Τα θύματα ρου Στάλιν, στα τριάντα χρόνια της παντοδυναμίας τους υπολογίζονται σε εκατομμύρια. Φυλακίσεις, εκτελέσεις, εξορίες, καταναγκαστικά έργα, συμπληρώνουν την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της Ρωσίας, την οποία ο Στάλιν αν και θα το ήθελε δεν κατάφερε να σβήσει. Οι φωτογραφίες αυτές ανήκουν σε πολίτες που δολοφονήθηκαν στη δεκαετία του ‘30 και βρέθηκαν στα αρχεία της «Λουμπιάνκα» την έδρα της μυστικής αστυνομίας του Σοβιετικού καθεστώτος στη Μόσχα.

Ένα αιώνα πριν, ο Αντόνι Γκαουντί έλεγε ότι «στη φύση δεν υπάρχουν ευθείες γραμμές. Γι αυτό και τα αρχιτεκτονικά μου σχέδια μου στερούνται ευθειών». Όποιος έχει δει έστω και ένα από τα δημιουργήματα του μεγάλου Καταλανού αρχιτέκτονα καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοούσε.

Η περιοχή Ντονγκ Χόι στο κέντρο της Χο ΤσιΜινχ (πρώην Σαϊγκόν) θυμίζει κάτι από Ευρώπη. Ακριβά ξενοδοχεία, καταστήματα με την τελευταία λέξη της μόδας (άλλωστε εκεί ράβονται όλα), καλόγουστα εστιατόρια και φινετσάτα καφέ. Στη Σαϊγκόν βρίσκεται η έδρα μερικών από τις μεγαλύτερες διεθνείς τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες όπως η Prudential, εμπορικά κέντρα όπως το Diamond και πολυτελή συγκροτήματα κατοικιών όπως το Garden View Court.

Από το 1949 που η Μαοϊκή επανάσταση κυριάρχησε στην Κίνα, οι σχέσεις του Πεκίνου με τη μικρή Ταιβάν όπου είχε καταφύγει η εξόριστη κυβέρνηση της Κουομιντάνγκ του Τσάνγκ Κάι Σεκ ισορροπούν σε τεντωμένο σκοινί. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας δεν αναγνωρίζει σαν κράτος την Ταιβάν, θεωρώντας την τμήμα της επικράτειάς της αποκαλώντας την Κινεζική Ταϊπέι και από την άλλη η Ταϊβάν η οποία εκλέγει δική της κυβέρνηση βρίσκεται κάτω από ένα περίεργο διεθνές πολιτικό στάτους.

Πού να φαντάζονταν ο Φρέντερικ Άλφρεντ Κουκ, ο Ρόαλντ Αμούδσεν και άλλοι πρωτοπόροι εξερευνητές ότι, σχεδόν έναν αιώνα μετά την κατάκτηση του Βόρειου Πόλου, για την οποία ρίσκαραν τη ζωή τους, ο Αρκτικός Κύκλος θα βρισκόταν στο επίκεντρο ενός γεωπολιτικού πόκερ, με έπαθλο τεράστια κοιτάσματα ορυκτών καυσίμων…

Σε μια χώρα που φημίζεται για το διεφθαρμένο πολιτικό της σύστημα, την υψηλή εγκληματικότητα και τη διαπλοκή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, η δουλεία του δημοσιογράφου θεωρείται «υψηλού ρίσκου». Αν ο δημοσιογράφος αυτός είναι «ενοχλητικός» καλό είναι να έχει κάνει και μια… ασφάλεια ζωής. Αν είναι και γυναίκα, τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα, αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για τη «macho» κοινωνία του Μεξικού.

Ο Μάικλ είναι από τη Νέα Υόρκη. Κάνει διακοπές στο Βιετνάμ μαζί με το γιό του και από τη συζήτηση φαίνεται ότι γνωρίζει αρκετά για την Ασία.
«Μετά από τη Βιετνάμ θα πάμε  στην Ταϊλάνδη για καμιά δεκαριά μέρες. Με την ευκαιρία θα κάνουμε και μια ρινοπλαστική στο γιό μου…Μην εκπλήσσεστε. Έχουμε μεγάλη εμπιστοσύνη στα νοσοκομεία τους και στους γιατρούς τους.

Η διευθύντρια της El Pais.com, Λίντια Αγκίρε βρέθηκε πριν από δύο μήνες στην Αθήνα για μια ημερίδα με θέμα τα μίντια στην ηλεκτρονική εποχή και μίλησε στον Ελεύθερο Τύπο για τις  προκλήσεις  και το νέο μοντέλο ενημέρωσης. Η συνέντευξη ουδέποτε δημοσιεύθηκε με το σκεπτικό (εικάζεται)  ότι η El Pais είχε συνεργασία με μεγάλο εκδοτικό όμιλο ανταγωνιστικό του Ελεύθερου Τύπου…

Στο χρηματιστήριο των τροφίμων, ο γαλαζόπτερος τόνος είναι ένα από τα «βαριά χαρτιά». Για όσο καιρό υπάρχει ακόμη στις θάλασσες, η εκμετάλλευσή του θα δίνει σε αυτούς που τον εμπορεύονται μεγάλα κέρδη και στους ανά τον κόσμο γκουρμέ την πολυτέλεια ενός σπάνιου και γευστικού πιάτου.

«Νερό, νερό παντού και ούτε μια σταγόνα για να πιω…», έγραφε σε ένα ποίημα του πριν από δύο αιώνες ο Σάμιουελ Κόλεριτζ. Η μόνη διαφορά με το σήμερα είναι ότι το νερό δεν βρίσκεται πια παντού και αν επαληθευτούν οι προβλέψεις, στις επόμενες δεκαετίες η απόκτησή του θα γίνει η κύρια αιτία πολέμων.