Πέρασαν 120 χρόνια από τότε που για πρώτη φορά ο βαρύς ήχος της ατμομηχανής ακούστηκε στο φαράγγι του Βουραϊκού.
Μετά από σχεδόν πέντε χρόνια δουλειάς και κόστος που έφτασε τα 3,5 εκατομμύρια δραχμές, (τεράστιο ποσό για εκείνη την εποχή) το Μάρτιο του 1896 ο οδοντωτός σιδηρόδρομος παραδόθηκε στους κατοίκους της Αιγιαλείας και από τότε χωρίς διακοπή κάνει το δρομολόγια Διακοφτό -Καλάβρυτα, μεταφέροντας χιλιάδες επιβάτες κάθε χρόνο.

Μπορεί ως οικονομία αυτή τη στιγμή να βρισκόμαστε στα χειρότερά μας, να είμαστε σε επιτροπεία για τα επόμενα 100 χρόνια και οι νέοι να φεύγουν στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που επιμένουν να δημιουργούν και να οραματίζονται και μάλιστα σε επιστημονικούς τομείς πολύ υψηλών απαιτήσεων.Σίγουρα ελάχιστοι γνωρίζουν ότι στην Ελλάδα κάποιοι ασχολούνται με τη διαστημική τεχνολογία. Και μάλιστα ότι η χώρα διαθέτει τέτοιο δυναμικό που θα μπορούσε να έχει μια μικρή silicon valley.

Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θα θυμούνται ένα τραγούδι της δεκαετίας του εβδομήντα που έλεγε: "...να παίζει το τρανζίστορ τ' αμερικάνικα...." κτλ.
Αν ρωτήσεις σήμερα έναν έφηβο τί είναι το τρανζίστορ το πιθανότερο είναι να μην ξέρει, ή να ακούει αυτή τη λέξη για πρώτη φορά.
Στην εποχή των smartphones και του 4G, τα παλιά τρανζιστοράκια, που οι μεγαλύτεροι είχαμε για να ακούμε μουσική, έχουν γίνει μουσειακό είδος.

Οι πρώτες προσπάθειες να αξιοποιηθούν τα υλικά που άφηναν οι πρόσφυγες στις παραλίες των νησιών όταν έφταναν από την Τουρκία - σωσίβια και οι βάρκες- ήταν πέρυσι, από κάποιους ανθρώπους στη Λέσβο. Με το πλαστικό από τις βάρκες -όσες τουλάχιστον γλίτωναν από διάφορους μαυραγορίτες που τις άρπαζαν και τις μεταπουλούσαν -φτιάχτηκαν σκηνές, τις οποίες ακόμη και σήμερα μπορεί να δει κανείς σε κάποια σημεία του νησιού. Κάποιοι εθελοντές επίσης, σκέφτηκαν από αυτά τα υλικά να φτιάξουν σακίδια για τους πρόσφυγες, για να τα χρησιμοποιήσουν στο ταξίδι τους στην Ευρώπη.

Γι αυτούς που αναζητούν ένα ήσυχο νησί, για τις διακοπές τους ή για ένα διήμερο μακριά από το θόρυβο και το στρες της μεγαλούπολης, η Σκύρος είναι ένας ιδανικός προορισμός. Εκτός από την άγρια ομορφιά της και το έντονο παραδοσιακό της χρώμα που πλέον το συναντά κανείς σε ελάχιστα νησιά, η Σκύρος φημίζεται και για κάτι ακόμη. Τα αλογάκια της.
Το σκυριανό άλογο είναι μια φυλή που εξελίχθηκε αποκλειστικά στην Ελλάδα - με καταγωγή από τη Σκύρο - και για χρόνια ζούσε ελεύθερο στο νησί πριν οι ντόπιοι το δαμάσουν και το χρησιμοποιήσουν στις αγροτικές εργασίες.

Εξωτικές γεύσεις, όμορφα εξωτικά πρόσωπα, εξωτικές μουσικές και χοροί και φυσικά, χρώματα, ήταν η συνταγή για ένα ακόμη επιτυχημένο Αφρικανικό Φεστιβάλ τέχνης και γαστρονομίας που κάθε χρόνο τέτοια εποχή πραγματοποιείται στην Αθήνα, με την στήριξη των πρεσβειών των Αφρικανικών χωρών.
Τα περίπτερα των χωρών ήταν στημένα από νωρίς περιμένοντας τους επισκέπτες, Έλληνες στην πλειοψηφία τους, που περιμένουν το φεστιβάλ κάθε χρόνο και συμμετέχουν σχεδόν ανελλιπώς.

Ο Ιωσήφ και η Μαρία είναι από το Χαλέπι της Συρίας και είναι χριστιανοί. Ο συμβολισμός των ονομάτων τους, ήταν το πρώτο που σκέφτηκα όταν τους γνώρισα σε ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο στις Θερμοπύλες όπου έχουν βρει προσωρινό καταφύγιο περισσότεροι από 250 Σύροι πρόσφυγες. Τα δύο παιδιά δεν ακολούθησαν τους άλλους συμπατριώτες τους στο ταξίδι προς την Ειδομένη και προτίμησαν να μείνουν σε κάποιο χώρο φιλοξενίας αφού τα σύνορα είναι κλειστά και ξέρουν πολύ καλά πόσο άσχημες είναι οι συνθήκες εκεί.

Ο 20χρονος Χουσάμ με την οικογένειά του βρίσκονται πάνω από τρεις μήνες στην Ελλάδα. Η διαδρομή από την Νταράα της Συρίας στην Αθήνα, ήταν λίγο ως πολύ ανάλογη με αυτή της πλειοψηφίας των προσφύγων που έφτασαν στη χώρα μας, με σκοπό να συνεχίσουν το ταξίδι για την κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Τουρκία, Μυτιλήνη, και τέλος Αθήνα, περιμένοντας την ένταξη στο πρόγραμμα μετεγκατάστασης.

"Ήταν στραβό το κλήμα... ήρθε και το brexit", θα μπορούσαμε να πούμε παραφράζοντας τη γνωστή παροιμία, αναφορικά με τις ισπανικές εκλογές.
Η χώρα με το πιο πολύπλοκο εκλογικό σύστημα στην Ευρώπη, προσέρχεται στις κάλπες στις 26 Ιουνίου για να κλείσει οριστικά και αυτή, το κεφάλαιο της μεταπολίτευσής της, βάζοντας ταφόπλακα στο δικομματισμό.

"Είμαι δανειολήπτρια ελβετικού φράγκου. Πήρα το 2007 ένα δάνειο των 200.000 ευρώ με αρχική δόση 1080 ευρώ. Μετά από 9 χρόνια αποπληρωμής, και ενώ έχουν καταβληθεί γύρω στις 116 με 118 χιλιάδες ευρώ αυτή τη στιγμή η δόση που αποπληρώνω είναι στα 1470 και το άληκτο κεφάλαιο περίπου στις 200.000 ευρώ".
Η κυρία Δέσποινα Σονιάδου είναι μια από τις χιλιάδες δανειολήπτριες που σήμερα έχει παγιδευτεί στη σκληρή ισοτιμία του ελβετικού νομίσματος με το ευρώ.