Με το δεδομένο ότι προεκλογικά ο Ερντογάν «όργωσε» την Τουρκία προκειμένου να υποστηρίξει το κόμμα του στις προχθεσινές εκλογές, η απώλεια της απόλυτης πλειοψηφίας μπορεί να ιδωθεί και ως προσωπική του ήττα.
Εκτός από τις υποθέσεις διώξεων δημοσιογράφων ο Ερντογάν το τελευταίο διάστημα εξαπέλυσε ύβρεις, κατηγορίες και απειλές κατά των πολιτικών του αντιπάλων, ακτιβιστριών, μέσων ενημέρωσης, μη μουσουλμάνων και εθνικών μειονοτήτων.

Ο «σουλτάνος» Ερντογάν βλέποντας να πλησιάζει το τέλος της αυτοδυναμίας του κόμματός του επένδυσε στην πόλωση και έχασε. Προεκλογικά μάλιστα κατηγόρησε το HDP (το κουρδικό κόμμα που μπήκε πανηγυρικά στη Βουλή) ως κόμμα ομοφυλόφιλων, άθεων, υποστηρικτών τρομοκρατών προσπαθώντας να κεντρίσει τις προκαταλήψεις της μεγάλης πιστής μουσουλμανικής και χαμηλού μορφωτικού επιπέδου βάσης του κυβερνώντος κόμματος ΑΚP.

Το γεγονός ότι ο Ερντογάν δεν καταδίκασε τις περισσότερες από 70 επιθέσεις σε υποψηφίους του HDP αποκαλύπτει το φόβο του γι αυτό που τόσα χρόνια η επίσημη πολιτική σκηνή της Τουρκίας προσπαθούσε να αποφύγει. Την πολιτική νομιμοποίηση των Κούρδων.
Η Τουρκία έχει πλέον είτε θέλει είτε όχι μια ντε φάκτο αναγνωρισμένη μειονότητα με πολιτική εκπροσώπηση.

Οι επιθέσεις του Ερντογάν στους πολιτικούς τους αντιπάλους ή σε ότι έρχεται σε αντίθεση με τη «μουσουλμανική παλινόρθωση» δεν είναι κάτι καινούργιο. Αποτελεί πάγια πρακτική του «Σουλτάνου» να κατηγορεί το παρακράτος ένα σύνολο από «προδότες και επίορκους στρατιωτικούς» αλλά αυτή τη φορά το κόλπο δεν έπιασε.

Αποδυναμωμένος και πλέον χωρίς ελπίδα να περάσει την συνταγματική αναθεώρηση που θα του έδινε τις υπερεξουσίες μετατρέποντας το πολίτευμα σε προεδρική δημοκρατία, ο Ερντογάν έχει μείνει και σχεδόν μόνος σε μια ταραγμένη περιοχή καθώς δεν έδωσε τη χείρα βοηθείας που θα ήθελε το ΝΑΤΟ στον πόλεμο κατά του ISIS. Ταυτόχρονα κατάφερε να χαλάσει τις σχέσεις της Τουρκίας και με την Αίγυπτο και με το Ιράκ –με το Ισραήλ τις είχε χαλάσει από καιρό- και για να εκνευρίσει ακόμη περισσότερο τους Αμερικανούς κάνοντας μπίζνες με τη Ρωσία όπως για παράδειγμα η συμφωνία για τον νέο αγωγό φυσικού αερίου.

Ξεμένοντας από συμμάχους και ταυτόχρονα δυσαρεστώντας τους ήδη υπάρχοντες ο Ερντογάν «κινδυνεύει» να γίνει ο πρόεδρος που επί των ημερών του θα αναγνωριστεί η κουρδική μειονότητα.