Την Τετάρτη οι New York Times στο ρεπορτάζ τους για το Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, είχαν έναν ειρωνικό τίτλο που αποτυπώνει ωστόσο σε μεγάλο μέρος την πραγματικότητα: “Η ελίτ του Νταβός δυσφορεί για την ανισότητα πάνω από ακριβό κρασί και καναπεδάκια”...

Μεγάλη εταιρία αθλητικών ειδών, φτιάχνει μαγιό με τα ρετάλια από τα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας, αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία μετατρέπει τα παλιά ταπέτα από τα αυτοκίνητά της σε υλικά για τις μηχανές της, εταιρίες σε όλο τον κόσμο μετατρέπουν τις παλιές μπαταρίες σε καινούργιες και μια εταιρία στη Γαλλία μαζεύει τα λύματα τα από τις χημικές τουαλέτες στα εκατοντάδες φεστιβάλ της χώρας και βγάζει φώσφορο για χρήση στις αγροτικές καλλιέργειες.Και ο κατάλογος μεγαλώνει διαρκώς.

Πριν από δύο χρόνια βρέθηκα στο Καζακστάν. Σε μία συνάντηση με αξιωματούχους της κρατικής εταιρίας για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων είχαμε μια κουβέντα για τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία. Η κρίση μετά τα γεγονότα της πλατείας Μαϊντάν, βρισκόταν στην κορύφωσή της και πέντε μήνες νωρίτερα είχαν επιβληθεί η πρώτες κυρώσεις στη Ρωσία.

Ξημερώματα στην ιχθυόσκαλα του Κερατσινίου. Τα καΐκια ξεφορτώνουν τελάρα με ψάρια και εργάτες με καροτσάκια τα οδηγούν στη μεγάλη αίθουσα για την πρώτη πώληση. Βλέποντας τις τιμές το πρώτο που αναρωτιέσαι είναι, γιατί στο ψαράδικο ή στο σούπερ μάρκετ πληρώνεις τα ψάρια δύο φορές πάνω... αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.Ωστόσο και δύο φορές πάνω να πληρώνεις πάλι η τιμή είναι προσιτή για το μέσο νοικοκυριό ενώ το “φθηνό” φρέσκο ψάρι, είναι μάλλον φθηνό για όλους.