Η αυστηρή επιτήρηση υπό την οποία έχει μπει η χώρα μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι ομολογουμένως μια δυσάρεστη κατάσταση. Γιατί οι "σωτήρες μας" θα απαιτήσουν περισσότερες θυσίες και γιατί δεν ξέρουμε ακόμη τι ακριβώς είναι αυτή η "τεχνική υποστήριξη" που θα παράσχει το ΔΝΤ. Ο οργανισμός που έχει ταυτιστεί με τις πιο σκληρές πολιτικές δημοσιονομικής πειθαρχίας και που βαρύνεται με δεκάδες αποτυχημένες πολιτικές στην Ασία την Αφρική και τη Λατινική Αμερική έρχεται τώρα να "σώσει" και εμάς. Αν πάρουμε παράδειγμα από το τι έχει συμβεί μέχρι στιγμής στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες (Λετονία, Ουγγαρία, Ρουμανία) οι οποίες προσέτρεξαν την τελευταία διετία στο ΔΝΤ, μάλλον μας περιμένουν δύσκολες ημέρες.
Η αλήθεια είναι ότι τα θαλασσώσαμε και μείς και ίσως αυτή η δύσκολη κατάσταση στην οποία μπαίνουμε να είναι η τελευταία μας ευκαιρία να αλλάξουμε. Το μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού το πιστεύει, γι αυτό και μέχρι στιγμής παρακολουθεί τις εξελίξεις με ψυχραιμία και σε ποσοστό σχεδόν 70% θεωρεί ότι τα μέτρα της κυβέρνησης είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Βέβαια η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα προς το παρόν για να τονώσει την πραγματική οικονομία και αυτό θα το βρει μπροστά της πολύ σύντομα με πρώτο κρούσμα την απασχόληση. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τη γνώμη που έχει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, στο οποίο τα σκληρά μέτρα και ο φόβος της κατάργησης του κοινωνικού κράτους που κάποιοι επισείουν πάνω από το κεφάλι του σα δαμόκλειο σπάθη δεν το τρομάζει. Γιατί απλούστατα έχει καταλάβει εδώ και καιρό ότι το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα είναι ένας μύθος. Πόσο χειρότερο δηλαδή μπορεί να γίνει;
Κοινωνικό κράτος πρώτα απ όλα θα πει παιδεία και υγεία. Για ποιό κοινωνικό κράτος μιλάμε όταν οι οικογένειες δαπανούν τεράστια ποσά για να πηγαίνουν τα παιδιά τους στα φροντιστήρια προκειμένου να μάθουν λίγα γράμματα. Για ποιό κοινωνικό κράτος μιλάμε όταν το φακελάκι στα νοσοκομεία είναι θεσμός και για μια απλή εξέταση στο ΙΚΑ πρέπει να περιμένεις εβδομάδες.
Ή μήπως μπορεί να μιλήσει κανείς για κοινωνικό κράτος τη στιγμή που κάποιοι λίγοι βγαίνουν στη σύνταξη στα 48 και στα 50 τους χρόνια για να τους πληρώνουν οι πολλοί δουλεύοντας μέχρι τα 63 και τα 65. Ποιός θα τολμήσει να μιλήσει για κοινωνικό κράτος στου εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που δουλεύουν δεκάωρα και δωδεκάωρα κάθε μέρα και πληρώνουν φόρους για να συντηρείται ένα τεράστιος κοστοβόρος δημόσιος τομέας που στην πλειοψηφία τους απολαμβάνει δικαιώματα που οι περισσότεροι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν θα τα δουν ποτέ.
Με ή χωρίς το ΔΝΤ η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει. Και για να μην παρεξηγηθούμε αλλαγή δεν σημαίνει χειρότερες συνθήκες διαβίωσης για όλους. Σημαίνει ίσως λίγο ξεβόλεμα αλλά είναι προτιμότερο αυτό, από το να ζούμε σε μία αυταπάτη. Και βεβαίως σημαίνει δίκαιη κατανομή των βαρών, δίκαιο φορολογικό σύστημα, ξεκαθάρισμα του δημοσίου τομέα και ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας με τη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων οι οποίες αποτελούν την ατμομηχανή της.
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Τρόφιμα και Ποτά, το Μάρτιο του 2010