Μια δυο παρατηρήσεις αναφορικά με την προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης των αποκαλύψεων για την υπόθεση Λιγνάδη και της εξουσιαστικής τους διάστασης.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η διαμόρφωση της κοινής γνώμης (στο βαθμό που υπάρχει, αν υπάρχει [αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση] ή τέλος πάντων μιας από τις κοινές γνώμες που μπορεί να ποσοτικοποιηθεί έστω και μπακαλίστικα *), από τα ΜΜΕ, είναι συχνά αποτέλεσμα συμβολικής βίας και χειραγώγησης, για να έρθουν μετά τα ίδια ΜΜΕ και να την επικαλεστούν στο πλαίσιο της λειτουργίας συγκάλυψης ή νομιμοποίησης συγκεκριμένων απόψεων, τάσεων, συμφερόντων. Εδώ τα συμφέροντα είναι φανερά, πολιτικά και αγγίζουν την κυρίαρχη ιδεολογία με τρόπο που δυσκολεύεται να διαχειριστεί καθώς το θέμα δεν είναι μόνο πολιτικό.

Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο που το σύστημα συγκάλυψης έχει αρχίσει να δημιουργεί τις κοινές γνώμες που αργά η γρήγορα θα επικαλεστεί, για να γίνουν αυτές με τη σειρά τους αυτοεκπληρούμενες προφητείες, ως προς το περιεχόμενο ή και συμβολικά.
Δεν θα είναι περίεργο αν δούμε –μπορεί και να έχουν ξεκινήσει και να μην το πήρα χαμπάρι – δημοσκοπήσεις του τύπου «Συμφωνείτε με την ανθρωποφαγία των κοινωνικών δικτύων στα πρόσωπα των τάδε και τάδες;», ή «Θεωρείτε ότι είναι κακοποιητική συμπεριφορά οι αυστηρές παρατηρήσεις ενός προϊσταμένου στους υφιστάμενούς του;»
Για φανταστείτε λοιπόν τι ιδεολογικό και συμβολικό εργαλείο θα έχει αυτό το σύστημα με μερικές τέτοιες κοινές γνώμες στα συρτάρια του. Η προσπάθεια έχει αρχίσει και η αντίσταση αλλά και η μάχη για την αποκάλυψη και τελικά αποδόμησή της πρέπει να συνεχιστεί με όλα τα μέσα με τρόπο ανελέητο (it’s just business), για όσο χρειαστεί.
*Κοινή γνώμη με την στατιστικοποιημένη της μορφή μακριά από τις συνθήκες παραγωγής της δεν υπάρχει παρά μόνο ως εργαλείο έκτακτης ανάγκης για προπαγάνδα, ένα επικοινωνιακό και ιδεολογικό placebo σε δόσεις που πρέπει να επαναλαμβάνονται όλο και συχνότερα