Η κυρία Μέρκελ έχασε δύναμη, οι Σοσιαλιστές το ίδιο και οι κερδισμένοι των εκλογών είναι οι Ακροδεξιοί που κατάφεραν μετά το 1961 να ξαναμπούν στη Βουλή.
Η άνοδος της Ακροδεξιάς στη Γερμανία δεν είναι μια αστεία υπόθεση. Με δεδομένους τους συνειρμούς που γεννά μια τέτοια εξέλιξη είναι λογικό ολόκληρη η Ευρώπη να νιώθει ιδιαίτερα άβολα. Με δεδομένο επίσης ότι ο επόμενος κυβερνητικός συνασπισμός θα έχει και τους Φιλελεύθερους είναι αναπόφευκτο, όταν μάλιστα στην Ανατολική Γερμανία σε πολλές περιοχές το Ακροδεξιό AfD είναι δεύτερο κόμμα, ολόκληρη η πολιτική ατζέντα να μετακινηθεί προς τα δεξιά.
Η Γερμανία ζει μετά από χρόνια άλλη μία πολιτική κρίση -προς το παρόν ελεγχόμενη- καθώς η απογοήτευση των 19 και πλέον εκατομμυρίων νεόπτωχων και ο φόβος που καλλιέργησε η Ακροδεξιά για το προσφυγικό, βρήκαν πρόσφορο έδαφος στις φτωχές τάξεις. Η Ακροδεξιά μετά από χρόνια αντικατέστησε την Αριστερά ως ψήφος διαμαρτυρίας, μιας Αριστεράς που αποδείχθηκε ανίκανη να στρέψει την δυσαρέσκεια των Γερμανών προς το μέρος της, με μία ηγεσία που μετακινείται ολοένα και περισσότερο σε κεντρώες θέσεις και που στο μεταναστευτικό δεν κράτησε γνήσια αριστερή θέση μέχρι τέλους. Στη Θουργηγία, για παράδειγμα, όπου η Αριστερά ελέγχει την τοπική κυβέρνηση, γίνονται μαζικές απελάσεις μεταναστών και προσφύγων. Όταν υιοθετείς την ατζέντα των αντιπάλων σου τότε ο κερδισμένος είναι ο αντίπαλός σου.
Προς το παρόν μπορεί να πει κανείς ότι η κατάσταση είναι ελεγχόμενη, η κυρία Μέρκελ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα συνεχίσει την πολιτική της, αλλά πλέον η Ευρώπη έχει ένα μεγάλο πρόβλημα.
Η Ακροδεξιά ήρθε για να μείνει. Και αν τώρα η Ευρώπη την έχει “γλυτώσει φθηνά” και δεν έχει μια ακροδεξιά κυβέρνηση ας ρίξουμε μια ματιά στα ποσοστά της και ας αναρωτηθούμε τι θα γίνει σε τέσσερα χρόνια.
Στη Γερμανία η Ακροδεξιά τρέφεται από το μεταναστευτικό. Και θα συνεχίσει καθώς η Γερμανία χρειάζεται κάθε χρόνο μισό εκατομμύριο μετανάστες για να συνεχίσει να υπάρχει ως οικονομική δύναμη και να μπορεί να υποστηρίζει το κοινωνικό της σύστημα.
Στη Γαλλία η Λεπέν πήρε πάνω από 33% και ο πρόεδρος Μακρόν ήδη έχει σπάσει ρεκόρ αντιδημοφιλίας. Επίσης ετοιμάζεται για πλήρη απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων και ας φανταστεί κανείς τι αντιδράσεις θα πυροδοτήσει αυτό και ποιο κόμμα θα τις καρπωθεί πολιτικά.
Στην Αυστρία παρά τρίχα δεν είχαμε ακροδεξιό πρόεδρο της Δημοκρατίας αλλά τα χειρότερα μάλλον έρχονται. Το συντηρητικό κόμμα του κ. Κούρτς, (γνωστός στην Ελλάδα για τις πιέσεις του να κλείσουν τα σύνορα την εποχή της έξαρσης του προσφυγικού), έχει υιοθετήσει ακροδεξιά ατζέντα στο προσφυγικό. Παρόλα αυτά η "γνήσια" ακροδεξιά της Αυστρίας έχει ένα ποσοστό πάνω από 20% και μετά της εκλογές που θα γίνουν τον άλλο μήνα αναμένεται να μπει στην κυβέρνηση.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη τώρα, η ακροδεξιά στην Ουγγαρία είναι στο 20%, στη Δανία στο 19% στη Φινλανδία στο 18% στη Σουηδία και στην Ολλανδία στο 13% και πάει λέγοντας.
Όπως έχει σήμερα η κατάσταση στην Ευρώπη της λιτότητας, της προσφυγικής , και της οικονομικής κρίσης, το ερώτημα είναι: Που θα βρισκόμαστε πολιτικά σε τέσσερα χρόνια;
Αν δεν αλλάξει κάτι στην οικονομική πολιτική της ΕΕ και στην προτεσταντική λιτότητα που επιβάλει η Γερμανία καθώς και στη διαχείριση του προσφυγικού, έχει κάνεις την ψευδαίσθηση ότι η Ακροδεξιά δεν θα είναι πολύ πιο ισχυρή;
Έχει έρθει η ώρα, ο σκληρός πυρήνας της ΕΕ, οι γραφειοκράτες των Βρυξελών και της Φρανκφούρτης και φυσικά η κυρία Μέρκελ που έχει τον πρώτο λόγο, να πάρουν την απόφαση για μια νέα πολιτική σύγκλισης στην Ευρώπη, που δεν θα αφήνει περιθώρια στην Ακροδεξιά να επενδύει στο φόβο στην ξενοφοβία και στο ρατσισμό. Διαφορετικά σε τέσσερα χρόνια από σήμερα θα είναι ίσως πολύ αργά.
Μπορεί η σημερινή ηγεσία της Ευρώπης, αποδυναμωμένη και έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση; Ας δώσει ο καθένας την απάντηση που νομίζει.