Το τελευταίο διάστημα πολύς λόγος γίνεται για την ανάγκη ιδιωτικοποίησης κρατικών επιχειρήσεων με στόχο να μειωθούν τα χρέη μας και να ορθοποδήσει η οικονομία μας. Μεταξύ των υποψηφίων, έχουν ακουστεί – με τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις από την κυβέρνηση ότι ο έλεγχος του δικτύου είναι αδιαπραγμάτευτος- η εκχώρηση μεριδίων της ΕΥΑΘ και της ΕΥΔΑΠ
Ανήμερα της άφιξης του κλιμακίου του ΔΝΤ στη χώρα μας για την τεχνική βοήθεια που θα μας παράσχει, μοιραία γίνονται κάποιοι δυσάρεστοι συνειρμοί, που έχουν να κάνουν με τους όρους που επέβαλε το Ταμείο σε άλλους δανειζόμενους στο πρόσφατο παρελθόν. Αξίζει να θυμίσουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πριν περίπου 10 χρόνια το ΔΝΤ δάνεισε 138 εκατομμύρια δολάρια στη Βολιβία με τον όρο να πουληθεί μεταξύ άλλων μια κρατική εταιρία ύδρευσης. Μετά την υπογραφή του συμβολαίου ύψους 2,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, οι τιμές του νερού εκτοξεύονται κατά 300%. Ο λαός βγαίνει στους δρόμους και οι συγκρούσεις οδηγούν στο θάνατο τουλάχιστον 7 πολιτών και τη σύλληψη εκατοντάδων. Το 2005 η γαλλική εταιρία Souez, επίσης στη Βολιβία αποκτά τον έλεγχο του νερού σε μια επαρχία της χώρας επιβάλλοντας τέλος σύνδεσης 500 δολάρια σε ανθρώπους με μεροκάματο ένα δολάριο. Κάτι ανάλογο συνέβη με την ίδια εταιρία στην Αργεντινή όπου κατείχε το 40% της εταιρίας ύδρευσης. Το κόστος του νερού εκτοξεύθηκε σε δυσθεώρητα ύψη.
Συμπτωματικά, η Souez είναι η εταιρία που έχει βάλει στο μάτι την EYAΘ. Η κυβέρνηση συζητά πώληση υψηλού ποσοστού στη γαλλική εταιρία και συζητά ακόμη για την εκχώρηση του μάνατζμεντ.
Σε πείσμα όσων φροντίζουν να διακινούν οι «φοντεμενταλιστές» της ελεύθερης αγοράς περί ανάγκης άμεσων ξένων επενδύσεων, υπάρχουν κάποια αγαθά που δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο σπέκουλας και να υποταχθούν στη λογική της μεγιστοποίησης του επιχειρηματικού κέρδους. Ας το θυμόμαστε αυτό όταν έρθει η ώρα…
Δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο 07-4-2010