Ανεξάρτητα από το πώς παρουσιάζεται στην Ελλάδα η ΠΓΔΜ και τη ζημιά που έχουν κάνει στην κοινή γνώμη των δύο χωρών τόσα χρόνια αντιπαραθέσεων για το γνωστό ζήτημα, θα έπρεπε να μας απασχολούν περισσότερο όσα συμβαίνουν στη γειτονική μας χώρα και αν είναι δυνατό, να αναλαμβάνουμε ως Ελλάδα και διπλωματικές πρωτοβουλίες.

Είναι πολύ κρίμα που χώρες σαν το Νεπάλ γίνονται θέμα στις εφημερίδες μόνο όταν συμβαίνει ένα τραγικό γεγονός. Τον υπόλοιπο χρόνο, κακά τα ψέματα, δεν περισσεύει ούτε μονόστηλο. Με το Νεπάλ με συνδέει μια ιδιαίτερη σχέση, καθώς εκτός από το ότι ήταν μια αξέχαστη ταξιδιωτική εμπειρία, το έχω συνδέσει με μια προσωπική επαγγελματική στιγμή, το καλοκαίρι του 2009.

Όσοι παρακολούθησαν στις ειδήσεις ή στο ιντερνετ στιγμιότυπα από την πρόσφατη παρέλαση την 9η Μαΐου στη Μόσχα, θα είδαν ότι δίπλα στον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν βρισκόταν όλη την ώρα, ο Κινέζος ομόλογός του Σι Τζνπίνγκ. Το μήνυμα Πούτιν προς τη Δύση είναι σαφές. «Αν δεν με θέλετε εσείς υπάρχουν άλλοι που με θέλουν και είναι και πιο ισχυροί από εσάς».

Τάγμα «Ιγκόρ Στρέλκοφ», τάγμα Αζόφ, ταξιαρχία Ντονμπάς, Αυτοκρατορική λεγεώνα, Στρατός της γης, Ταξιαρχία Κάρλο Παλομίνο, τάγμα Ντνίπρο, είναι μερικά μόνο από τα ονόματα στρατιωτικών μονάδων εθελοντών που δρουν στην ευρύτερη περιοχή του Ντονμπάς στην Ουκρανία και που μάχονται κυρίως στο πλευρό των ρωσόφωνων αυτονομιστών και ελάχιστοι με τον ουκρανικό στρατό.

Μπορεί οι μετακινήσεις στη Μόσχα να είναι ένας άθλος όταν γίνονται παρελάσεις και εκδηλώσεις ανάλογου μεγέθους, αλλά έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Μπορείς να περπατήσεις την πανέμορφη ρωσική πρωτεύουσα χωρίς τα απίστευτα, για τα δικά μας δεδομένα, μποτιλιαρίσματα...
Εβδομήντα χρόνια μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου και την ανάρτηση της σημαίας με το σφυροδρέπανο στο Ράιχσταγκ...

«Αυτή είναι επιλογή λύσης του Κυπριακού» σημειώνει ο Τζέιμς Κερ Λίντσεϊ σε σημερινό ρεπορτάζ ανάλυση της βρετανικής εφημερίδας Guardian, σχολιάζοντας το αποτέλεσμα των εκλογών στα κατεχόμενα.
Η νίκη του Μουσταφά Ακιντζί στις εκλογές καταδεικνύει αν όχι μια στροφή στην κυρίαρχη ιδεολογία...

Η μαύρη επέτειος από τα 100 χρόνια της γενοκτονίας των Αρμενίων, συνοδεύτηκε από εκδηλώσεις συμπαράστασης σε όλο τον κόσμο, από την αναγνώριση της από τον Πάπα και τη γερμανική Βουλή, αλλά και από τις πιέσεις της ευρωβουλής προς την Τουρκία να κάνει το αυτονόητο. Να αναγνωρίσει επιτέλους τη γενοκτονία. Την ίδια στιγμή αυξάνονται οι πιέσεις προς τις ΗΠΑ για αναγνώριση της γενοκτονίας.

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Γενάρη, χτύπησε τα πιο ευαίσθητα νεύρα της ευρωπαϊκής συντηρητικής πολιτικής ηγεσίας. Μια νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα δήλωσε εξ αρχής – και εξακολουθεί να δηλώνει αν και σε πιο ήπιο ύφος- ότι θα βάλει εμπόδια στην ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική της λιτότητας, και το πιο επικίνδυνο –για τους πολιτικούς της αντιπάλους - είναι ότι έχει θαυμαστές και συνοδοιπόρους στην Ευρώπη. 

«Ποιοί παίρνουν τους υψηλότερους μισθούς στην Ευρώπη; » ήταν ο τίτλος σημερινού άρθρου στην ισπανική εφημερίδα El Pais, ερώτημα ρητορικό ουσιαστικά σε μια προσπάθεια της αντιπολιτευόμενης εφημερίδας να αποδομήσει τις διακηρύξεις της κυβέρνησης Ραχόι ότι η οικονομία έχει αρχίσει να ανακάμπτει...