παλιά αυτοκίνητα στους δρόμους και ξεβαμμένες τις προσόψεις των σπιτιών, παρθένες παραλίες και εξωτικά κορμιά και ότι όλα αυτά θα χάνονταν όταν ο κομαντάντε θα περνούσε στη αιωνιότητα.

Υπάρχει μια χαρακτηριστική φράση, γνωστή μεταξύ των ταξιδιωτών ή υποψήφιων ταξιδιωτών, προς την Κούβα: «Να πάω στην Κούβα πριν πεθάνει ο Κάστρο»... Προφανώς και οι ταξιδιώτες δεν ενδιαφέρονται για το αν πεθάνει ο Κάστρο αλλά για το να προλάβουν να ζήσουν την εμπειρία του υπαρκτού σοσιαλισμού με τροπικό χρώμα, υπό τους ρυθμούς μουσικής σάλσα.

Οι περισσότεροι Κουβανοί δεν έχουν πληρώσει ποτέ στη ζωή τους φόρους. Για τουλάχιστον μισό αιώνα, το σοσιαλιστικό πατερναλιστικό καθεστώς του Φιντέλ Κάστρο, και εσχάτως του αδερφού του Ραούλ, φρόντιζε να ανακυκλώνει τα πλεονάσματα του – και παλαιότερα την οικονομική βοήθεια που έπαιρνε από τη Σοβιετική Ένωση- και να παρέχει στους πολίτες δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες, και είδη πρώτης ανάγκης.

Οι παραδοσιακοί κομμουνιστές,  ακροβατούσαν πάντοτε  –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπως μας δίδαξε η ιστορία- πάνω στο δίλλημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση».  Οι σύγχρονοι κομουνιστές, αρχής γενομένης από τους Κινέζους, κατάλαβαν ότι σήμερα πλέον η επανάσταση δεν μπορεί να είναι βιώσιμη, χωρίς μεταρρύθμιση.

Ένα αστείο που συνήθιζαν να λένε οι Κουβανοί στη σοβιετική ακόμη εποχή ήταν το εξής: «Προσποιούμαστε ότι δουλεύουμε και αυτοί προσποιούνται ότι μας πληρώνουν». Εδώ και αρκετά χρόνια, χιλιάδες Κουβανοί σταμάτησαν να προσποιούνται ότι δουλεύουν και τώρα η κυβέρνηση της χώρας αποφάσισε να σταματήσει να προσποιείται ότι τους πληρώνει.

Έχουν περάσει μόλις πέντε εβδομάδες από την ημέρα που ο Ραούλ Κάστρο εξελέγη, και τυπικά, πρόεδρος της Κούβας και η νέα ηγεσία του «κομουνιστικού παράδεισου» της Καραϊβικής έχει δείξει ήδη τις προθέσεις τις.

Δεν θεωρείται αντιφρονούντας, αν και μέσα από το blog της ασκεί κριτική στο καθεστώς της Κούβας, ενώ ταυτόχρονα διευθύνει μαζί με το σύζυγό της  Ρεϊνάλντο Εσκομπάρ, το δικτυακό περιοδικό Consenso, που κάνει αντιπολίτευση από τα αριστερά.

Ο Ρεινάλντο Αρένας ήταν ένας από του πιο ταλαντούχους σύγχρονους Κουβανούς συγγραφείς. Είχε όμως την ατυχία στο απόγειο της δημιουργικότητάς του να ζει στην Κούβα, και εκτός από συγγραφέας να είναι αντικαθεστωτικός και ομοφυλόφιλος. Συνδυασμός που στη δεκαετία του εβδομήντα σε οδηγούσε στην εξορία ή στα στρατόπεδα αναμόρφωσης.

Οι περισσότεροι λάτρεις των ταξιδιών σε περίπτωση που ερωτηθούν αν θα ήθελαν να επισκεφτούν την Κούβα θα πουν: «Ναι θα ήθελα πολύ και μάλιστα πριν αλλάξει το καθεστώς»… Προφανώς γιατί η Κούβα και το «καθεστώς» στο μυαλό τους ταυτίζονται ή καλύτερα γιατί το καθεστώς αποτελεί μέρος της γοητείας του νησιού.
Το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι επίδοξοι επισκέπτες είναι να βιαστούν γιατί το «καθεστώς» ναι μεν παραμένει ακλόνητο αλλά ο «τροπικός σοσιαλισμός» -δηλαδή η γοητεία που λέγαμε – μετατρέπεται σε «τροπικό κρατικό καπιταλισμό».