Όταν είχε βγει η "Πολίτικη Κουζίνα", θυμάμαι, πήγαν να τη δουν άνθρωποι που είχαν να πατήσουν το πόδι τους σε κινηματογράφο είκοσι χρόνια. Ο Τάσος Μπουλμέτης κατάφερε κάτι για το οποίο οι συνάδελφοί του θα πρέπει να του χρωστούν μια μεγάλη χάρη. Κατάφερε να ξαναφέρει στο σινεμά τον κόσμο για να δει μια ελληνική ταινία. Δεν είναι και λίγο. Δώδεκα χρόνια μετά τη μεγάλη εμπορική επιτυχία της "Πολίτικης Kουζίνας" (πάνω από ενάμιση εκατομμύριο εισιτήρια), ο Μπουλμέτης επιστρέφει με τον "Νοτιά", αλλά και με το μεγάλο βάρος της επιτυχίας.

Συνάντησα τον Μπουλμέτη στο σπίτι του λίγο πριν βγει ο "Νοτιάς" στις αίθουσες, για να μάθω όχι τόσο για την ταινία, άλλωστε έχουν γραφτεί πάρα πολλά, όσο για αυτά που αποτέλεσαν έμπνευση για την ταινία και για την μεγάλη προσωπική του διαδρομή.

"Ο 'Νοτιάς' είναι μια ταινία που παρακολουθεί την ενηλικίωση ενός έφηβου νέου στη δεκαετία του '60 και του '70. Μια εποχή ταραγμένη πολιτικά, στη διάρκεια της οποίας ο ήρωάς μου ψάχνει να βρει και την ταυτότητά του και την οντότητά του, κάνει τις πρώτες του σχέσεις και μέσα από αυτές προσπαθεί να ενσωματωθεί στην ταραχώδη περίοδο του περιβάλλοντός του, στον φοιτητόκοσμο της εποχής".

Ο ήρωας σας στην ταινία έχει την ανάγκη να λέει ιστορίες και βρίσκει τελικά τον τρόπο. Εσάς η δική σας ανάγκη να λέτε ιστορίες πως προκύπτει;
Έχω υπάρξει εν δυνάμει αφηγητής από πολύ μικρή ηλικία. Πριν ακόμη γίνω δέκα χρονών θυμάμαι καθόμουν και έγραφα ιστορίες. Διάβαζα κάποιες και τις αλλοίωνα και τις μετουσίωνα. Το παραμύθι, μου ήταν πάρα πολύ αγαπητό. Το να αφηγούμαι δηλαδή ιστορίες. Αυτό που έχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον είναι ότι είχα ακούσματα, από αφηγήσεις από συγγενείς μου στην Κωνσταντινούπολη. Από τη γιαγιά μου, από τον παππού μου και για κάποιο λόγο η αφήγηση μου έδινε ένα κίνητρο δημιουργίας, το οποίο το ασκούσα από πάρα πολύ μικρός. Είχα μέσα μου την αίσθηση ότι θα γίνω αφηγητής. Στην εφηβεία αποφάσισα ότι θα γίνω οπτικοακουστικός αφηγητής, ότι θα γίνω σκηνοθέτης, μπήκα στο πανεπιστήμιο κάνοντας μια πολύ έντιμη συναλλαγή με τους γονείς μου ότι θα σπουδάσω μεν μια επιστήμη αλλά μετά θα κάνω αυτό που θέλω, το δέχθηκαν οι άνθρωποι ελπίζοντας ότι θα αλλάξω γνώμη ή ότι θα το ξεχάσω και μόλις τελείωσα το πανεπιστήμιο στη φυσικομαθηματική, σπούδασα κινηματογράφο. Τα υπόλοιπα τα βλέπετε.

Έχουν περάσει δώδεκα χρόνια από την "Πολίτικη Κουζίνα". Γιατί πέρασε τόσος χρόνος μέχρι να κάνετε ταινία;
Είναι βεβαίως ένα πολύ μεγάλο διάστημα γιατί αμέσως μετά την επιτυχία αισθάνθηκα την ανάγκη να επιτρέψω και να αφήσω στον εαυτό μου να καταλαγιάσει όλο αυτό το συναίσθημα που αισθάνθηκα. Το πολύ καλοδεχούμενο συναίσθημα, το οποίο όμως είχε και ένα δέος μέσα του γιατί, έχοντας βάλει υποτίθεται τον πήχη ψηλά, έπρεπε να αναμετρηθώ με αυτόν τον πήχη και βεβαίως αντιμετώπιζα με ένα δέος το ποιά θα είναι η επόμενη δουλειά μου. Η επόμενη δουλειά μου ήταν ο "Νοτιάς", ο οποίος ξεκίνησε να γράφεται τέσσερα χρόνια μετά την "Πολίτικη Κουζίνα", γύρω στο 2008 δηλαδή, και μου πήρε αρκετά χρόνια μέχρι να τη γυρίσω. Είναι ένα σενάριο που δουλεύτηκε πολύ.

Στην ταινία υπάρχει το χιούμορ, η νοσταλγία το έντονο συναίσθημα, υπάρχει μια συνταγή ας το πούμε πετυχημένη. Τι προσδοκίες έχετε αυτή τη φορά;
Αυτό που θεωρείτε εσείς πετυχημένη συνταγή, εγώ θα έλεγα μάλλον ότι είναι η γραφή μου, η οποία έχει διαμορφωθεί και είναι αναγνωρίσιμη πλέον και δεν ξέρω αν και κατά πόσο θα συνεχίσει να ισχύει αυτή η γραφή στις επόμενες δουλειές μου, αν καταφέρω να κάνω. Η συνταγή για μένα είναι μία. Οτιδήποτε αφηγούμαι, να μπαίνει οπωσδήποτε και ένα βιωματικό στοιχείο. Όταν λέω βιωματικό στοιχείο δεν εννοώ απαραίτητα αυτοβιογραφικό, αλλά αυτό το οποίο αφηγούμαι να ανακαλεί στοιχεία από τη δική μου εμπειρία, το δικό μου παρελθόν, ώστε αυτό το πράγμα να είναι έντιμο καταρχήν από εμένα προς το έργο μου και από το έργο μου προς τον θεατή. Αυτή είναι η μόνη συνταγή που μπορώ να επικαλεστώ γιατί δεν υπάρχει πλέον συνταγή επιτυχίας. Αν υπήρχε κάποιος θα την είχε βρει και θα έκανε συνέχεια επιτυχίες.

Είχαμε συζητήσει και παλιότερα για το πώς ενσωματώνετε το βιωματικό στοιχείο στις ταινίες σας. Θέλετε να μου πεις τι βιωματικά ή αυτοβιογραφικά στοιχεία έχει ο "Νοτιάς";
Στον "Νοτιά" υπάρχουν αρκετά βιωματικά στοιχεία. Δηλαδή το τι συναισθάνεται ο μικρός ήρωας όταν είναι δέκα χρονών, το πώς αντιμετωπίζει την πραγματικότητα μέσα από τα παιχνίδια και πώς μυθοποιεί καταστάσεις είναι κάτι που το έχω βιώσει. Βέβαια τα δικά μου τα βιώματα τα μετουσιώνω εγώ σε αφήγηση και μάλιστα πολλές φορές με υπερβολικό τρόπο. Αυτοβιογραφικά στοιχεία υπάρχουν πάρα πολλά κυρίως στο δεύτερο μέρος της ταινίας, την εποχή που ο ήρωας μου είναι πλέον φοιτητής, είναι εικοσάχρονος και ενσωματώνεται σε μία ομάδα φοιτητών οι οποίοι "καλλιτεχνίζουν", ασχολούνται με το θέατρο, τον κινηματογράφο και τις τέχνες γενικότερα, ενώ συγχρόνως, έχουν μια έντονη πολιτικοποίηση όπως άλλωστε το επιβάλει και η εποχή στην οποία δρουν. Όλη αυτή η συμμετοχή του ήρωα στο κύκλωμα των καλλιτεχνών φοιτητών είναι απολύτως βιωματικό στοιχείο από την εποχή που εγώ ήμουν μέλος του θεατρικού τμήματος του πανεπιστημίου της Αθήνας στη δεκαετία του '70, όπου εκεί ήρθα σε επαφή και με τον τωρινό επαγγελματικό μου χώρο και από εκεί ξεκίνησε και η επιμόρφωση μου μέσα στη γενικότερη πολιτική και καλλιτεχνική κουλτούρα της εποχής. Εκεί είχα τα πρώτα μου διαβάσματα, εκεί είχα τις πρώτες μου εμπειρίες, προβληματισμούς και πολιτικά και αισθητικά και καλλιτεχνικά.

Αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια πόσο σας έχει επηρεάσει καλλιτεχνικά και δημιουργικά;
Με έχει επηρεάσει σε ένα βαθμό όχι συνειδητό, ώστε να πω "επιλέγω να μιλήσω γι αυτά τα οποία ζούμε." Εγώ εκτιμώ πως οτιδήποτε παράγω και οτιδήποτε παράγει ένας καλλιτέχνης στο βαθμό που δεν γίνεται αυτοσκοπός επειδή είναι στην επικαιρότητα, αντανακλά την πραγματική εικόνα της εποχής μας. Δηλαδή δεν χρειάζεται να μιλήσεις για την κρίση κατευθείαν σε πρώτο επίπεδο για να είναι ένα καλλιτεχνικό έργο προϊόν της κρίσης. Διάβασα ένα τίτλο σε μια εφημερίδα για την ταινία μου ο οποίος ήταν «Τότε που ξεκίνησαν όλα» και ακριβώς αυτό που ζούμε τώρα ξεκίνησε την εποχή την οποία αφηγείται η ταινία. Ξεκίνησε η μεταπολίτευση τότε και κλείνει ο κύκλος της τώρα με την κρίση που περνάμε.

Έχω την εντύπωση ότι το ελληνικό σινεμά ζει μια περίοδο αναγέννησης, μέσα από τις διαφορετικές αισθητικές προσεγγίσεις του. Εσείς τι πιστεύετε;
Εκτιμώ ότι ο ελληνικός κινηματογράφος είναι λογικό να βρίσκεται σε μία περίοδο άνθησης και είναι λογικό, γιατί σε περιόδους κρίσης, η τέχνη της κοινωνίας παράγει και ανθίζει. Όλα τα μάτια της υφηλίου είναι στραμμένα στην Ελλάδα, και βεβαίως είναι στραμμένα και πάνω στον ελληνικό κινηματογράφο. Και εδώ έχουμε δύο κατηγορίες δημιουργών. Αυτούς που θέλουν να μιλήσουν για την κρίση καθεαυτή και αυτούς που παράγουν έργα που μπορεί να μη μιλούν για την κρίση αλλά είναι προϊόντα της κρίσης. Και στις δύο κατηγορίες υπάρχουν πολύ καλές και λιγότερο καλές ταινίες και βεβαίως ποσοτικά και ποιοτικά βρισκόμαστε σε μία περίοδο άνθησης.