Το λεωφορείο από την Πουέμπλα έφτασε στην Οαχάκα βραδάκι, περασμένες οχτώ. Οι δρόμοι εξακολουθούσαν να είναι γεμάτοι κόσμο που έκανε τα τελευταία ψώνια του και μικροπωλητές να διαλαλούν  την πραμάτεια τους.
Η πόλη της Οαχάκα απέχει περίπου 250 χιλιόμετρα από την πρωτέυουσα. Είναι πανέμορφη με στενά δρομάκια, μονόπατα σπίτια με μεσαυλές και χρωματιστές προσόψεις, αγορές που πλημιρίζουν  από ζωή και μυρωδιες από φρούτα και φρέσκια σοκολάτα.
Στην επαρχία της Οαχάκα κυριαρχεί το ινδιάνικο στοιχείο και σε τέτοιο εξωτικό περιβάλλον μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα το μόνο που δεν περιμέναμε να συναντήσουμε ήταν ΄Ελληνες.
Το ταξί μας άφησε στην οδό Πορφίριο Ντίαζ έξω από το Hotel Francia, αλλά αντί του ξενοδοχείου το πρώτο πράγμα που έπεσε στην αντίληψή μας ήταν ένα μεγάλο κατάστημα με μια επίσης μεγάλη επιγραφή «ΜΑΚΕDΟΝΙΑ». Προσοχή: όχι με C, αλλά με ένα ελληνικότατο Κ…

Ο Αλέκος Γκαντόνας είναι από τους Έλληνες της διασποράς που σε κάθε ευκαιρία τονίζει την καταγωγή του και «διαφημίζει» την πατρίδα του.  Βρέθηκε για πρώτη φορά στην Οαχάκα πριν από 17 χρόνια. «Ήρθα για διακοπές και τελικά έμεινα» θα μας πει το επόμενο βράδυ στο σπίτι του παρέα με …μπύρες και τάκος.
Αυτό που φυσικά κράτησε τον Αλέκο στην Οαχάκα ήταν η Φλορ, η γυναίκα του. Γνωρίστηκαν στο Σικάγο όταν ήταν και οι δύο τους φοιτητές αλλά τελικά προτίμησαν την Οαχάκα, τόπο καταγωγής της Φλορ.

Οι πρώτοι Έλληνες ήρθαν στο Μεξικό στις αρχές του αιώνα ενώ πολλοί κατέφυγαν στη χώρα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Οι περισσότεροι ήρθαν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και χωρίς κεφάλαια σε μια περίοδο εξεγέρσεων και μεγάλων αλλαγών, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουν να αναβαθμίσουν τη ζωή τους. Δεν ήταν όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου οι Έλληνες έφτιαξαν μικρές κοινότητες και αλληλοστηρίζονταν. Σταδιακά όμως η κατάσταση βελτιώθηκε και πολλοί σήμερα ζουν και διαπρέπουν, κυρίως στην πρωτεύουσα.

Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα για τον Αλέκο. Βρέθηκε ξαφνικά σε ένα ξένο τόπο χωρίς να γνωρίζει την γλώσσα, με λιγοστά χρήματα και χωρίς δουλειά. Η οικογένεια της Φλορ ήταν το στήριγμα του νέου ζευγαριού τον πρώτο καιρό.
Ο Αλέκος σπούδασε μηχανικός πετροχημικών –ειδικότητα που κάτω από άλλες συνθήκες θα του εξασφάλιζε λαμπρό μέλλον στο Μεξικό- αλλά δεν μπόρεσε να βρει δουλειά στην ειδικότητα του γιατί οι μεξικάνικες εταιρίες εκείνη την εποχή προσλάμβαναν μόνο Μεξικάνους. Έτσι δούλευε σε αγροτικές εργασίες.

Το ζευγάρι αποφάσισε να γυρίσει και πάλι στο Σικάγο όπου και οι δύο τους είχαν συγγενείς, για να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Στο Σικάγο γεννήθηκε και η κόρη τους, η Μαλαματή. Το Σικάγο όμως δεν μπορούσε να κρατήσει τον Αλέκο και την Φλορ για πολύ και έτσι επέστρεψαν στην Οαχάκα για να ξεκινήσουν δική τους δουλειά. Άνοιξε λοιπόν το πρώτο του μαγαζί με ρολόγια και μέσα σε μερικά χρόνια κατάφερε να ανοίξει άλλα τρία, μεταξύ αυτών και ένα εστιατόριο του οποίου η σπεσιαλιτέ ήταν τι άλλο; Πίτα με γύρο…. «Η οικονομική επιτυχία είναι σίγουρα κάτι που εξαρτάται από τον άνθρωπο, αλλά θα πρέπει να σου δοθούν και οι ευκαιρίες. Προτίμησα το Μεξικό γιατί εδώ μου δόθηκαν οι ευκαιρίες να ζήσω καλύτερα και να φτιάξω τη δική μου δουλειά. Αν ήμουν στην Ελλάδα δεν ξέρω αν θα είχα καταφέρει ό,τι κατάφερα εδώ»
-Και το όνομα των μαγαζιών; Πως προέκυψε το ΜΑΚΕDΟΝΙΑ;
«Καταρχήν είμαι γνήσιος Μακεδόνας από την Εράτυρα της Κοζάνης, αλλά την εποχή που άνοιξα το μαγαζί είχε προκύψει ο Μακεδονικό στην Ελλάδα, ένα ζήτημα που όπως καταλαβαίνετε πονάει όλους τους Έλληνες και εμάς εδώ που ζούμε μακριά από την πατρίδα ακόμη περισσότερο. Ήθελα λοιπόν να κάνω κάτι για να δείξω την αντίδρασή μου σε μια αδικία που σχεδιαζόταν. Θα μου πείτε να τη δείξω σε ποιόν; Κι όμως σήμερα ο κόσμος εδώ έμαθε τι είναι η Μακεδονία και την ταύτισε με τον Αλέκο και την Ελλάδα. Κάτι είναι και αυτό».

Η κοινωνία της Οαχάκα τον δέχτηκε πολύ καλά και έχει πολλές φιλίες. Από απλούς ανθρώπους μέχρι τον κυβερνήτη της πολιτείας. Αν κάτσεις λίγη ώρα στο μαγαζί ή κάνεις μια βόλτα στην πόλη μαζί του δεν θα αργήσεις να το διαπιστώσεις.
Διατηρεί επαφές με μέλη της ελληνικής κοινότητας στην Πόλη του Μεξικού και με τον μητροπολίτη Μεξικού. Όπως θα ομολογήσει λίγο αργότερα, «η επαφή με την εκκλησία είναι από τα πράγματα που μου λείπουν περισσότερο». Πρόπερσι ήταν προσκεκλημένος στην Αβάνα στα θυρανοίξια του Ναού του Αγίου Νικολάου, του μοναδικού ορθόδοξου ναού στην Κούβα, ενώ κατά διαστήματα καλεί με δικά του έξοδα ιερέα στην Οαχάκα.
Όσο για το μέλλον, ο Αλέκος δεν θεωρεί τίποτα σίγουρο. «Το μέλλον μου θα καθοριστεί σε μεγάλο βαθμό από τις επιλογές των παιδιών μου» Τον Δημήτρη και τη Μαλαματή, που μαθαίνουν ελληνικά και ιστορία και μια φορά το χρόνο έρχονται στην  Ελλάδα που αγαπούν πολύ.

Δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο 19-11-2005