“Το χαμόγελο είναι η πιο κοντινή απόσταση μεταξύ δύο ανθρώπων”, μου λέει ο χαμογελαστός ο Άλβαρο και μου δείχνει το ποδήλατό του. Ένας ταξιδιώτης του κόσμου, φιλόσοφος εξ ανάγκης αλλά και εκ του αποτελέσματος καθώς μετά από σχεδόν 200.000 χιλιόμετρα πάνω σε ποδήλατο στις πέντε ηπείρους, έμαθε να ζει στη φύση και να βλέπει αλλιώς τον κόσμο και τη ζωή.
Όλα ξεκίνησαν το 2001 όταν ο Αλβαρο Νίλ στα 35 του χρόνια τότε, αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι με ποδήλατο στη Νότιο Αμερική για ένα χρόνο και να ζήσει το όνειρό του. Άφησε τη καλοπληρωμένη δουλειά του ως δικηγόρος, είπε στην κοπέλα του ότι αν ήθελε μπορούσε να τον περιμένει, διαφορετικά να συνεχίσει τη ζωή της και έφυγε.
Όταν επέστρεψε, ο εργοδότης του είπε ότι η θέση του ήταν εκεί και τον περίμενε, η κοπέλα επίσης αλλά πλέον ο Άλβαρο ήταν ένας ένας άλλος άνθρωπος.
Είπε σας “ευχαριστώ πολύ” και έφυγε ξανά με το ποδήλατό του για άλλους παραλλήλους. Από το 2001 βρίσκεται σε ένα διαρκές ταξίδι με το ποδήλατό του με μόνη βοήθεια έναν χορηγό για τον εξοπλισμό του, τα βιβλία και τα ντοκιμαντέρ που έκανε και που του δίνουν ένα μικρό εισόδημα και τη βοήθεια των απλών ανθρώπων. Και έχει πάντα παρέα μαζί του τον κλόουν που κουβαλά μέσα του και με τον οποίο δίνει παραστάσεις δωρεάν για τους απλούς ανθρώπους. Ο Άλβαρο βρέθηκε πριν μερικές μέρες στην Ελλάδα και στον συναντήσαμε στο Κέντρο Ισπανική, Πορτογαλικής και Καταλανικής γλώσσας Abanico όπου μας μίλησε για τις εμπειρίες του.
- Ποδηλάτης, ταξιδιώτης, συγγραφέας, ντοκιμαντερίστας, κλόουν και δικηγόρος. Και τι κάνεις εδώ στην Ελλάδα;
“Ζω το όνειρό μου. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να εκπληρώσεις όλα σου τα όνειρα και πρέπει να επιλέξεις το πιο μεγάλο. Αυτό που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς. Και αυτό που κάνω τώρα δεν με άφηνε να κοιμηθώ.
Από το 2001 γυρίζω τον κόσμο με το ποδήλατό μου. Έχω κάνει 194.000 χιλιόμετρα σε σχεδόν 5.000 ημέρες διασχίζοντας 102 χώρες.
Κουβαλάω πάντα μαζί μου τον κλόουν που έχω μέσα μου δίνοντας παραστάσεις δωρεάν για τους φτωχούς ανθρώπους και στην Ελλάδα έκανα μια παράσταση για τους πρόσφυγες.
Σε μία σκηνή νομάδω στη Μογγολία. Πηγή biciclown.com
-Και τι σου έχει δώσει όλη αυτή η περιπλάνηση;
“Δεν σκεφτόμουν να γράψω βιβλία όταν θα ολοκληρώσω το ταξίδι μου αλλά είχα τόσες εμπειρίες που έπρεπε να τις καταγράψω. Ούτε είχα σκεφτεί να κάνω διαλέξεις αλλά έχω ζήσει τόσα πολλά που θέλω να τα μοιραστώ. Να κάνω τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι ο κόσμος είναι πολύ διαφορετικός από αυτό που που βλέπουν στα μέσα ενημέρωσης.
Οι χειρότερες χώρες όπως τις περιέγραφαν τα δελτία ειδήσεων όπως, η Συρία, το Σουδάν ή το Ιράν, για εμένα ήταν οι πιο φιλόξενες. Υπάρχουν πολλοί περισσότεροι καλοί άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο από αυτό που μας δείχνουν τα δελτία ειδήσεων.
Θα σου διηγηθώ μια ιστορία. Είχα χαθεί κάπου στο Πακιστάν. Συνάντησα έναν βοσκό στη μέση του πουθενά και του ζήτησα να με βοηθήσει να ανέβω με το ποδήλατο ένα λόφο. Με βοήθησε ευχαρίστως, μου έδωσε νερό και ότι είχε μαζί του και πριν τον αποχαιρετήσω μου ζήτησε να του γράψω σε ένα χαρτί ότι με βοήθησε και ότι συνέχισα το ταξίδι μου.
Μετά έμαθα ότι το χαρτί το ήθελε έτσι ώστε αν πάθω κάτι να μην τον κατηγορήσει κανείς ότι ευθύνεται αυτός. ”
-Και γιατί κλόουν;
Δεν επέλεξα εγώ τον κλόουν. Απλά ο κλόουν είναι μέσα μου. Ο κλόουν είναι μία τέχνη. Δεν πιστεύω ότι ένα καλλιτέχνης επιλέγει αν θα γίνει μουσικός ή ζωγράφος. Αν το έχεις μέσα σου πρέπει να το κάνεις. Εγώ είχα μέσα μου αυτή την πλευρά του χαρακτήρα μου, παρακολούθησα μαθήματα, ταυτόχρονα με τα μαθήματα της νομικής και δεν μπορούσα να απαλλαγώ από καμιά από τις δύο μου ιδιότητες. Γιατί η δικηγορία μου έδινε τα προς το ζην και ο κλόουν την ελευθερία της δημιουργίας. Μέχρι που αποφάσισα να αλλάξω ζωή. Να γίνω νομάδας και τελικά να πάρω μαζί μου και τον κλόουν. Μέχρι σήμερα έχω δώσει παραστάσεις πουτις έχουν παρακολουθήσει τουλάχιστον 50.000 παιδιά και μεγάλοι.”
O γύρος της Αφρικής κράτησε χρόνια διασχίζοντας 30 χώρες. Πηγή biciclown.com
Τα πράγματα δυσκολεύουν ή γίνονται συχνά περίπλοκα όταν έρχονται στο ζήτημα της καθημερινής επιβίωσης. Ειδικότερα όταν πρέπει να τα βγάλεις πέρα μόνος σου και το προϋπολογισμός σου σε στο επιτρέπει.
“Έχω μάθει να είμαι πολύ ευέλικτος με τον προϋπολογισμό μου και ζω με πολύ λίγα. Ζω με 250 ευρώ το μήνα, για να φάω, να κοιμηθώ και να συνδεθώ στο Ιντερνετ. Αυτό σημαίνει ότι κοιμάμαι ελάχιστα σε ξενοδοχεία. Κοιμάμαι σε αστυνομικά τμήματα, πυροσβεστικές, εκκλησίες, νοσοκομεία, στη σκηνή μου, κάτω από γέφυρες, σε δάση, οπουδήποτε. Ή σε σπίτια ανθρώπων που με φιλοξενούν όπως εδώ τώρα στην Αθήνα σε μια οικογένεια που πριν δεν την ήξερα και μας έφερε σε επαφή ένας φίλος. Έχω μια κινητή μίνι κουζίνα με την οποία φτιάχνω το φαγητό μου. Καμιά φορά χτυπάω πόρτες για λίγο νερό, ή ψάχνω για φαγητό σε σκουπίδια. Για παράδειγμα στην Νορβηγία που ήμουν πετούσαν πολύ φαγητό στα σκουπίδια και μάλιστα ανέγγιχτο.
Κατά τα λοιπά ζω από τα βιβλία μου, τις διαλέξεις που κάνω, από κανέναν χορηγό όπως έχω έναν που μου εξασφαλίζει τον εξοπλισμό για το ταξίδι, φίλους, ανθρώπους που δεν γνωρίζω και που ξαφνικά μπορώ να βρω από αυτούς λίγα ευρώ στο λογαριασμό μου.”
-Πότε τελειώνει το ταξίδι σου και τι θα κάνεις μετά;
“Του χρόνου. Στη ημερολόγιό μου έχω σημαδέψει μία ημερομηνία με κόκκινο η οποία θα είναι η μέρα που θα επιστρέψω στην πόλη μου, στο Οβιέδο.
Τη συγκεκριμένη μέρα τελειώνει το ταξίδι στον κόσμο και τελειώνει αυτή η ζωή του νομάδα. Θα είμαι 50 ετών, δεν έχω σπίτι, δεν έχω σύνταξη, δεν ξέρω που θα ζήσω, αλλά έχω μάθει να ζω στο δρόμο και να λύνω προβλήματα στην πορεία.
Κάπου στην Αμερική με μια απρόσμενη παρέα. Πηγή biciclown.com
Όταν έρθει η στιγμή θα λύσω και αυτό το πρόβλημα. Προς το παρόν δεν είναι πρόβλημα.|Ίσως αγοράσω ένα τροχόσπιτο, να μετακινούμε, να πουλάω τα βιβλία μου εδώ και κει, να δίνω καμιά διάλεξη, να κάνω τον κλόουν. Έχω ανακαλύψει ότι η μετακίνηση είναι το φυσιολογικό για έναν άνθρωπο. Οι άνθρωποι όταν σταματούν να κινούνται, φτιάχνουν τοίχους, γίνονται τεμπέληδες. Το ταξίδι σε αναγκάζει να προσαρμόζεσαι και να εξερευνάς.”
- Θα μου φαινόταν περίεργο πάντως να ξαναγίνεις δικηγόρος.
Όχι. Μετά από τόσα χρόνια έχω ξεχάσει πολλά, έχω χάσει επαφή με τα νομικά και δεν θέλω να μπω σε ένα γραφείο. Προτιμώ να καθίσω ώρες μπροστά από έναν υπολογιστή για να γράψω ένα κείμενο ή για να φτιάξω ένα ντοκιμαντέρ. Με ενδιαφέρει πιο πολύ να δημιουργώ ακόμη κι αν δεν μου φέρνει λεφτά.”
-Τι σε έφερε στην Ελλάδα;
“Η Ελλάδα δεν ήταν στις προτεραιότητες του ταξιδιού μου. Ήθελα να τη γνωρίσω και βασικά ήθελα να έρθω για να κάνω κάτι για τους πρόσφυγες. Αυτό ήταν ένα συν για το ταξίδι μου. Ήταν πολύ δύσκολο να κάνω κάτι για τους πρόσφυγες. Έγραψα σε πάρα πολλές ΜΚΟ και καμία δεν απάντησε. Η παράσταση που κάνω ως κλόουν είναι δωρεάν αλλά θέλει δουλειά. Από την πλευρά μου αλλά και από την πλευρά της ΜΚΟ και δεν θέλει ο καθένας να αφήσει αυτό που κάνει για να προετοιμάσει την παράσταση ενός κλόουν. Τελικά κατάφερα να το κάνω στη Ριτσόνα και πήγε πολύ καλά. Ήταν να κάνω άλλο ένα στην Αθήνα αλλά τελικά δεν προέκυψε.”
Πριν μερικές ημέρες στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στη Ριτσώνα. Πηγή biciclown.com
-Θεωρώ ότι θα μπορούσες να είσαι ένα καλό διαφημιστικό προϊόν για μια εταιρία. Δεν σου έχουν προτείνει συνεργασία; Θα μπορούσες να γίνεις από τηλεοπτική εκπομπή μέχρι το πρόσωπο για μεγάλη εταιρία ποδηλάτων.
Έχω ένα χορηγό που μου δίνει εξοπλισμό, λάστιχα και ότι άλλο χρειαστεί για το ποδήλατο. Ποτέ χρήματα. Δεν παραπονιέμαι. Θα ήθελα αν κάποιος προτίθεται να με βοηθήσει να το κάνει με την καρδιά του και όχι να με δει σαν επένδυση. Μου έχουν προτείνει συνεργασία επιχειρήσεις που δεν με ενδιαφέρουν γιατί παράγουν προϊόντα με τα οποία δεν συμφωνώ. Όπως αυτοκίνητα. Είχα πρόταση από μια από τις μεγαλύτερες αυτοκινητοβιομηχανίες στον κόσμο. Δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν πιστεύω ότι το αυτοκίνητο βοηθά στο να γίνει ο πλανήτης καλύτερος.
Λένε ότι όλοι έχουμε μια τιμή αλλά εγώ δεν ξέρω ποια είναι η δική μου τιμή. Εγώ αρνήθηκα ένα σταθερό υψηλό μισθό, και τα χρήματα πλέον δεν είναι το “καρότο” για μένα.
Έμαθα ότι το πιο όμορφο πράγμα σε αυτή τη ζωή είναι να ζήσεις το όνειρό σου.”