Αν κάτι μας διδάσκει αυτή η δύσκολη περίοδος που διέρχεται η χώρα μάς είναι ότι στις βιομηχανικές κοινωνίες, δείχνουν αλληλεγγύη μόνο όταν δεν χρειάζεται. Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας δεν είναι η χειρότερη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα λέγαμε μάλιστα ότι είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από ότι σε πολλές άλλες χώρες της ευρωζώνης. Ωστόσο είναι αυτή που πληρώνει το μάρμαρο πέφτοντας θύμα των κερδοσκόπων, και μίας Ευρώπης στην οποία αποδεικνύεται ότι ο καθένας είναι για την "πάρτη του". Και βέβαια το θέμα δεν είναι το ελληνικό έλλειμμα και το χρέος. Κανένας σοβαρός οικονομολόγος δεν θεωρεί ότι τα ελλείμματα είναι κατ΄ ανάγκη κακά και ότι μια χώρα μπορεί να χρεοκοπήσει λόγω ελλειμμάτων.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα θα μπορούσε να είχε λυθεί πολύ γρήγορα, ακόμη και αν δεν προβλέπεται η οικονομική στήριξη σε μια χώρα που αντιμετωπίζει πρόβλημα όπως τώρα η Ελλάδα.
Η χώρα μας εμφανίζεται να ζητάει οικονομική βοήθεια ενώ στην πραγματικότητα δεν θέλει αυτό. Γιατί λοιπόν κάποιοι επιμένουν να μας εμφανίζουν σαν τον επαίτη ή του "απατεώνα" της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συντηρώντας μια κατάσταση αβεβαιότητας στις αγορές;
Ποιός κερδίζει από την υποχώρηση του ευρώ; Μήπως αυτοί που εντός τις ευρωζώνης έχουν τον μεγαλύτερο όγκο εξαγωγών;
Γιατί ενώ η Ευρώπη αντιμετωπίζει τη σοβαρότερη οικονομική κρίση το μόνο που καταφέρνει να ψελλίσει είναι  η επιστροφή στο "μαγικό 3%" της συνθήκης του Μάαστριχτ, αδιαφορώντας για τις καταστροφικές συνέπειες που θα έχει η ύφεση που θα ακολουθήσει.
Αυτή σίγουρα δεν είναι η Ευρώπη που φανταζόμασταν. "Το ελληνικό δράμα" όπως μας αποκαλούνε διεθνώς ανέδειξε την δυσκαμψία στη λήψη αποφάσεων, τις αδυναμίες των ρυθμιστικών αρχών και τέλος την ανυπαρξία αλληλεγγύης μεταξύ των εταίρων
Α καταφέρουμε μετά από αυτή την περιπέτεια να βγούμε ενωμένοι τουλάχιστον ας θεσμοθετήσουμε αυτή την αλληλεγγύη.

Δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο 24-2-2010