Απόγευμα καθημερινής σε μια μονοκατοικία στα Μελίσσια, η Ιωάννα και ο Ναντίρ πίνουν τον καφέ τους και διαβάζουν ειδήσεις στο ίντερνετ. Οι δύο τους είναι συγκάτοικοι τον τελευταίο ενάμιση μήνα και γνωρίστηκαν μέσω της δράσης Refugees Welcome που από τον Οκτώβριο δραστηριοποιείται και στην Ελλάδα.

Το σαλόνι στο Κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων Άγιος Γεώργιος είναι γεμάτο παππούδες και γιαγιάδες που περιμένουν με ανυπομονησία να ξεκινήσει η ανάγνωση. Η Μαρία αρχίζει να διαβάζει αποσπάσματα από το "Λεξικό της λαϊκής σοφίας" και η ομήγυρη σχολιάζει με στιλ καφενείου, απολαμβάνοντας τη διαδικασία.

Με τον Φίλιππο Κουτσαφτή με συνδέει μια σημαντική στιγμή της θητείας μου στη δημοσιογραφία. Ήταν το 2000 και μόλις είχε βγει η προηγούμενη ταινία του, η "Αγέλαστος Πέτρα". Για μένα ήταν η πρώτη μεγάλη συνέντευξη που μου παραχωρούσε κάποιος.

Πρωινό στο εργαστήρι του γλύπτη Πραξιτέλη Τζανουλίνου κάπου στην Αργυρούπολη. Ο κ. Τζανουλίνος μας υποδέχεται με ελληνικό καφέ και χαμόγελο, υπό το βλέμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, της Τζίνας Μπαχάουερ, του Μιαούλη και άλλων ιστορικών προσωπικοτήτων που ακουμπούν απαλά σε κάποια βάση στις γωνίες του εργαστηρίου.

Το να διαχειριστεί κανείς τις μνήμες του ολοκαυτώματος δεν είναι εύκολο. Από το 2012, η εικαστικός Άρτεμις Αλκαλάη, ερευνά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και συνομιλεί με τους επιζώντες των εβραϊκών κοινοτήτων της Ελλάδας, φωτογραφίζοντάς τους, προσπαθώντας να χτίσει μια γέφυρα μεταξύ τέχνης και ιστορικού ντοκουμέντου. Το αποτέλεσμα αυτής της επίπονης δουλειάς θα παρουσιάζεται μέχρι το τέλος Μαρτίου στο Ινστιτούτο Θερβάντες.

Θα μπορούσε να είναι χώρος αναψυχής για χιλιάδες κατοίκους της Αττικής. Αντίθετα, το Ολυμπιακό χωριό σήμερα παρουσιάζει μια εικόνα εγκατάλειψης, η οποία εκτός του ότι δεν τιμά την πολιτεία, είναι αποκαλυπτική για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι 2.500 και πλέον οικογένειες που ζουν σε αυτό.

Θα πρέπει να ξεκίνησα πάνω από δέκα φορές να γράφω αυτό το κείμενο και κάθε φορά το έσβηνα, καθώς ήταν δύσκολο να αποφύγω το πρώτο πρόσωπο. Μέχρι που αποδέχθηκα ότι είναι αδύνατο...

Δεν είναι λίγα τα διεθνή μέσα που έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια αφιερώματα στη γκράφιτι σκηνή της Αθήνας, φτάνοντας μάλιστα μέχρι το σημείο να χαρακτηρίσουν την πόλη "πρωτεύουσα του γκράφιτι".

Το ταξίδι είναι πάντα ένας καλός λόγος για φωτογραφία, ιδιαίτερα όταν υπάρχει και ένας ευγενής σκοπός. Ο Έρικ Λι από τη Νότιο Κορέα, φωτογραφίζει ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη μέση ενός project με τίτλο "Άνθρωποι και ζωή". Το θέμα της δουλειάς του είναι το ανθρώπινο στοιχείο, με έμφαση στον αγώνα για επιβίωση μέσα από την προσωπική ομορφιά του κάθε ανθρώπου.