Πριν μερικούς μήνες η αμερικανική εφημερίδα Washington Post πανηγύριζε για την απόφαση του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα να επιτρέψει την άντληση πετρελαίου σε υπεράκτιες περιοχές των ΗΠΑ. Δεν είχε πλέον καμία σημασία αν ο κ Ομπάμα, άλλα έλεγε προεκλογικά.

Πως θα μπορούσε να είναι ο κόσμος μας χωρίς πετρέλαιο; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό και από την μεγάλη πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του ’70 απασχολεί διαρκώς τους ηγέτες του κόσμου και τις εταιρίες ενέργειας.

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη…». Δεν πρόκειται για το φάντασμα του κομουνισμού όπως προέβλεπαν οι Μαρξ και Ένγκελς στην εισαγωγή του κομουνιστικού μανιφέστου, αλλά για το φάντασμα που θέλει να αποτελειώσει το κοινωνικό κράτος, αυτού που για χρόνια αποτέλεσε το κοινωνικό συμβόλαιο της Ευρώπης με τους πολίτες της.

Το γεμάτο πιστόλι που διακαώς ζητούσε ο υπουργός οικονομικών  κ. Παπακωνσταντίνου για να κάνει τον  «μπαμπούλα» στους κερδοσκόπους, έχει πλέον την κάνη του γυρισμένη όχι μόνο εναντίων των ελλήνων πολιτών αλλά και της ίδιας της κυβέρνησης. Η προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπως έχει δείξει η ιστορία, συνεπάγεται την οικονομική αφαίμαξη της χώρας που θα βρεθεί στο δρόμο του αλλά και την ομηρία της κυβέρνησης, σε βαθμό που ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία. Το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ουγγαρία είναι ένα καλό παράδειγμα, για το πώς οι πολίτες τιμωρούν όσους υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών τους.