Η κατάσταση φέρνει στο μυαλό εικόνες που έχουν σχέση με το νερό. Μια σταγόνα που συγκρατείται από την αδράνεια για μια στιγμή πριν πέσει,  αν και έχει μεγαλώσει ο όγκος και το βάρος της. Welcome to Soweto…
Βρεθήκαμε  στη Νότιο Αφρική τρεις μήνες πριν ξεσπάσει η ξενοφοβική βία των τελευταίων ημερών. Το Γιοχάνεσμπουργκ, το ιστορικό γκέτο «Αλεξάνδρα» και οι παραγκουπόλεις που βρίσκονται στην περιφέρεια, έμοιαζαν με ποτήρι έτοιμο να ξεχειλίσει. Δεν χρειαζόταν και πολύ για να καταλάβει κανείς ότι η μοιραία σταγόνα αργά ή γρήγορα θα έπεφτε….
«Το απαρτχάιντ ζωντανεύει» έγραφαν μεγάλες ξένες εφημερίδες την τελευταία εβδομάδα, καθώς οι Αφρικανοί μετανάστες στο Γιοχάνεσμπουργκ και άλλες μεγάλες πόλεις πέφτουν θύματα βίας και διωγμών. Τουλάχιστον 48 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους και περίπου 43.000 έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, βρίσκοντας προσωρινό καταφύγιο σε πρόχειρους καταυλισμούς. Ο πρόεδρος Τάμπο Μπέκι άφαντος τις πρώτες ημέρες. Το ίδιο και ο πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος ANC Τζέικομπ Ζούμα, που άφηνε μεθοδικά τον κ. Μπέκι να εισπράτει όλη την δυσαρέσκεια και την πολιτική φθορά.

Μετά το τέλος του απαρτχάιντ το 1994, οι κυβερνήσεις των Μαντέλα και Μπέκι, κατάφεραν να κρατήσουν τα ξένα κεφάλαια στη χώρα και να δημιουργήσουν ένα μίνι οικονομικό θαύμα. Η χώρα έχει ρυθμό ανάπτυξης 5%, πήρε παγκόσμιες αθλητικές διοργανώσεις, οι ουρανοξύστες ξεπηδούν ο ένας μετά τον άλλο, και στο Σάντον, το νέο οικονομικό κέντρο του Γιοχάνεσμπουργκ, η χλιδή σε τρελαίνει.
Πίσω όμως από το μοντέρνο στάδιο στο οποίο θα γίνει ο τελικός του Μουντιάλ του χρόνου, τις χρωματιστές πινακίδες που σε καλωσορίζουν, εκεί που περιμένεις κάτι σταθερό και συμπαγές που να αντιστοιχεί σε ότι βλέπεις στο Σάντον και στην Πρετόρια και που θυμίζει ευρωπαϊκές πόλεις, υπάρχει ένα κενό, που κρύβεται, το πολύ πολύ από ένα μικρό κτίσμα από κυματιστή λαμαρίνα, κονσερβοκούτια και σκουπιδοτενεκέδες.
Η ανεργία βρίσκεται στο 40%, το 57% του πληθυσμού ζει με ένα ευρώ την ημέρα, η χώρα έχει τα μεγαλύτερα ποσοστά κρουσμάτων AIDS στον κόσμο  και η εγκληματικότητα έχει λάβει εφιαλτικές διαστάσεις. Στη Νότιο Αφρική βρίσκονται περίπου 5 εκατομμύρια μετανάστες, κυρίως από την Ζιμπάμπουε και τη Μοζαμβίκη. Για τους φτωχούς αυτόχθονες που λιμοκτονούν, οι μετανάστες είναι «η πηγή των προβλημάτων τους». Θεωρούν ότι ευθύνονται για την εγκληματικότητα, ότι έχουν καλύτερη μεταχείριση από το κράτος, ότι τους παίρνουν τις δουλειές, ακόμη και τις γυναίκες. «Οι μετανάστες είναι κάτι σαν το εύκολο θύμα» λέει στον ΤτΚ η Κατερίνα Κατοπόδη, δημοσιογράφος στον μεγαλύτερο ραδιοφωνικό σταθμό της χώρας. Η εξέγερση είναι στην ουσία κατά της ίδιας της κυβέρνησης Μπέκι, η οποία δεν εκπλήρωσε τις υποσχέσεις τις προς τη μεγάλη μάζα του πληθυσμού. Και ακριβώς γι αυτό τον λόγο τα αστυνομικά μέτρα δεν είναι λύση. Αργά ή γρήγορα θα υπάρξει αναζωπύρωση και τότε ο επόμενος στόχος ίσως είναι οι λευκοί».
Η μετα-απαρτχάιντ εποχή όμως κρύβει ένα ακόμη ένα μυστικό. Το ότι, τα τόσα χρόνια διακρίσεων δεν έκαναν ρατσιστές μόνο τους λευκούς. Η Νότια Αφρική παραμένει μια διχασμένη χώρα με κριτήρια που αν και σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται να είναι φυλετικά και εθνοτικά στην ουσία είναι οικονομικά. Άγγλοι, Αφρικάνερς, Ζουλού, Σανγκάν, Ινδοί, Κινέζοι και άλλοι πολλοί μοιράζονται άνισα τον πλούτο τις χώρας αποτελώντας πολλούς, ξεχωριστούς κόσμους.
Καθώς σουρουπώνει, η «Άλεξ» και τα άλλα γκέτο μοιάζουν πιο αληθινά και τότε καταλαβαίνει κανείς την απομόνωση αυτών των κόσμων, έστω και αν αυτοί κόσμοι οι με το φως της ημέρας, εφάπτονται στιγμιαία.