Το 1956 ο πρόεδρος της Βραζιλίας Γιουσελίνο Κούμπιτσεκ θα διακήρυττε δημοσίως, «Είμαι ένας καντάνγκο» (στα πορτογαλικά σημαίνει μετανάστης εργάτης). Η δήλωση δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Λίγους μήνες νωρίτερα, είχε δημιουργήσει σάλο με την απόφασή του να μεταφέρει την πρωτεύουσα από το Ρίο ντε Τζανέιρο στην ενδοχώρα και σε περιοχή που μέχρι τότε ήταν δάσος.

Η υπόθεση της προσφυγής της αμερικανικής Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς εναντίων της Goldman Sachs, παραμονές της κατάθεσης στο Κογκρέσο το νομοσχεδίου για την θέσπιση αυστηρότερων κανόνων στη Γουόλ Στρίτ, δείχνει ότι ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα έχει αρχίσει να ξεπερνά την λεπτή κόκκινη γραμμή που μέχρι σήμερα εγγυόταν την «ειρηνική συνύπαρξη», πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.

Το γεμάτο πιστόλι που διακαώς ζητούσε ο υπουργός οικονομικών  κ. Παπακωνσταντίνου για να κάνει τον  «μπαμπούλα» στους κερδοσκόπους, έχει πλέον την κάνη του γυρισμένη όχι μόνο εναντίων των ελλήνων πολιτών αλλά και της ίδιας της κυβέρνησης. Η προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπως έχει δείξει η ιστορία, συνεπάγεται την οικονομική αφαίμαξη της χώρας που θα βρεθεί στο δρόμο του αλλά και την ομηρία της κυβέρνησης, σε βαθμό που ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία. Το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ουγγαρία είναι ένα καλό παράδειγμα, για το πώς οι πολίτες τιμωρούν όσους υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών τους.

Οι παραδοσιακοί κομμουνιστές,  ακροβατούσαν πάντοτε  –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπως μας δίδαξε η ιστορία- πάνω στο δίλλημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση».  Οι σύγχρονοι κομουνιστές, αρχής γενομένης από τους Κινέζους, κατάλαβαν ότι σήμερα πλέον η επανάσταση δεν μπορεί να είναι βιώσιμη, χωρίς μεταρρύθμιση.