Στις δύσκολες ώρες που περνά τη ελληνική οικονομία, και που όπως δείχνουν τα πράγματα θα γίνουν ακόμη δυσκολότερες στο άμεσο μέλλον, το παρόν editorial θα φαινόταν λογικό να σχολιάζει την οικονομική κρίση και τα μέχρι τώρα πεπραγμένα της ελληνικής κυβέρνησης. Έχουμε γράψει αρκετά και θα συνεχίσουμε να γράφουμε, αφού πλέον αυτό θα είναι το κυρίαρχο θέμα για πολύ καιρό ακόμη. Στο παρόν τεύχος δεν λείπει άλλωστε η σχετική αρθογραφία.

Η αυστηρή επιτήρηση υπό την οποία έχει μπει η χώρα μας από την Ευρωπαϊκή  Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο,  είναι ομολογουμένως μια δυσάρεστη κατάσταση. Γιατί οι "σωτήρες μας"  θα απαιτήσουν περισσότερες θυσίες και γιατί δεν ξέρουμε ακόμη τι ακριβώς είναι αυτή η "τεχνική υποστήριξη" που θα παράσχει το ΔΝΤ.

Τις προάλλες μιλούσα με ένα φίλο μου που διατηρεί λογιστικό γραφείο στην Αθήνα εδώ και αρκετά χρόνια. Μου έλεγε λοιπόν ότι, συμπληρώνοντας φορολογικές δηλώσεις ιδιωτών τους τελευταίους δύο μήνες, έκανε μια τρομερή διαπίστωση. Το 80%  των δηλώσεων, μπορεί και παραπάνω, είχαν αποζημίωση απόλυσης.

Η νέα υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κυρία Κατερίνα Μπατζελή έκανε πραγματικά εντυπωσιακό ντεμπούτο στη νέα της θέση. Φουριόζα και καταιγιστική μίλησε για νέα διακυβέρνηση, εργατικότητα και προσήλωση στη διαφάνεια.

Το 2009 φεύγει με την οικονομία της χώρας στην χειρότερη κατάσταση εδώ και δεκαετίες. Ήταν σίγουρα μία δύσκολη χρονιά για τους Έλληνες πολίτες και τον επιχειρηματικό κόσμο, που οφείλεται εν μέρει στην διεθνή οικονομική κρίση αλλά κυρίως σε κακούς χειρισμούς της προηγούμενης κυβέρνησης που δεν τόλμησε να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο και έκρυψε τα προβλήματα κάτω από το χαλί.

Η περίφημη ρήση του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον «it’s the economy stupid» (είναι η οικονομία ηλίθιε) παραμονές εκλογών του 1992, ήταν αναμφίβολα το μότο και της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου που ζήσαμε στη χώρας μας. Για τη νέα κυβέρνηση δε, θα αποτελεί για πολύ καιρό τον τίτλο του σταυρόλεξου της ελληνικής οικονομίας, η οποία περνάει τη πιο δύσκολη περίοδό της εδώ και πολλά χρόνια.

«Το 1999 ο δημοσιογράφος Ρίτσαρντ Σουίφτ βρέθηκε στην ανατολική Γκάνα όπου οι τεράστιες κακαοφυτείες προμηθεύουν με φθηνή πρώτη ύλη τις Ελβετικές σοκολατοβιομηχανίες. Στο σάκο του είχε μερικές σοκολάτες. Οι αγρότες δεν είχαν δοκιμάσει ποτέ σοκολάτα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ενθουσιάστηκαν...»

Τα θύματα ρου Στάλιν, στα τριάντα χρόνια της παντοδυναμίας τους υπολογίζονται σε εκατομμύρια. Φυλακίσεις, εκτελέσεις, εξορίες, καταναγκαστικά έργα, συμπληρώνουν την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της Ρωσίας, την οποία ο Στάλιν αν και θα το ήθελε δεν κατάφερε να σβήσει. Οι φωτογραφίες αυτές ανήκουν σε πολίτες που δολοφονήθηκαν στη δεκαετία του ‘30 και βρέθηκαν στα αρχεία της «Λουμπιάνκα» την έδρα της μυστικής αστυνομίας του Σοβιετικού καθεστώτος στη Μόσχα.

Ένα αιώνα πριν, ο Αντόνι Γκαουντί έλεγε ότι «στη φύση δεν υπάρχουν ευθείες γραμμές. Γι αυτό και τα αρχιτεκτονικά μου σχέδια μου στερούνται ευθειών». Όποιος έχει δει έστω και ένα από τα δημιουργήματα του μεγάλου Καταλανού αρχιτέκτονα καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοούσε.

Η περιοχή Ντονγκ Χόι στο κέντρο της Χο ΤσιΜινχ (πρώην Σαϊγκόν) θυμίζει κάτι από Ευρώπη. Ακριβά ξενοδοχεία, καταστήματα με την τελευταία λέξη της μόδας (άλλωστε εκεί ράβονται όλα), καλόγουστα εστιατόρια και φινετσάτα καφέ. Στη Σαϊγκόν βρίσκεται η έδρα μερικών από τις μεγαλύτερες διεθνείς τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες όπως η Prudential, εμπορικά κέντρα όπως το Diamond και πολυτελή συγκροτήματα κατοικιών όπως το Garden View Court.