Η προσάρτηση της Κριμαίας στην Ρωσία θα πρέπει να θεωρείται τετελεσμένο γεγονός και αυτό που πλέον απασχολεί διπλωμάτες και διεθνείς αναλυτές είναι προς τα πού οδεύει η Ρωσία. Ακόμη και οι πιο μετριοπαθείς αναλυτές αναγνωρίζουν ότι η Μόσχα δεν είχε περιθώρια επιλογών. Από τη στιγμή που η Δύση δημιούργησε μια ντε φάκτο κατάσταση με την εκδίωξη του Γιανούκοβιτς και την άρον άρον πρόσδεση της χώρας (χωρίς να γίνουν εκλογές, χωρίς να αποκατασταθεί η σταθερότητα, με την Κριμέα να ψηφίζει την απόσχισή της, και την Ανατολική Ουκρνανία να βράζει) στο άρμα του ΔΝΤ και των δυτικών δανειστών, το παιχνίδι είχε τελειώσει. Ο Πούτιν είχε υποστεί μια σοβαρή ήττα στην Ουκρανία και έπρεπε να απαντήσει ανάλογα και με ανάλογη δύναμη. Σε αυτό βέβαια τον βοήθησε τόσο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος όσο και η απόφαση της Κριμαϊκής ελίτ που ήθελε να μπει η Κριμαία υπό τη σκέπη της «μητέρας Ρωσίας» για να μην καταλήξει σαν την Αμπχαζία.

Η ΕΕ και οι ΗΠΑ «τελείωσαν τη δουλειά» στην Ουκρανία, έχοντας πλέον πρωθυπουργό και πρόεδρο της αρεσκείας τους, έχοντας δέσει τη χώρα με δάνεια και υποσχέσεις αλλά τίποτα δεν εγγυάται ότι θα κάνουν περίπατο στα επόμενά τους σχέδια. Το κύριο που θα πρέπει να ζυγίσουν είναι αν η ειδική σχέση με την Ουκρανία αξίζει τελικά τον κόπο για σπάσει η ειδική σχέση που υπάρχει με τη Ρωσία.
ΕΕ και Ρωσία χρειάζεται ο ένας τον άλλον καθώς υπάρχουν τεράστιες εμπορικές συμφωνίες και κυρίως γιατί υπάρχει το ρωσικό φυσικό αέριο που τροφοδοτεί την Ευρώπη.
Αν λοιπόν η Ευρώπη «τα σπάσει» με τη Ρωσία έχει εναλλακτική λύση για τις ενεργειακές της ανάγκες; Και αντίστοιχα. Αν η Ρωσία τα σπάσει με την Ευρώπη έχει εναλλακτική λύση για νέους πελάτες και συμμάχους;.
Σε αυτό το δίλλημα η Μόσχα μάλλον είναι σε πλεονεκτικότερη θέση και το γεγονός ότι όντως υπάρχει τέτοιο ζήτημα που θα επιφέρει γενικότερες γεωπολιτικές ανακατατάξεις φαίνεται από τις κινήσεις που κάνει ο Πούτιν στρέφοντας σιγά σιγά το βλέμμα προς την Ανατολή.

Οι Ευρωπαίοι έχουν καταλάβει ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πέσουν στην παγίδα που οι ίδιο έστησαν. Δεν είναι τυχαίο ότι η Άνγκελα Μέρκελ ήταν από την αρχή διστακτική στην επιβολή κυρώσεων στην Ρωσία. Επίσης η Ουγγαρία τάχθηκε ανοιχτά κατά των κυρώσεων καθώς και η Κύπρος που με απόφαση της Βουλής ζητήθηκε να μην διαταραχθούν οι σχέσεις με τη Ρωσία.
Οι Ρώσοι αναζητούν συμμάχους πλέον αλλού. Στην πρόσφατη σύνοδο στη Χάγη για τα πυρηνικά οι BRICS (Βραζιλία, Ινδία, Κίνα και Ν. Αφρική) απέρριψαν την εφαρμογή κυρώσεων και την «εχθρική γλώσσα κατά της Ρωσίας». Ακόμη και η Κίνα που λόγω του Θιβέτ δεν μπορεί να πάρει ανοιχτά θέση κατά της απόσχισης της Κριμαίας δεν καταδίκασε τη Ρωσία και έκανε λόγο για πολιτική διευθέτηση της κρίσης.
Η ουκρανική κρίση δημιούργησε μια ντε φάκτο κατάσταση στην οποία η Ρωσία για αμφισβητεί ξεκάθαρα τις ΗΠΑ ως μόνη υπερδύναμη και πλέον μπορεί να ξεκινήσει να παίζει ένα ανεξάρτητο ρόλο στη διεθνή σκηνή για πρώτη φορά μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου. Η Κίνα μπορεί να γίνει για την Ρωσία ο νέος «μεγάλος πελάτης» που θα την απαγκιστρώσει από την Ευρώπη. Ακόμη πιο σοβαρό όμως θα ήταν το ενδεχόμενο μια ευρύτερης ρωσοκινεζικής συμμαχίας η οποία θα απειλήσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα. Μπορεί η Ρωσία μόνη της να μην είναι υπερδύναμη ανάλογη των ΗΠΑ, αλλά μαζί με την Κίνα θα είναι και με το παραπάνω.