Μπορεί η υπόσχεση του “Αμερικανικού ονείρου” να είναι απλά ένα όνειρο για την συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών, για τον Τζον Πολ Ντετζόρια όμως είναι μια πραγματικότητα. Γιος ενός Ιταλού τον οποίο ποτέ δεν γνώρισε και μιας Ελληνίδας μετανάστριας από την Καβάλα, ο Ελληνοαμερικανός δισεκατομμυριούχος είχε μια τόσο ταραχώδη πορεία που πρόσφατα Αμερικανοί παραγωγοί αποφάσισαν να κάνουν τη ζωή του ταινία και η οποία σύντομα θα βγει και στις αίθουσες.(Δείτε εδώ το εντυπωσιακό trailer)

Ο Ντετζόρια βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στη λίστα Forbes 400 του περιοδικού Forbes με τους πλουσιότερους ανθρώπους στην Αμερική, με την περιουσία του να αγγίζει τα 3,1 δις δολάρια. Είναι συνιδρυτής της John Paul Mitchell Systems, η οποία παρασκευάζει προϊόντα για τον καλλωπισμό των μαλλιών και της Patrón Spirits που παράγει την παγκοσμίως γνωστή ομώνυμη τεκίλα. Η προσωπική όμως ιστορία του Ντετζόρια αποτελεί έμπνευση, αφού πριν δημιουργήσει την αυτοκρατορία του, ήταν άστεγος και σπίτι του ήταν το αυτοκίνητο του. Για να επιβιώσει δούλευε ως πλασιέ πουλώντας από ασφάλειες μέχρι φωτοτυπικά μηχανήματα και ότι άλλο μπορούσε, ενώ δούλεψε και στον κινηματογράφο ως ηθοποιός και παραγωγός.
Ξεκίνησε την επιχειρηματική του καριέρα με ένα δάνειο 700 δολαρίων και τώρα Patron και John Paul Mitchell, έχουν ετήσιο τζίρο πάνω από 1 δις δολάρια.

Φιλανθρωπικό έργο

Ο Ντετζόρια εκτός από το δαιμόνιο επιχειρηματικό του ταλέντο είναι ένας άνθρωπος με πλούσιο φιλανθρωπικό έργο. Έχει στηρίξει προγράμματα επισιτισμού στην Αφρική, προγράμματα για την προστασία της θαλάσσιας ζωής και έχει δημιουργήσει το Grow Appalachia μια πρωτοβουλία που βοηθά ανθρώπους στην Αμερική να φτιάχνουν τα δικά τους περιβόλια και να παράγουν τα δικά τους τρόφιμα.

Πρόσφατα βρέθηκε στην Αθήνα ως κεντρικός ομιλητής σε εκδήλωση που διοργάνωσε το Hellenic Initiative (THI) με τίτλο “Πως να ξεκινήσετε μια επιχείρηση με λίγα ή καθόλου χρήματα”. Το Hellenic Initiative (THI) είναι μία παγκόσμια μη κερδοσκοπική οργάνωση, η οποία έχει ως στόχο να κινητοποιήσει την ελληνική διασπορά και την φιλελληνική κοινότητα, με σκοπό την υποστήριξη βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της. Μέχρι σήμερα για την αντιμετώπιση της κρίσης έχουν διατεθεί 2,6 εκατομμύρια δολάρια, δέκα χιλιάδες Έλληνες έχουν λάβει ιατρική και οδοντιατρική περίθαλψη, διακόσιοι πενήντα ασθενείς υποστηρίχθηκαν από το MDA Hellas ενώ παράλληλα εμβολιάστηκαν επτά χιλιάδες παιδιά.

Με το CNN Greece συναντήσαμε τον κ. Ντετζόρια και μιλήσαμε μαζί του για τις επιχειρηματικές ευκαιρίες, την οικονομική κρίση και το ρόλο που θα πρέπει να έχουν οι επιχειρήσεις στην κοινωνία.

Κύριε Ντετζόρια, ξέρετε ότι 400.000 νέοι έχουν φύγει από την Ελλάδα από την αρχή της κρίσης και σίγουρα για πολλούς από αυτούς, δεν ήταν η πρώτη επιλογή. Πολλοί από αυτούς πιθανότητα να είχαν καλές επιχειρηματικές ιδέες.
Εσείς που έχετε ξεκινήσει από το μηδέν, τι πιστεύετε ότι χρειάζονται οι νέοι άνθρωποι σε αυτές τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, εκτός από μια καλή ιδέα.

Σήμερα οι νέοι άνθρωποι έχουν πολύ καλές ιδέες για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο από πολλές απόψεις. Αλλά πολλές φορές αποθαρρύνονται για διάφορους λόγους. Πάρτε για παράδειγμα την Ελλάδα, και την φορολογία της που άμα τη βάλεις όλη μαζί είναι σχεδόν 70%.
Ένας νέος θα σκεφτεί ως εξής: “Θα δουλεύω εννέα από τους δώδεκα μήνες του χρόνου μόνο για να πληρώνω φόρους; Δεν έχω μέλλον εδώ.”
Έτσι τα δυνατά μυαλά, έξυπνοι άνθρωποι φεύγουν. Νομίζω ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να διδαχθεί από αυτό που συνέβη σε άλλες χώρες.

Η Αγγλία πριν από χρόνια όταν αύξησε τους φόρους, οι άνθρωποι άρχισαν να φεύγουν και να γίνονται πολίτες άλλων χωρών. Ακόμη και οι Roling Stones έφυγαν. Όταν η Γαλλία αύξησε τη φορολογία στο 70% πριν μερικά χρόνια ο κόσμος άρχισε να φεύγει και θυμάστε ότι ένας σταρ του σινεμά έγινε Ρώσος πολίτης. Σε αυτές τι περιπτώσεις ο κόσμος δεν βλέπει μέλλον και φεύγει.
Ποια είναι η απάντηση; Αν είσαι πολιτικός και έχεις δέκα ανθρώπους να κάνουν τη δουλειά τριών δεν θα πεις ότι θέλουμε να απαλλαγούμε από τέσσερις ή πέντε από αυτούς, γιατί κανένας δεν θα σε ψηφίσει. Αντίθετα πρέπει να πεις θέλουμε μια ωραία Ελλάδα σε πέντε ή δέκα χρόνια. Όχι σε είκοσι.

Αντί να πληρώνεις λοιπόν 2.000 δολάρια το μήνα και να απολύεις κόσμο, πλήρωσε 1.800. Αφαίρεσε δηλαδή το 10% και επιβιώνεις σας κράτος για άλλους οχτώ μήνες. Αυτά τα λεφτά θα πάνε στο πρωτογενές χρέος και όχι τους τόκους.
Πρόσφατα η Ελλάδα συμφώνησε να πάρει αρκετά δισεκατομμύρια από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Που θα πάνε τα περισσότερα από αυτά τα λεφτά; Στην πληρωμή τόκων. Θα βοηθήσει αυτό τον ελληνικό λαό. Όχι βέβαια. Νομίζω αυτό που λείπει από την Ελλάδα είναι οι ξεχωριστοί πολιτικοί. Δεν μπορεί να σε ενδιαφέρει μόνο το αν θα επανεκλεγείς τον άλλο ή τον επόμενο χρόνο. Θα πρέπει να δεις τι θα είναι καλό για την Ελλάδα σε πέντε ή δέκα χρόνια και να μη λες ότι θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα το 2040. Δεν είναι αρκετό αυτό. Αν οι νέοι άνθρωποι το καταλάβουν αυτό θα πουν: “ναι θα ξεκινήσουμε με λίγο λιγότερα χρήματα αλλά σε πέντε με δέκα χρόνια όλα θα είναι καλύτερα και αυτό είναι προτιμότερο από το να υποφέρουμε για τα επόμενα είκοσι χρόνια”.

Έχετε στηρίξει επανειλημμένα φιλανθρωπικές πρωτοβουλίες σε όλο τον κόσμο. Μπορεί η φιλανθρωπία και η μείωση των ανισοτήτων στον κόσμο να είναι μόνο υπόθεση κάποιων επιχειρηματιών;

Οι επιχειρηματίες κάνουν περισσότερα για την κοινωνία από ότι έχει ποτέ το κράτος. Όχι ότι δεν σέβομαι τις κυβερνήσεις, αλλά οι περισσότερες, όταν εκλεγούν θα κάνουν και θα πουν ότι χρειάζεται για να επανεκλεγούν.
Όχι όλες αλλά οι περισσότερες δεν σκέφτομαι τι είναι καλό για τη χώρα και το λαό. Οι κυβερνήσεις λοιπόν θα πρέπει να αλλάξουν και να δώσουν λύσεις σε προβλήματα. Στις ΗΠΑ για παράδειγμα το 2010 που είχαμε πολλά προβλήματα ξεκίνησα ένα πρόγραμμα μέσα από το οποίο χιλιάδες άνθρωποι έμαθαν πως να φτιάξουν το δικό τους μικρό περιβόλι, να τρώνε αυτό που παράγουν και να πωλούν το περίσσευμα στην τοπική αγορά.

Αγοράσαμε τους σπόρους, τα αρδευτικά συστήματα, δείξαμε στους ανθρώπους πως να το κάνουν. Θα μπορούσε και η κυβέρνηση να το κάνει αλλά δεν το έκανε. Αντίθετα έδινε στους ανθρώπους που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα, κουπόνια για να αγοράζουν το φαγητό τους. Οι άνθρωποι δεν θέλουν απλώς να τους δίνεις ένα ψάρι για να φάνε, θέλουν να τους μάθεις πως να ψαρεύουν μόνοι τους. Οι επιχειρήσεις και οι επιχειρηματίες με τον σωστό τρόπο σκέψης που νοιάζονται για την κοινωνία, κάνουν περισσότερα απ ότι κάνουν οι κυβερνήσεις.

Σε λίγες μέρες βγαίνει τη ταινία που έχει γυριστεί για τη ζωή σας. Θα δούμε σε αυτή και κάτι που έχει σχέση με την ελληνική καταγωγή σας;

Αν ψάξετε στο διαδίκτυο τον τίτλο Good Fortune θα δείτε το τρέιλερ της ταινίας. Η ταινία όμως ξεκινά με το όνειρο μιας γυναίκας που ταξίδεψε από την Ελλάδα στην Αμερική. Αυτή ήταν η μητέρα μου. Θα δείτε σίγουρα την Ελλάδα στην ταινία.

Ποίο είναι το σημαντικότερο μάθημα που πήρατε από την επιχειρηματική σας σταδιοδρομία μέχρι σήμερα.

Νομίζω ότι το σημαντικότερο μάθημα που πήρα στη ζωή μου μέχρι σήμερα είναι, να είσαι πάντα προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις την απόρριψη. Κι όταν καταλάβεις ότι θα δεχθείς πολλές απορρίψεις στη ζωή σου, δεν θα απογοητευτείς ποτέ. Όταν σου λένε συνεχώς “όχι” είναι εύκολο να τα παρατήσεις. Όταν σου λένε όχι, δεν είσαι αρκετά έξυπνος, δεν μ αρέσει η ιδέα σου, και ξέρεις εκ των προτέρων ότι αυτό θα συμβαίνει συνέχεια δεν απογοητεύεσαι. Είναι σαν να χτυπάς 50 πόρτες και να τις βρίσκεις όλες κλειστές. Αν συνεχίσεις, στην 51 θα τα καταφέρεις.

Ο Ντετζόρια βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στη λίστα Forbes 400 του περιοδικού Forbes με τους πλουσιότερους ανθρώπους στην Αμερική, με την περιουσία του να αγγίζει τα 3,1 δις δολάρια. Είναι συνιδρυτής της John Paul Mitchell Systems, η οποία παρασκευάζει προϊόντα για τον καλλωπισμό των μαλλιών και της Patrón Spirits που παράγει την παγκοσμίως γνωστή ομώνυμη τεκίλα. Η προσωπική όμως ιστορία του Ντετζόρια αποτελεί έμπνευση, αφού πριν δημιουργήσει την αυτοκρατορία του, ήταν άστεγος και σπίτι του ήταν το αυτοκίνητο του. Για να επιβιώσει δούλευε ως πλασιέ πουλώντας από ασφάλειες μέχρι φωτοτυπικά μηχανήματα και ότι άλλο μπορούσε, ενώ δούλεψε και στον κινηματογράφο ως ηθοποιός και παραγωγός.

Ξεκίνησε την επιχειρηματική του καριέρα με ένα δάνειο 700 δολαρίων και τώρα Patron και John Paul Mitchell, έχουν ετήσιο τζίρο πάνω από 1 δις δολάρια.

Φιλανθρωπικό έργο

Ο Ντετζόρια εκτός από το δαιμόνιο επιχειρηματικό του ταλέντο είναι ένας άνθρωπος με πλούσιο φιλανθρωπικό έργο. Έχει στηρίξει προγράμματα επισιτισμού στην Αφρική, προγράμματα για την προστασία της θαλάσσιας ζωής και έχει δημιουργήσει το Grow Appalachia μια πρωτοβουλία που βοηθά ανθρώπους στην Αμερική να φτιάχνουν τα δικά τους περιβόλια και να παράγουν τα δικά τους τρόφιμα.

Πρόσφατα βρέθηκε στην Αθήνα ως κεντρικός ομιλητής σε εκδήλωση που διοργάνωσε το Hellenic Initiative (THI) με τίτλο “Πως να ξεκινήσετε μια επιχείρηση με λίγα ή καθόλου χρήματα”. Το Hellenic Initiative (THI) είναι μία παγκόσμια μη κερδοσκοπική οργάνωση, η οποία έχει ως στόχο να κινητοποιήσει την ελληνική διασπορά και την φιλελληνική κοινότητα, με σκοπό την υποστήριξη βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της. Μέχρι σήμερα για την αντιμετώπιση της κρίσης έχουν διατεθεί 2,6 εκατομμύρια δολάρια, δέκα χιλιάδες Έλληνες έχουν λάβει ιατρική και οδοντιατρική περίθαλψη, διακόσιοι πενήντα ασθενείς υποστηρίχθηκαν από το MDA Hellas ενώ παράλληλα εμβολιάστηκαν επτά χιλιάδες παιδιά.

Με το CNN Greece συναντήσαμε τον κ. Ντετζόρια και μιλήσαμε μαζί του για τις επιχειρηματικές ευκαιρίες, την οικονομική κρίση και το ρόλο που θα πρέπει να έχουν οι επιχειρήσεις στην κοινωνία.

Κύριε Ντετζόρια, ξέρετε ότι 400.000 νέοι έχουν φύγει από την Ελλάδα από την αρχή της κρίσης και σίγουρα για πολλούς από αυτούς, δεν ήταν η πρώτη επιλογή. Πολλοί από αυτούς πιθανότητα να είχαν καλές επιχειρηματικές ιδέες.
Εσείς που έχετε ξεκινήσει από το μηδέν, τι πιστεύετε ότι χρειάζονται οι νέοι άνθρωποι σε αυτές τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, εκτός από μια καλή ιδέα.

Σήμερα οι νέοι άνθρωποι έχουν πολύ καλές ιδέες για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο από πολλές απόψεις. Αλλά πολλές φορές αποθαρρύνονται για διάφορους λόγους. Πάρτε για παράδειγμα την Ελλάδα, και την φορολογία της που άμα τη βάλεις όλη μαζί είναι σχεδόν 70%.
Ένας νέος θα σκεφτεί ως εξής: “Θα δουλεύω εννέα από τους δώδεκα μήνες του χρόνου μόνο για να πληρώνω φόρους; Δεν έχω μέλλον εδώ.”
Έτσι τα δυνατά μυαλά, έξυπνοι άνθρωποι φεύγουν. Νομίζω ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να διδαχθεί από αυτό που συνέβη σε άλλες χώρες.

Η Αγγλία πριν από χρόνια όταν αύξησε τους φόρους, οι άνθρωποι άρχισαν να φεύγουν και να γίνονται πολίτες άλλων χωρών. Ακόμη και οι Roling Stones έφυγαν. Όταν η Γαλλία αύξησε τη φορολογία στο 70% πριν μερικά χρόνια ο κόσμος άρχισε να φεύγει και θυμάστε ότι ένας σταρ του σινεμά έγινε Ρώσος πολίτης. Σε αυτές τι περιπτώσεις ο κόσμος δεν βλέπει μέλλον και φεύγει.
Ποια είναι η απάντηση; Αν είσαι πολιτικός και έχεις δέκα ανθρώπους να κάνουν τη δουλειά τριών δεν θα πεις ότι θέλουμε να απαλλαγούμε από τέσσερις ή πέντε από αυτούς, γιατί κανένας δεν θα σε ψηφίσει. Αντίθετα πρέπει να πεις θέλουμε μια ωραία Ελλάδα σε πέντε ή δέκα χρόνια. Όχι σε είκοσι.

Αντί να πληρώνεις λοιπόν 2.000 δολάρια το μήνα και να απολύεις κόσμο, πλήρωσε 1.800. Αφαίρεσε δηλαδή το 10% και επιβιώνεις σας κράτος για άλλους οχτώ μήνες. Αυτά τα λεφτά θα πάνε στο πρωτογενές χρέος και όχι τους τόκους.
Πρόσφατα η Ελλάδα συμφώνησε να πάρει αρκετά δισεκατομμύρια από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Που θα πάνε τα περισσότερα από αυτά τα λεφτά; Στην πληρωμή τόκων. Θα βοηθήσει αυτό τον ελληνικό λαό. Όχι βέβαια. Νομίζω αυτό που λείπει από την Ελλάδα είναι οι ξεχωριστοί πολιτικοί. Δεν μπορεί να σε ενδιαφέρει μόνο το αν θα επανεκλεγείς τον άλλο ή τον επόμενο χρόνο. Θα πρέπει να δεις τι θα είναι καλό για την Ελλάδα σε πέντε ή δέκα χρόνια και να μη λες ότι θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα το 2040. Δεν είναι αρκετό αυτό. Αν οι νέοι άνθρωποι το καταλάβουν αυτό θα πουν: “ναι θα ξεκινήσουμε με λίγο λιγότερα χρήματα αλλά σε πέντε με δέκα χρόνια όλα θα είναι καλύτερα και αυτό είναι προτιμότερο από το να υποφέρουμε για τα επόμενα είκοσι χρόνια”.

Έχετε στηρίξει επανειλημμένα φιλανθρωπικές πρωτοβουλίες σε όλο τον κόσμο. Μπορεί η φιλανθρωπία και η μείωση των ανισοτήτων στον κόσμο να είναι μόνο υπόθεση κάποιων επιχειρηματιών;

Οι επιχειρηματίες κάνουν περισσότερα για την κοινωνία από ότι έχει ποτέ το κράτος. Όχι ότι δεν σέβομαι τις κυβερνήσεις, αλλά οι περισσότερες, όταν εκλεγούν θα κάνουν και θα πουν ότι χρειάζεται για να επανεκλεγούν.
Όχι όλες αλλά οι περισσότερες δεν σκέφτομαι τι είναι καλό για τη χώρα και το λαό. Οι κυβερνήσεις λοιπόν θα πρέπει να αλλάξουν και να δώσουν λύσεις σε προβλήματα. Στις ΗΠΑ για παράδειγμα το 2010 που είχαμε πολλά προβλήματα ξεκίνησα ένα πρόγραμμα μέσα από το οποίο χιλιάδες άνθρωποι έμαθαν πως να φτιάξουν το δικό τους μικρό περιβόλι, να τρώνε αυτό που παράγουν και να πωλούν το περίσσευμα στην τοπική αγορά.

Αγοράσαμε τους σπόρους, τα αρδευτικά συστήματα, δείξαμε στους ανθρώπους πως να το κάνουν. Θα μπορούσε και η κυβέρνηση να το κάνει αλλά δεν το έκανε. Αντίθετα έδινε στους ανθρώπους που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα, κουπόνια για να αγοράζουν το φαγητό τους. Οι άνθρωποι δεν θέλουν απλώς να τους δίνεις ένα ψάρι για να φάνε, θέλουν να τους μάθεις πως να ψαρεύουν μόνοι τους. Οι επιχειρήσεις και οι επιχειρηματίες με τον σωστό τρόπο σκέψης που νοιάζονται για την κοινωνία, κάνουν περισσότερα απ ότι κάνουν οι κυβερνήσεις.

Σε λίγες μέρες βγαίνει τη ταινία που έχει γυριστεί για τη ζωή σας. Θα δούμε σε αυτή και κάτι που έχει σχέση με την ελληνική καταγωγή σας;

Αν ψάξετε στο διαδίκτυο τον τίτλο Good Fortune θα δείτε το τρέιλερ της ταινίας. Η ταινία όμως ξεκινά με το όνειρο μιας γυναίκας που ταξίδεψε από την Ελλάδα στην Αμερική. Αυτή ήταν η μητέρα μου. Θα δείτε σίγουρα την Ελλάδα στην ταινία.

Ποίο είναι το σημαντικότερο μάθημα που πήρατε από την επιχειρηματική σας σταδιοδρομία μέχρι σήμερα.

Νομίζω ότι το σημαντικότερο μάθημα που πήρα στη ζωή μου μέχρι σήμερα είναι, να είσαι πάντα προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις την απόρριψη. Κι όταν καταλάβεις ότι θα δεχθείς πολλές απορρίψεις στη ζωή σου, δεν θα απογοητευτείς ποτέ. Όταν σου λένε συνεχώς “όχι” είναι εύκολο να τα παρατήσεις. Όταν σου λένε όχι, δεν είσαι αρκετά έξυπνος, δεν μ αρέσει η ιδέα σου, και ξέρεις εκ των προτέρων ότι αυτό θα συμβαίνει συνέχεια δεν απογοητεύεσαι. Είναι σαν να χτυπάς 50 πόρτες και να τις βρίσκεις όλες κλειστές. Αν συνεχίσεις, στην 51 θα τα καταφέρεις.