Τα δραματικά γεγονότα των τελευταίων ημερών στο Ιράν δίνουν την εντύπωση ότι οι «καρέκλες των αγιατολάχ» τρίζουν επικίνδυνα.
Η Δύση έσπευσε σύσσωμη να ταχθεί στο πλευρό των διαδηλωτών δημιουργώντας περαιτέρω πίεση στο καθεστώς των μουλάδων, σε μια χρονική στιγμή που οι διαπραγματεύσεις για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης βρίσκονται σε σημείο καμπής.
Ίσως η Δύση να θεωρεί ότι είναι προτιμότερο να επενδύεις στην Ιρανική αντιπολίτευση από το να διαπραγματεύεσαι με τον Αχμαντινετζάντ.
Είναι γεγονός ότι η πολιτική κατάσταση στο Ιράν έχει πάρει ένα δρόμο χωρίς επιστροφή, αλλά ο τελικός προορισμός είναι άγνωστος και κυρίως κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα μεσολαβήσει.
Με την πρώτη ματιά κάποιος μπορεί να θεωρήσει ότι αυτό που γίνεται στο Ιράν σήμερα είναι μια σύγκρουση ισλαμιστών και  μεταρρυθμιστών. Αυτό που αποκαλούμε όμως μεταρρυθμιστές δεν είναι ένα ομογενές σύνολο. Καθώς οι ηγέτες τις αντιπολίτευσης παραμένουν πιστοί στην ιδέα της ισλαμικής δημοκρατίας, οι νέοι άνθρωποι που διαδηλώνουν ζητούν ριζικές αλλαγές και πραγματική δημοκρατία. Τα συνθήματα «θάνατος στον Χαμενεΐ» (ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης) και «ιρανική δημοκρατία» αντί του ισλαμική δημοκρατία είναι χαρακτηριστικά του χάσματος. Βέβαια οι μεν έχουν ανάγκη τους δε, αλλά μέχρι ποιού σημείου θα μπορέσει να φτάσει η ηγεσία της αντιπολίτευσης θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο θα  ανταποκριθεί στις προσδοκίες των ανθρώπων που γεμίζουν στους δρόμους.
 Αν η σύγκρουση κλιμακωθεί τότε το Ιράν είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα ζήσει στιγμές πολύ χειρότερες από αυτές των τελευταίων ημερών. Η ισλαμική ηγεσία γνωρίζει καλά ότι έξω από το Ιράν δεν έχει μέλλον και η όποια διαπραγμάτευση θα σημάνει το τέλος της κυριαρχίας της. Για το λόγο αυτό θα δώσει τη μέχρι το τέλος.