Τα κείμενά μου σε αυτή την σελίδα δημοσιεύθηκαν (ή προορίζονταν για δημοσίευση) σε
εφημερίδες,  περιοδικά και διάφορες ιστοσελίδες. Δεν αντανακλούν πάντα
τις προσωπικές μου απόψεις αλλά θεωρώ ότι έχουν ενδιαφέρον.


Το ότι η επιχείρηση για την ανατροπή του Καντάφι στη Λιβύη ήταν μια αποτυχία, που Ευρώπη και ΗΠΑ θα την πληρώνουν για καιρό είναι ήδη γνωστό. Το ότι η δυναστεία Καντάφι μάλιστα επιστρέφει στην κεντρική πολιτική σκηνή, μάλλον μετατρέπει την αποτυχία σε ολοκληρωτικό "Βατερλό".
Το ΝΑΤΟ στην προσπάθειά του να προλάβει να ελέγξει την Αραβική Άνοιξη καθώς είχε χάσει ήδη δύο φορές το τρένο των εξελίξεων μία στην Τυνησία το Δεκέμβριο του 2010 και μία στην Αίγυπτο τον Ιανουάριο του 2011, επιχείρησε να ελέγξει και να υποκινήσει την λιβυκή εξέγερση με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα. Τους βομβαρδισμούς.

Την Τετάρτη οι New York Times στο ρεπορτάζ τους για το Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, είχαν έναν ειρωνικό τίτλο που αποτυπώνει ωστόσο σε μεγάλο μέρος την πραγματικότητα: “Η ελίτ του Νταβός δυσφορεί για την ανισότητα πάνω από ακριβό κρασί και καναπεδάκια”...

Πριν από δύο χρόνια βρέθηκα στο Καζακστάν. Σε μία συνάντηση με αξιωματούχους της κρατικής εταιρίας για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων είχαμε μια κουβέντα για τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία. Η κρίση μετά τα γεγονότα της πλατείας Μαϊντάν, βρισκόταν στην κορύφωσή της και πέντε μήνες νωρίτερα είχαν επιβληθεί η πρώτες κυρώσεις στη Ρωσία.

“Μέσα στον πραγματικά αντεστραμμένο κόσμο, το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου”. Γκυ Ντεμπόρ, “Η Κοινωνία του θεάματος”

“Το πρώτο θύμα στον πόλεμο είναι η αλήθεια” είχε πει ο Αισχύλος και δεν είχε άδικο. Η κορύφωση του πολέμου στη Συρία τις τελευταίες ημέρες με την ανακατάληψη του Χαλεπιού από τον Συριακό εθνικό στρατό και η προέλαση στη Ράκα, μας έχει φέρει αντιμέτωπους με μια νέα συνθήκη αναφορικά με την μιντιακή προπαγάνδα, την κατασκευή ειδήσεων, τη διασπορά ειδήσεων αμφίβολης προέλευσης κτλ.

“Το χαμόγελο είναι η πιο κοντινή απόσταση μεταξύ δύο ανθρώπων”, μου λέει ο χαμογελαστός ο Άλβαρο και μου δείχνει το ποδήλατό του. Ένας ταξιδιώτης του κόσμου, φιλόσοφος εξ ανάγκης αλλά και εκ του αποτελέσματος καθώς μετά από σχεδόν 200.000 χιλιόμετρα πάνω σε ποδήλατο στις πέντε ηπείρους, έμαθε να ζει στη φύση και να βλέπει αλλιώς τον κόσμο και τη ζωή.

Τα ρέστα του παίζει ο Ματέο Ρέντσι στο σημερινό δημοψήφισμα στην Ιταλία για τη συνταγματική αναθεώρηση, μια διαδικασία που έχει διχάσει τους Ιταλούς. Το ιταλικό πολιτικό σύστημα, αρκετά αναλογικό και με δύο νομοθετικά σώματα, δεν ευνοεί τις εκλογικές πλειοψηφίες και δεύτερον είναι δυσκίνητο όσον αφορά το νομοθετικό έργο.

Από το πρωί του Σαββάτου διάβαζα στα κοινωνικά δίκτυα νεκρολογίες, συνθήματα, αφορισμούς, ύμνους, κατάρες κι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, με αφορμή το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο.

Δευτέρα, 21 Νοεμβρίου 2016 02:00

Η άβολη κληρονομιά του Ομπάμα

Ο Μπαράκ Ομπάμα σε δύο μήνες περίπου αποχωρεί από τον Λευκό Οίκο παίρνοντας μαζί του την τελευταία ίσως περίοδο οικονομικού φιλελευθεθερισμού όπως τον γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες στις ΗΠΑ. Δίνει τη θέση του σε μια ακραία πολιτική επιλογή, προϊόν συσσωρευμένης δυσφορίας από την αμερικανική μεσαία τάξη απέναντι στο κατεστημένο των Δημοκρατικών που αρνήθηκε με πείσμα να αναδομηθεί σε πρόσωπα και ιδέες.
Ο Ντόναλντ Τραμπ βάλλοντας κατά πάντων, κατάφερε, όπως σχολιάζει και ο Κόρνελ Γουέστ του Guardian, να ισοπεδώσει δύο πολιτικές δυναστείες, αυτές των Μπους και των Κλίντον και να πάρει την εξουσία.

Για τη ρωσική διπλωματία η νίκη Τραμπ ήταν μάλλον μια ευχάριστη έκπληξη. Όλο το προηγούμενο διάστημα Ρώσοι αξιωματούχοι και πολύ περισσότερο τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης είχαν εκφράσει με τον έναν ή άλλο τρόπο την προτίμησή τους στο πρόσωπο του Ντόναλντ Τράμπ, με την ελπίδα ότι ο πληθωρικός εκατομμυριούχος θα μπορούσε να σπάσει το πολιτικό κατεστημένο των τελευταίων δύο και πλέον δεκαετιών και να εγκαινιάσει μια διαφορετική σχέση με τη Ρωσία.

Aν η πρωτοβουλία για μια ευρωμεσογειακή σύνοδο κρατών είχε σαν στόχο να χτυπήσει καμπανάκι κινδύνου στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο για αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη, τα κατάφερε. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα δούμε πολύ σύντομα κάτι τέτοιο, αλλά πλέον η κυρίαρχη οικονομική πολιτική των Βρυξελλών-Βερολίνου, έχει για πρώτη φορά απέναντί της ένα συμπαγές κατά το δυνατό μέτωπο, με τις διαφορές του και τις αδυναμίες του.