«Νερό, νερό παντού και ούτε μια σταγόνα για να πιω…», έγραφε σε ένα ποίημα του πριν από δύο αιώνες ο Σάμιουελ Κόλεριτζ. Η μόνη διαφορά με το σήμερα είναι ότι το νερό δεν βρίσκεται πια παντού και αν επαληθευτούν οι προβλέψεις, στις επόμενες δεκαετίες η απόκτησή του θα γίνει η κύρια αιτία πολέμων.

Από την Αϊτή έως την Καμπούλ και από το Κάιρο μέχρι τη Μανίλα, εκατομμύρια φτωχών ξεσηκώνονται για την πρωτοφανή έκρηξη των τιμών σε βασικά είδη διατροφής όπως, το γάλα, το ρύζι και το ψωμί. Αυξήσεις που κάνουν τον μεν αναπτυσσόμενο κόσμο να αγγίζει τα όρια της λιμοκτονίας, και τη δε Δύση να βλέπει ανήμπορη τον καπιταλισμό να τρώει τον εαυτό του.

Η κυβέρνηση της Αιγύπτου συμπεριέλαβε δέκα εκατομμύρια πολίτες, στο πρόγραμμα κοινωνικής στήριξης. Η Ρωσία πάγωσε τις τιμές στο γάλα, το ψωμί και το λάδι. Το Αφγανιστάν ζήτησε από τον ΟΗΕ να συμπεριλάβει στο επισιτιστικό του πρόγραμμα άλλα 2,5 εκατομμύρια άτομα. Στο Πακιστάν έκανε την εμφάνισή του μετά από είκοσι χρόνια το δελτίο τροφίμων και η Ινδία απαγόρευσε τις εξαγωγές ρυζιού.

Για τους περισσότερους πολίτες του αναπτυγμένου κόσμου το καθαρό νερό θεωρείται κάτι δεδομένο. Δεν έχουμε παρά να ανοίξουμε απλώς τη βρύση και να καταναλώσουμε όσο θέλουμε και όποτε το θέλουμε. Για τον υπόλοιπο κόσμο όμως δεν είναι τόσο απλό. Περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στον πλανήτη δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Οι λιγότερο τυχεροί μπορεί να περπατούν ακόμη και μέρες για να βρούν λίγο και αν δεν τα καταφέρουν –κάτι που πλέον συμβαίνει όλο και πιο συχνά ως αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής και της μόλυνσης των ποταμών- τότε καταφεύγουν στη βία.