Θυμάμαι πριν από χρόνια, όταν συζητούσες την προοπτική ενός ταξιδιού στην Κούβα, το χαρακτηριστικό κλισέ που άκουγες ήταν: "να προλάβεις να πας πριν αλλάξει η πολιτική κατάσταση", ή, "να πας πριν πεθάνει ο Φιντέλ". Οι περισσότεροι, που δεν γνώριζαν το νησί, πιθανότατα φαντάζονταν μια χώρα με ατέλειωτες φιέστες, σάλσα μουσική, χρώμα δεκαετίας '50 με παλιά αυτοκίνητα στους δρόμους και ξεβαμμένες τις προσόψεις των σπιτιών, παρθένες παραλίες και εξωτικά κορμιά και ότι όλα αυτά θα χάνονταν όταν ο κομαντάντε θα περνούσε στη αιωνιότητα.

"Ραγίζει η καρδιά μου που βλέπω όλους αυτούς τους συμπατριώτες μου να έρχονται πρόσφυγες στη Γερμανία. Εγώ κατάφερα και έφυγα σχετικά νωρίς..."

"Είμαι εδώ από τις έξι το πρωί, η ώρα έχει πάει δέκα το βράδυ και ακόμη περιμένω πότε θα φύγω. Η διαδικασία εξελίσσεται με πολύ αργούς ρυθμούς...", μου λέει η Αντριέλ, Ιρανή πρόσφυγας, έξω από το κέντρο καταγραφής Λανγκέζο στο Βερολίνο.

Λίγο έξω από το Μόναχο βρίσκεται η πόλη του Έρντινγκ, πρωτεύουσα το ομώνυμου νομού της Βαυαρίας. Τα τελευταία χρόνια, το Έρντινγκ έχει υποδεχθεί χιλιάδες πρόσφυγες και ο τρόπος που έχει διαχειριστεί το ζήτημα αποτελεί παράδειγμα για την υπόλοιπη χώρα.

Αν και ο ελληνικός κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια έχει να επιδείξει αρκετές καλές ταινίες και κάποιες επιτυχίες στο εξωτερικό, η αλήθεια είναι ότι του λείπουν δύο βασικά πράγματα. Χρήματα και εξωστρέφεια (που είναι επίσης σε ένα βαθμό αποτέλεσμα έλλειψης χρημάτων). Δεν του λείπουν όμως η θέληση για δημιουργία και τα ταλέντα.

Όπως και να το δει κανείς, το Βερολίνο είναι μια εντυπωσιακή πόλη. Τα αυστηρά του κτίρια, η Βauhaus αρχιτεκτονική, οι μεγάλοι δρόμοι, τα μνημεία, η τέχνη, τα γκράφιτι, η νυχτερινή του ζωή και φυσικά ότι έχει απομείνει ως μνημείο από τον ψυχρό πόλεμο, συνθέτουν μια εικόνα με στοιχεία κοσμοπολιτισμού, μυστηρίου και underground ατμόσφαιρας.

Ο Δημήτρης Πιστιόλας με περίμενε πάνω από μία ώρα, λόγω κακής συνεννόησης, στο ένα από τα δύο υπόγεια που έχει στον κέντρο της Αθήνας για να στεγάσει τη συλλογή του. Τη μεγαλύτερη συλλογή κινηματογραφικών μηχανών στον κόσμο, κατόρθωμα που του έδωσε μια θέση στο βιβλίο Γκίνες.

Μπροστά σε μία από τις εμβληματικές φωτογραφίες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ο Βασίλης Καραγέωργος μονολογεί. Τέτοιες μέρες πριν από 42 χρόνια, φορτωμένος με τις μηχανές του, περιφερόταν στους δρόμους της Αθήνας φωτογραφίζοντας τα πάντα.

Το πρώτο που αντιμετωπίζει ένας δημοσιογράφος που ψάχνει το θέμα της φυγής ελληνικών επιχειρήσεων στα Βαλκάνια και ειδικότερα στη Βουλγαρία, είναι ένα "τείχος σιωπής". Οι περισσότεροι που δραστηριοποιούνται στη Βουλγαρία δέχονται να μιλήσουν αλλά σου λένε... "προς Θεού μην αναφέρεις το όνομά μου".

Ένα ακόμη βραβείο για το Yusef's song, αυτή τη φορά στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Ιεπράπετρας. Το ντοκιμαντέρ μας πήρε το βραβείο φωτογραφίας ανάμεσα σε μια σειρά από πολύ αξιόλογα ντοκιμαντέρ, από αναγνωρισμένους ντοκιμαντερίστες. Την κριτική επιτροπή του 2ου, φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Ιεράπερτρας αποτελούσαν οι Αντώνης Κόκκινος, Γιώργος Νικολακάκης, Δημήτρης Καλαντίνδης, Γιάννης Σολδάτος, Ανδρέας Τύρος.