Την ευφορία που προκάλεσε η πτώση του Καντάφι στη Λιβύη το 2011και τις πρώτες προσπάθειες να εδραιωθεί μια «κανονική δημοκρατία», ακολούθησε πολύ γρήγορα το χάος. Ένας εκτεταμένος εμφύλιος πόλεμος όπου όλοι πολεμούν με όλους, σε μια χώρα που με το ζόρι προσπαθεί να κρατηθεί ενωμένη και έχει φτάσει στο σημείο να έχει πια δύο κυβερνήσεις και τέσσερις στρατούς.

Με το δεδομένο ότι προεκλογικά ο Ερντογάν «όργωσε» την Τουρκία προκειμένου να υποστηρίξει το κόμμα του στις προχθεσινές εκλογές, η απώλεια της απόλυτης πλειοψηφίας μπορεί να ιδωθεί και ως προσωπική του ήττα.
Εκτός από τις υποθέσεις διώξεων δημοσιογράφων ο Ερντογάν το τελευταίο διάστημα εξαπέλυσε ύβρεις, κατηγορίες και απειλές... 

Εντάξει, το ποδόσφαιρο δεν είναι και το πιο καθαρό σπορ. Υπάρχει διαφθορά σε όλα τα επίπεδα και η δύναμη που ασκεί στα πλήθη είναι κάτι πολύ παραπάνω από το πάθος για παιχνίδι, κάτι έμφυτο σε όλους τους ανθρώπους. Είναι πολιτικό εργαλείο. Ο Μπλάτερ φυσικά και δεν είναι τέλειος. Έχει φίλους και εχθρούς παντού και έχει καταφέρει να επιβιώσει μέσα σε αν χώρο πολύ σκληρό και ας υποθέσουμε μάλιστα ότι οι υποθέσεις διαφθοράς τον αγγίζουν και προσωπικά.

Τώρα που πέρασαν μερικές μέρες από τις εκλογές στην Ισπανία και στην Πολωνία, ας κάνουμε μια ψύχραιμη εκτίμηση για τα αποτελέσματα και για το τι σηματοδοτούν για την Ευρώπη. Πιθανότατα οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, ήταν πολύ απασχολημένοι με την Ελλάδα όλο το προηγούμενο διάστημα για να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις. Όμως ήρθε η ώρα να τις αντιμετωπίσουν. 

Άντα Κολάου. Συγκρατήστε αυτό το όνομα γιατί στο επόμενο διάστημα θα το ακούσουμε αρκετά.
Όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές, η Ισπανία «αντιγράφει» σε πολιτικό επίπεδο την Ελλάδα με μια μικρή καθυστέρηση. Το μόνο στο οποίο προηγήθηκε ήταν το κίνημα των πλατειών. Ωστόσο στην Ελλάδα η βαθιά κρίση λειτούργησε ως επιταχυντής για την Αριστερά που με μεγάλα άλματα έφτασε στην εξουσία...

Ανεξάρτητα από το πώς παρουσιάζεται στην Ελλάδα η ΠΓΔΜ και τη ζημιά που έχουν κάνει στην κοινή γνώμη των δύο χωρών τόσα χρόνια αντιπαραθέσεων για το γνωστό ζήτημα, θα έπρεπε να μας απασχολούν περισσότερο όσα συμβαίνουν στη γειτονική μας χώρα και αν είναι δυνατό, να αναλαμβάνουμε ως Ελλάδα και διπλωματικές πρωτοβουλίες.

Είναι πολύ κρίμα που χώρες σαν το Νεπάλ γίνονται θέμα στις εφημερίδες μόνο όταν συμβαίνει ένα τραγικό γεγονός. Τον υπόλοιπο χρόνο, κακά τα ψέματα, δεν περισσεύει ούτε μονόστηλο. Με το Νεπάλ με συνδέει μια ιδιαίτερη σχέση, καθώς εκτός από το ότι ήταν μια αξέχαστη ταξιδιωτική εμπειρία, το έχω συνδέσει με μια προσωπική επαγγελματική στιγμή, το καλοκαίρι του 2009.

Όσοι παρακολούθησαν στις ειδήσεις ή στο ιντερνετ στιγμιότυπα από την πρόσφατη παρέλαση την 9η Μαΐου στη Μόσχα, θα είδαν ότι δίπλα στον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν βρισκόταν όλη την ώρα, ο Κινέζος ομόλογός του Σι Τζνπίνγκ. Το μήνυμα Πούτιν προς τη Δύση είναι σαφές. «Αν δεν με θέλετε εσείς υπάρχουν άλλοι που με θέλουν και είναι και πιο ισχυροί από εσάς».

Τάγμα «Ιγκόρ Στρέλκοφ», τάγμα Αζόφ, ταξιαρχία Ντονμπάς, Αυτοκρατορική λεγεώνα, Στρατός της γης, Ταξιαρχία Κάρλο Παλομίνο, τάγμα Ντνίπρο, είναι μερικά μόνο από τα ονόματα στρατιωτικών μονάδων εθελοντών που δρουν στην ευρύτερη περιοχή του Ντονμπάς στην Ουκρανία και που μάχονται κυρίως στο πλευρό των ρωσόφωνων αυτονομιστών και ελάχιστοι με τον ουκρανικό στρατό.

Μπορεί οι μετακινήσεις στη Μόσχα να είναι ένας άθλος όταν γίνονται παρελάσεις και εκδηλώσεις ανάλογου μεγέθους, αλλά έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Μπορείς να περπατήσεις την πανέμορφη ρωσική πρωτεύουσα χωρίς τα απίστευτα, για τα δικά μας δεδομένα, μποτιλιαρίσματα...
Εβδομήντα χρόνια μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου και την ανάρτηση της σημαίας με το σφυροδρέπανο στο Ράιχσταγκ...