"Ραγίζει η καρδιά μου που βλέπω όλους αυτούς τους συμπατριώτες μου να έρχονται πρόσφυγες στη Γερμανία. Εγώ κατάφερα και έφυγα σχετικά νωρίς..."

Ο Αϊμάν είναι από τους τυχερούς, αν μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς τη λέξη τύχη για κάποιον που αναγκάζεται να φύγει κυνηγημένος από τον τόπο του.

Στα 26 του χρόνια, έχει ξεκινήσει ήδη μια νέα ζωή και έχει ενταχθεί στη γερμανική κοινωνία, με τον τρόπο τουλάχιστον που οι Γερμανοί το εννοούν.

"Βρίσκομαι εδώ από τον Οκτώβριο του 2013. Έμαθα γερμανικά και έπιασα δουλειά πριν από ένα χρόνο και τρεις μήνες σε μία εταιρία. Σπούδασα στη Συρία τοπογράφος μηχανικός. Οι συνάδελφοι μου είναι πολύ ευγενικοί, μου συμπεριφέρονται πολύ καλά και είμαι πολύ ευχαριστημένος".

Ο Αϊμάν έκανε την ίδια διαδρομή όπως εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι πρόσφυγες. Πρώτα στην Τουρκία μετά πέρασε στην Ελλάδα με τις "βάρκες του θανάτου" όπως τις αποκαλούν οι πρόσφυγες, έμεινε ένα μήνα στη Θεσσαλονίκη και μετά με ότι μέσο μπορούσε, ακόμη και με τα πόδια, κατάφερε να φτάσει στη Γερμανία.

Τα προβλήματά του βέβαια δεν έχουν τελειώσει ακόμη καθώς το βασικό του μέλημα είναι ο ανήλικος αδερφός του που έρθει και αυτός στη Γερμανία αλλά δεν μπορεί να τον πάρει στο σπίτι του γιατί ο νόμος δεν του αναγνωρίζει την κηδεμονία.

Έτσι ο Αϊμάν αναγκάζεται να οδηγά αρκετές φορές την εβδομάδα μια διαδρομή περίπου 100 χιλιομέτρων για να δει τον αδερφό του που βρίσκεται σε χώρο φιλοξενίας στο Μόναχο.

"Ο κόσμος εδώ είναι πιο ανεκτικός"
Αν και μουσουλμάνος που έζησε σε μία χώρα που το κοινωνικό ισλάμ είναι ισχυρό, ο γεγονός ότι η Γερμανία είναι μια κοσμική χώρα με τη θρησκεία να περιορίζεται στη σφαίρα του ιδιωτικού βίου, δεν τον ενοχλεί. Δείχνει μάλιστα να έχει προσαρμοστεί.

"Είμαι μουσουλμάνος, είμαι πιστός, διαβάζω το κοράνι αλλά δεν πάω στο τζαμί γιατί δεν έχω χρόνο επειδή το τζαμί είναι ανοιχτό τις Παρασκευές και εγώ δουλεύω.

Είναι εύκολο να ζεις εδώ, ο κόσμος είναι πιο ανεκτικός, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, υπάρχουν εδώ μουσουλμάνοι, χριστιανοί, εβραίοι και ο καθένας ζει τη ζωή του."

Ρωτάω τον Αϊμάν τι σκέφτηκε όταν είδε τα χτυπήματα στο Παρίσι και η απάντησή του ήταν όλο παράπονο και όχι άδικα:

"Λυπάμαι πολύ γι αυτό που έγινε στο Παρίσι και φοβάμαι μήπως συμβεί και εδώ στη Γερμανία κάτι παρόμοιο. Αυτό που με ενοχλεί όμως είναι ότι το γεγονός ότι έγινε στο Παρίσι προκάλεσε τόσες πολλές αντιδράσεις και ξαφνικά στο Facebook όλοι έβαλαν τη γαλλική σημαία σε ένδειξη αλληλεγγύης. Και στη Συρία σκοτώνονται τόσοι άνθρωποι. Γιατί ποτέ κανείς δεν έβαλε τη σημαία της Συρίας;

Γίνονται και αλλού τέτοιες επιθέσεις. Γιατί δεν βάζουμε και τη σημαία άλλων χωρών;

Το βρίσκω πολύ μονόπλευρο. Αν κάποιος στην Αμερική σκοτώσει κάποιον τότε λένε ότι είναι τρελός. Αν κάποιος μουσουλμάνος σκοτώσει τότε είναι τρομοκράτης και είναι ο μουσουλμάνος που έχει σκοτώσει και όχι ένας τρελός."

Ο Αϊμάν μπορεί να προσαρμόστηκε, να έχει ξεκινήσει ήδη μια καινούργια ζωή όμως στο μυαλό του έχει αυτό που έχει ο κάθε μετανάστης. Την επιστροφή στη πατρίδα.

"Γεννήθηκα στη Συρία, έζησα εκεί 24 χρόνια της ζωής μου, το Αλέπο είναι η πόλη μου , εκεί σπούδασα.. Δεν μπορεί κανένας να ξεχάσει την πατρίδα του. Ήρθα στη Γερμανία, είναι η δεύτερη πατρίδα μου, γνώρισα πάρα πολύ καλό κόσμο αλλά εύχομαι κάποτε να μπορέσω να επιστρέψω."