Από το 1949 που η Μαοϊκή επανάσταση κυριάρχησε στην Κίνα, οι σχέσεις του Πεκίνου με τη μικρή Ταιβάν όπου είχε καταφύγει η εξόριστη κυβέρνηση της Κουομιντάνγκ του Τσάνγκ Κάι Σεκ ισορροπούν σε τεντωμένο σκοινί. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας δεν αναγνωρίζει σαν κράτος την Ταιβάν, θεωρώντας την τμήμα της επικράτειάς της αποκαλώντας την Κινεζική Ταϊπέι και από την άλλη η Ταϊβάν η οποία εκλέγει δική της κυβέρνηση βρίσκεται κάτω από ένα περίεργο διεθνές πολιτικό στάτους.

Πού να φαντάζονταν ο Φρέντερικ Άλφρεντ Κουκ, ο Ρόαλντ Αμούδσεν και άλλοι πρωτοπόροι εξερευνητές ότι, σχεδόν έναν αιώνα μετά την κατάκτηση του Βόρειου Πόλου, για την οποία ρίσκαραν τη ζωή τους, ο Αρκτικός Κύκλος θα βρισκόταν στο επίκεντρο ενός γεωπολιτικού πόκερ, με έπαθλο τεράστια κοιτάσματα ορυκτών καυσίμων…

Σε μια χώρα που φημίζεται για το διεφθαρμένο πολιτικό της σύστημα, την υψηλή εγκληματικότητα και τη διαπλοκή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, η δουλεία του δημοσιογράφου θεωρείται «υψηλού ρίσκου». Αν ο δημοσιογράφος αυτός είναι «ενοχλητικός» καλό είναι να έχει κάνει και μια… ασφάλεια ζωής. Αν είναι και γυναίκα, τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα, αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για τη «macho» κοινωνία του Μεξικού.

Ο Μάικλ είναι από τη Νέα Υόρκη. Κάνει διακοπές στο Βιετνάμ μαζί με το γιό του και από τη συζήτηση φαίνεται ότι γνωρίζει αρκετά για την Ασία.
«Μετά από τη Βιετνάμ θα πάμε  στην Ταϊλάνδη για καμιά δεκαριά μέρες. Με την ευκαιρία θα κάνουμε και μια ρινοπλαστική στο γιό μου…Μην εκπλήσσεστε. Έχουμε μεγάλη εμπιστοσύνη στα νοσοκομεία τους και στους γιατρούς τους.

Η διευθύντρια της El Pais.com, Λίντια Αγκίρε βρέθηκε πριν από δύο μήνες στην Αθήνα για μια ημερίδα με θέμα τα μίντια στην ηλεκτρονική εποχή και μίλησε στον Ελεύθερο Τύπο για τις  προκλήσεις  και το νέο μοντέλο ενημέρωσης. Η συνέντευξη ουδέποτε δημοσιεύθηκε με το σκεπτικό (εικάζεται)  ότι η El Pais είχε συνεργασία με μεγάλο εκδοτικό όμιλο ανταγωνιστικό του Ελεύθερου Τύπου…

Στο χρηματιστήριο των τροφίμων, ο γαλαζόπτερος τόνος είναι ένα από τα «βαριά χαρτιά». Για όσο καιρό υπάρχει ακόμη στις θάλασσες, η εκμετάλλευσή του θα δίνει σε αυτούς που τον εμπορεύονται μεγάλα κέρδη και στους ανά τον κόσμο γκουρμέ την πολυτέλεια ενός σπάνιου και γευστικού πιάτου.

«Νερό, νερό παντού και ούτε μια σταγόνα για να πιω…», έγραφε σε ένα ποίημα του πριν από δύο αιώνες ο Σάμιουελ Κόλεριτζ. Η μόνη διαφορά με το σήμερα είναι ότι το νερό δεν βρίσκεται πια παντού και αν επαληθευτούν οι προβλέψεις, στις επόμενες δεκαετίες η απόκτησή του θα γίνει η κύρια αιτία πολέμων.

Για τον περισσότερο κόσμο ο όρος δίαιτα είναι συνώνυμο του περιορισμού, της πείνας, της τιμωρίας, κάτι σαν αναγκαίο κακό, που επιβάλουν κάποιες φορές  λόγοι υγείας και άλλοτε τα πρότυπα που μας σερβίρει η βιομηχανία του life style. Όλοι αυτοί μάλλον δεν έχουν ακούσει για τη μεσογειακή δίαιτα που περιλαμβάνει μια πληθώρα τροφών, και γεύσεων που αφθονούν στις χώρες τις μεσογειακής λεκάνης και που η ευεργετικές τις ιδιότητες δεν αμφισβητούνται πια από κανένα.

Πριν από μερικούς μήνες ο καθηγητής Ρόμπερτ Ζάιγκλερ, επικεφαλής του Διεθνούς Ινστιτούτου Έρευνας Ρυζιού (ΙRRI), επισκέφτηκε τη Σαουδική Αραβία για συζητήσεις με την κυβέρνηση, αναφορικά με το ζήτημα της επάρκειας τροφίμων στη χώρα. Η Σαουδική Αραβία, πλούσια σε πετρέλαιο, εισάγει το μεγαλύτερο μέρος των τροφίμων που καταναλώνει καθώς δεν υπάρχει αρκετή γη για καλλιέργειες.

Η Alimentaria, η έκθεση Τροφίμων και Ποτών που γίνεται κάθε δύο χρόνια στη Βαρκελώνη της Ισπανίας δεν είναι από τις μεγαλύτερες αλλά ούτε και από τις πλέον γνωστές εκθέσεις του κλάδου.  Θυμηθείτε όμως αυτό το όνομα και ελάτε να τα ξαναπούμε σε μερικά χρόνια. Με την επιμονή των Ισπανών και με μια συντονισμένη και καλά σχεδιασμένη επιθετική εκστρατεία τολμούμε να προβλέψουμε ότι μέσα στη δεκαετία που διανύουμε η Alimentaria θα γίνει μία από τις κορυφαίες εκθέσεις του κλάδου και σημείο αναφορά για τα μεσογειακά προϊόντα.