Στις δύσκολες ώρες που περνά τη ελληνική οικονομία, και που όπως δείχνουν τα πράγματα θα γίνουν ακόμη δυσκολότερες στο άμεσο μέλλον, το παρόν editorial θα φαινόταν λογικό να σχολιάζει την οικονομική κρίση και τα μέχρι τώρα πεπραγμένα της ελληνικής κυβέρνησης. Έχουμε γράψει αρκετά και θα συνεχίσουμε να γράφουμε, αφού πλέον αυτό θα είναι το κυρίαρχο θέμα για πολύ καιρό ακόμη. Στο παρόν τεύχος δεν λείπει άλλωστε η σχετική αρθογραφία.

Αυτή τη φορά θα ήθελα να καταγράψω μια πρόσφατη εμπειρία μου που έχει να κάνει με το ελληνικό κρασί και με τη γνώμη που έχουν γι αυτό οι καταναλωτές στο εξωτερικό. Παραβρέθηκα στον πρόσφατο διαγωνισμό για τα βραβεία Sial d’Or που διοργανώνονται κάθε δύο χρόνια από την έκθεση τροφίμων και ποτών Sial, ως εκπρόσωπος της ελληνικής συμμετοχής, η οποία οργανώνεται από το περιοδικό Τρόφιμα και Ποτά.
Στο διαγωνισμό, ο οποίος θεωρείται πολύ σημαντικός για τον χώρο των τροφίμων και ποτών, συμμετείχαν φέτος 30 χώρες
Διαγωνίστηκαν εννέα ελληνικά προϊόντα σε ισάριθμες κατηγορίες (βλέπε σχετικό ρεπορτάζ στο παρόν τεύχος) και μία από αυτές ήταν το κρασί.
Η Ελλάδα διαγωνίστηκε με το Chardonnay του κτήματος Γεροβασιλείου, ένα εξαιρετικό κρασί μέσης τιμής.

Καθώς η κριτική επιτροπή δεν αποτελείτο από ειδικούς στο κρασί, η αξιολόγηση τους  έγινε με κριτήριο το μάρκετινγκ, τη διαφημιστική προβολή και τη συσκευασία τους. Το ελληνικό Chardonnay δεν κέρδισε την πρώτη θέση αλλά όταν ήρθε η ώρα της δοκιμής, μετά το πέρας της ψηφοφορίας, τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Όντας αυτόπτης μάρτυρας, μπορώ να πω χωρίς καμία υπερβολή, ότι το κρασί μας κέρδισε τις εντυπώσεις. Παρακινώντας όλα τα μέλη της κριτικής επιτροπής να το δοκιμάσουν, τα σχόλια συνοψίζονται στη εξής φράση: «το καλύτερο απ όλα». Μάλιστα ο Ισπανός συνάδελφος (και το τονίζω το Ισπανός καθώς προέρχεται από μία χώρα ανταγωνίστριά μας και  με μεγάλη παραγωγή), δήλωσε σε ένα δημοσιογραφικό πηγαδάκι ότι «ήταν πολύ χαρούμενος που του δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσει την ποιότητα των ελληνικών κρασιών». Το ζήτημα δεν είναι ότι το παραδέχθηκε αλλά το ότι,  όταν ένας άνθρωπος- και μάλιστα Ισπανός- που η αξιολόγηση τροφίμων και ποτών  είναι η δουλειά του, πρέπει να φτάσει στο διαγωνισμό της Sial για να γνωρίσει το ελληνικό κρασί, τότε ποιά μπορεί να είναι η γνώμη των απλών καταναλωτών στο εξωτερικό για τα κρασιά μας; Να συμπληρώσω ότι ελάχιστοι από τους παραβρισκόμενους είχαν άποψη για τα ελληνικά κρασιά.
Η προσωπική εμπειρία που μόλις περιέγραψα είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση του ελλείμματος εμπορικής προώθησης που έχουν τα κρασιά μας στο εξωτερικό. Και μιλάμε για το κρασί που θεωρείται δυνατό χαρτί για την αγορά μας. Το γεγονός ότι εμείς γνωρίζουμε την ποιότητα των κρασιών μας και τα προτιμούμε, δεν σημαίνει ότι συμβαίνει το ίδιο και εκτός συνόρων.

Όπως γράφαμε και στο προηγούμενο τεύχος, τα ελληνικά κρασιά μπορούν να γίνουν όχημα για την ενίσχυση των εξαγωγών μας.
Ο κλάδος στη χώρα μας έχει επιτέλους μετά από πολλά χρόνια ζυμώσεων ένα στρατηγικό σχέδιο για την προώθηση των κρασιών μας και φαίνεται πλέον ότι γίνονται κάποιες σοβαρές προσπάθειες από το κράτος και τις επιχειρήσεις. Το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων για παράδειγμα, υπέγραψε πρόσφατα 6 συμβάσεις για την προώθηση των ελληνικών  κρασιών σε τρίτες χώρες.
Ελπίζουμε η βούληση που δείχνουν κράτος και επαγγελματικοί φορείς να μετουσιωθεί σύντομα σε ένα επιθετικό σχέδιο μάρκετινγκ, που θα δώσει νέα ώθηση στο κρασί μας και γιατί όχι, να το κάνει πρεσβευτή του συνόλου των ελληνικών τροφίμων και ποτών στο εξωτερικό.  

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Τρόφιμα και Ποτά, τον Ιούνιο του 2010