Η σημερινή Ταϊλάνδη είναι ο παράδεισος του ταξιδιώτη. Από τους πιο “ψαγμένους”, που αναζητούν τα ίχνη ενός θαυμαστού πολιτισμού, εκείνους που ψάχνουν την πεμπτουσία των διακοπών και της απόλυτης χαλάρωσης σε συνδυασμό με shopping και μπόλικη γκλαμουριά, και δυστυχώς μέχρι και αυτούς που με τα περίεργα γούστα τους δίνουν όνομα και επίθετο στην εγκληματική εκμετάλλευση ανθρώπων, αναπαράγοντας τη βία της φτώχιας…

Εικόνα πρώτη. Μποτιλιάρισμα σε κάποια λεωφόρο κυκλωμένη από αερογέφυρες και ανισόπεδους αυτοκινητόδρομους, με την πορτοκαλί φορεσιά ενός βουδιστή μοναχού να σπάει τη μονοτονία του γκρίζου.
Εικόνα δεύτερη. Παλάτια και Βατ (βουδιστικά μοναστήρια) με τις κόκκινες και πράσινες στέγες τους -σημείο αναφοράς της αρχιτεκτονικής υπερβολής για τη δυτική αισθητική μας- δίπλα σε ουρανοξύστες  και παράγκες της συμφοράς.
Εικόνα Τρίτη. Εμπορικά κέντρα που κάνουν τα δικά μας να μοιάζουν με επαρχιακά πολυκαταστήματα της περασμένης δεκαετίας.
Εικόνα τέταρτη. Χαμόγελα, χαμόγελα, χαμόγελα….. Ναι, είμαστε στην Ταϊλάνδη.

Φτάνουμε στην Μπανγκόκ με πτήση της Thai κατευθείαν από Αθήνα έπειτα από εννέα ώρες. Ξενοδοχείο έχουμε κλείσει από την Αθήνα μέσω Ιντερνετ και, αφού αφήσουμε τα πράγματά μας, ξεχνώντας την κούραση, βγαίνουμε για «εξερεύνηση».
Επισκεπτόμαστε το Εθνικό Μουσείο και το Μεγάλο Ανάκτορο με το Βατ Φρα Καέο, άλλοτε κατοικία της βασιλικής οικογένειας. Και αφού θαυμάσουμε την «ασιατική υπερβολή» στην οποία αναφερθήκαμε νωρίτερα, καθώς και τον σμαραγδένιο Βούδα, καταλήγουμε στην οδό Κάο Σαν.

Η Κάο Σαν είναι ένας μικρός δρόμος στην παλιά πόλη, που προσφέρει τα πάντα για τους τουρίστες. Ξενοδοχεία, εστιατόρια, ταξιδιωτικά γραφεία, shopping, συνάλλαγμα, υπηρεσίες ομορφιάς, μασάζ κανονικό και  μασάζ… ιδιαίτερο.
Το βράδυ εδώ μαζεύονται ντόπιοι και ξένοι και το πάρτι κρατά μέχρι το πρωί.
Κάτι παρόμοιο γίνεται και στη συνοικία Πατπονγκ, η όποια το βράδυ είναι ένα ατέλειωτο παζάρι. Εκεί μπορεί κανένας να καταλάβει την έκταση της πορνείας σ΄ αυτή τη χώρα. Με μερικά δολάρια έχει κανείς ό,τι θέλει. Είναι λυπηρό, αλλά στην Ταϊλάνδη εκδίδονται πάνω από διακόσιες χιλιάδες γυναίκες και ο τζίρος του σεξοτουρισμού ξεπερνάει τα 2,5 δισ. δολάρια.
Πίσω στην Κάο Σαν. Βγάζουμε βίζες για Καμπότζη και Βιετνάμ σε μόλις δύο μέρες και κανονίζουμε εκδρομές για τα περίχωρα σε ένα από τα δεκάδες ταξιδιωτικά γραφεία. Επιλέξτε όποιο θέλετε. Άλλωστε όλοι δουλεύουν με όλους, και το σέρβις θα είναι ίδιο για όλους. Όσο για τον ξεναγό, εμπιστευθείτε καλύτερα τον ταξιδιωτικό οδηγό σας. Γιατί, τι είναι χειρότερο από έναν Ταϊλανδό που δεν μιλάει αγγλικά; Μα φυσικά ένας Ταϊλανδός που μιλάει αγγλικά…
Την επόμενη θα βρεθούμε στην πλωτή αγορά του Νταμνόε Σαντουάκ. Είναι ένας λαβύρινθος από στενά κανάλια που μέσα τους θα δει κανείς μικροεμπόρους, γυναίκες κυρίως, με τα παραδοσιακά τους ψάθινα κωνικά καπέλα να πουλούν τα φρέσκα προϊόντα τους ή σουβενίρ.
Παρότι η αγορά λειτουργεί για τους ντόπιους, εκατοντάδες τουρίστες, έρχονται καθημερινά, κάτι που κάνει τη συγκεκριμένη αγορά όχι και τόσο ιδανικό τόπο για ψώνια. Στα μαγαζιά της Μπανγκόκ μπορεί να βρει κανείς πολύ καλύτερες τιμές σε όλα τα είδη.
Επόμενη στάση: Κατσανμπουρί. Στην περιοχή βρίσκεται η γέφυρα του ποταμού Κβάι, πασίγνωστη από την ομώνυμη ταινία.

Παρόλό που η περιοχή είναι πανέμορφη, το Κατσαναμπουρί έμεινε στη ιστορία κυρίως για τη σιδηροδρομική γραμμή που συνδέει τη χώρα με την Βιρμανία. Η πρώτη γέφυρα που  θα διέσχιζε τον ποταμό Κβάι κατασκευάστηκε από Ινδούς και βρετανούς αιχμαλώτους και ήταν ξύλινη. Η γνωστή μας γέφυρα από την ταινία του Ντέιβιντ Λιν.
Από την Κάο Σαν κανονίσαμε να επισκεφτούμε και την Αγιουτάγια. Το ιστορικό πάρκο της Αγιουτάγια  βρίσκεται πάνω στο "νησί" που σχηματίζεται ανάμεσα σε δυο ποταμούς, 70 χιλιόμετρα έξω από την Μπανγκόκ. Η  πόλη  έζησε την ακμή της από τον 14ο έως τον 18ο αιώνα. Είναι ένα πραγματικά γαλήνιο μέρος, που για να το απολαύσει κανείς πρέπει να το επισκεφτεί νωρίς το πρωί, πριν καταφτάσουν από τη Μπανγκόκ οι ορδές των οργανωμένων τουριστών με πούλμαν.
Όσο μένει κανείς στην Μπανγκόκ ανακαλύπτει συνεχώς ότι κάτι ακόμα θα πρέπει να δει και να κάνει. Ότι κάτι έχει ξεχάσει. Το ταξίδι τελειώνει εδώ αλλά  η επιστροφή κάποια στιγμή, είναι αναπόφευκτη αφού οι μέρες πάντα θα είναι λίγες για την χώρα του χαμόγελου με την εξωτική ομορφιά.

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Fadomas το 2007