Είχα αναφερθεί σε κάποιο κείμενό μου παλαιότερα, σε μια συζήτηση που είχα με τον Χιλιανό συγγραφέα Λουίς Σεπούλβεδα, σχετικά με το πολιτικό μοντέλο που επικράτησε τα τελευταία χρόνια στη Λατινική Αμερική. Ο Σεπούλβεδα μου είχε πει πως το συγκεκριμένο μοντέλο που εφαρμόστηκε στη Βενεζουέλα, στη Βραζιλία, στη Βολιβία και αλλού, κρίνεται ως πετυχημένο, καθώς "κατάφερε να δημιουργήσει εναλλακτικές πολιτικές που βελτίωσαν κατά πολύ το βιοτικό επίπεδο αυτών των λαών.

Βραδάκι στην πλατεία Εξαρχείων που σφύζει από ζωή. Στα γραφεία της Λαϊκής Συνέλευσης Εξαρχείων που βρίσκονται ακριβώς πάνω στην πλατεία, κόσμος συζητά, η κυρία Καλλιόπη κερνά γλυκά για τη γιορτή της και κάποιοι άλλοι γράφουν πλακάτ που στη συνέχεια θα κρεμάσουν σε δέντρα και κολώνες της περιοχής.
Το μήνυμα ξεκάθαρο: "Έξω τα ναρκωτικά από την πλατεία". Τρεις ημέρες νωρίτερα στην οδό Θεμιστοκλέους είχε δολοφονηθεί ένας Αιγύπτιος που εμπλεκόταν στη διακίνηση ναρκωτικών στην περιοχή της πλατείας και οι πρώτες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ εμπόρων ναρκωτικών.

Ήρθαν ως τουρίστες, είδαν την κατάσταση, έφυγαν και ξαναγύρισαν ως ακτιβιστές... Εκατοντάδες ξένοι βρίσκονται αυτό το διάστημα στη Μυτιλήνη για να βοηθήσουν τις τοπικές αρχές να διαχειριστούν τις τεράστιες εισροές προσφύγων από το καλοκαίρι και μετά.

Η διαδρομή από την πόλη της Μυτιλήνης μέχρι τις βόρειες παραλίες της Συκαμινέας και της Ευθαλούς διαρκεί κάτι περισσότερο από μια ώρα. Ο δρόμος, περασμένες τέσσερις τα ξημερώματα, σε προϊδεάζει για το τί να περιμένεις.

Η επιστροφή σε παραδοσιακά επαγγέλματα τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης, έδωσε διέξοδο και προοπτικές σε χιλιάδες ανθρώπους στην Ελλάδα. Ο πρωτογενής τομέας της παραγωγής, είναι ένας, σχεδόν σίγουρος δρόμος για την ανάκαμψη της οικονομίας, αλλά και σε καθαρά ατομική κλίμακα, μια διέξοδος από την ανεργία και το τέλμα. Αυτό σκέφτηκαν τρεις Έλληνες φοιτητές που αποφάσισαν να ρίξουν όλες τους τις ιδέες και τις δυνάμεις για να "ζωντανέψουν" την αλιεία, ένα παραδοσιακό επάγγελμα που εδώ και δεκαετίες οι Έλληνες το έχουν εγκαταλείψει.

Η ιστορία της Αρμενίας είναι στενά συνδεδεμένη με το Βυζάντιο και την Ελλάδα, μέσα από κοινή πορεία αλλά και τραγικά γεγονότα ειδικότερα τον τελευταίο αιώνα.
Το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, παρουσιάζει αυτές τις μέρες την έκθεση «Αρμενία. Το πνεύμα του Αραράτ, από την εποχή του Χαλκού στον 20ο αιώνα», που διοργανώνεται σε συνεργασία με το Ιστορικό Μουσείο της Αρμενίας και την Πρεσβεία της Αρμενίας στην Ελλάδα.

Τα Χριστούγεννα στη Γερμανία όπως άλλωστε και στις περισσότερες χώρες της βόρειας Ευρώπης έχουν κάτι από τα παραμύθια των αδερφών Γκρίμ και του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.

Θυμάμαι πριν από χρόνια, όταν συζητούσες την προοπτική ενός ταξιδιού στην Κούβα, το χαρακτηριστικό κλισέ που άκουγες ήταν: "να προλάβεις να πας πριν αλλάξει η πολιτική κατάσταση", ή, "να πας πριν πεθάνει ο Φιντέλ". Οι περισσότεροι, που δεν γνώριζαν το νησί, πιθανότατα φαντάζονταν μια χώρα με ατέλειωτες φιέστες, σάλσα μουσική, χρώμα δεκαετίας '50 με παλιά αυτοκίνητα στους δρόμους και ξεβαμμένες τις προσόψεις των σπιτιών, παρθένες παραλίες και εξωτικά κορμιά και ότι όλα αυτά θα χάνονταν όταν ο κομαντάντε θα περνούσε στη αιωνιότητα.

"Ραγίζει η καρδιά μου που βλέπω όλους αυτούς τους συμπατριώτες μου να έρχονται πρόσφυγες στη Γερμανία. Εγώ κατάφερα και έφυγα σχετικά νωρίς..."

"Είμαι εδώ από τις έξι το πρωί, η ώρα έχει πάει δέκα το βράδυ και ακόμη περιμένω πότε θα φύγω. Η διαδικασία εξελίσσεται με πολύ αργούς ρυθμούς...", μου λέει η Αντριέλ, Ιρανή πρόσφυγας, έξω από το κέντρο καταγραφής Λανγκέζο στο Βερολίνο.